Spaniel kontynentalny miniaturowy Papillon
Jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do spanieli miniaturowych.
Małe łaciate pieski o jedwabistym owłosieniu spotykano w Europie już w okresie wojen krzyżowych. We Francji i dzisiejszych krajach Beneluxu pojawiły się w XV wieku. Przypisuje im się pochodzenie dalekowschodnie, domieszkę krwi chihuahua i miniaturowych szpiców. Są to hipotezy. Wizerunki miniaturowych piesków znajdujemy na XIV- wiecznych freskach kościołów włoskich w Asyżu , Pizie, Padwie i Sienie. Na portretach florenckiej rodziny Medyceuszów, Lorenzo II (Wawrzyńca Wspaniałego) i Katarzyny, późniejszej żony króla Francji Henryka II. Być może do Francji przywieziono je właśnie z Włoch. Nie wiadomo, czemu nazwano je spanielami. Espagneul – francuski pies hiszpański, sugerowałoby, że pochodzą z Hiszpanii. Między Włochami i Hiszpanią, Krajami które łączyło Morze śródziemne i pokrewny język, panowały ożywione kontakty, głównie handlowe. Nie wiemy, skąd wzięły się małe spaniele na dworze królów Francji, Henryka II Andegaweńskiego i Henryka III. Podobno Henryk III swoje małe pieski „nie większe niż pięść” kupił w Elyonie. Może dlatego nazwano je „lwimi pieskami”. Ze swoimi ulubieńcami Henryk III udawał się nawet na posiedzenia rady – siedziały w ozdobnym koszyczku, zawieszonym na… królewskiej szyi.
Do XVIII wieku cieszyły się karłowate spaniele wielką popularnością i były trzymane na dworach panujących, w pałacach arystokracji, jako ulubieńcy możnych dam. Po rewolucji francuskiej, bogacze zubożeli, a ich pieski wyszły z mody.
W końcu XIX wieku znowu zaczęto je hodować i coraz częściej spotykano egzemplarze o stojących niczym skrzydła motyla uszach. Stąd wzięła się ich późniejsza nazwa – Papillon (czyt. papiją, z franc. MOTYL). Ceniono szczególnie pieski, które miały biegnącą przez środek głowy symetryczną białą strzałkę. wokół noska jest ona szeroka, zwęża się na wysokości oczu, na czole znowu staje się szersza tak jak by przypominała obrysem ciało motyla.
Papillon odznacza się dużą inteligencją, jest przyjacielski, potrafi przeciwstawić się dużemu psom co bywa niebezpieczne, ruchliwy, zabawowy. Zaborczy i zazdrosny o względy właściciela i domowników. Bardzo przyjazny i pieszczotliwy
Włos bez podszerstka, obfity, błyszczący, falisty, ale nie skręcony, niezbyt miekki, o jedwabistym połysku. Okrywa włosowa płasko przylega, jest krótka na kufie, części twarzowej, przodzie nóg przednich i poniżej stawu skokowego tylnych. średniej długości na tułowiu, długi na szyi (kryza i żabot), na uszach, na spodzie przednich nóg i na udach, gdzie tworzy porteczki. Obficie owłosione psy mają np. 15-sto centymetrowe frędzle na ogonie i 7,5 centymetra okrywa na kłębie. Wszystkie maści są dopuszczalne.
W Wielkiej Brytanii spaniele kontynentalne miniaturowe uznano za rasę w 1923 roku. Dziś są tam rasą popularną, a najlepsze egzemplarze są maści biało-czarnej, biało-beżowe, i tricolor. Czarna sierści bujniej niż innego koloru obrasta uszy, a długie na nich frędzle to atut papillona.
Problemami współczesnych hodowców jest utrzymanie małych wymiarów pieska, zanikanie tak cenionej białej strzałki na głowie oraz najbardziej atrakcyjnej maści dwukolorowej. Mało dziś egzemplarzy o sierści barwy „ryżu na mleku”, „słodkiego piwa”, symetrycznie rozmieszczonych łat na białym tle.
Idealny do życia w mieszkaniach; lubi spacery; włos długi, gruby, bez podszerstka jest łatwy do pielęgnacji
Papillon jest to mały harmonijnie zbudowany piesek o korpusie lekko dłuższym niż wysokość w kłębie. Mózgowioczaszka niezbyt zaokrąglona ani z profilu, ani en face. Kufa jest delikatna, krótsza od mózgowioczaszki, grzbiet nosa jest prosty.
Stop wyraźny, wyraźniejszy u najmniejszych egzemplarzy. Nos czarny. Wargi cienkie, ścisłe, mocno pigmentowane. Zgryz nożycowy. Oczy są dość duże, kształtu szerokiego migdału, nie wyłupiaste, ciemne o zapigmentowanych powiekach, osadzone nisko, wewnętrzny kącik oka usytuowany jest u nasady kufy.
Uszy osadzone wysoko, nigdy spiczaste, małżowina dobrze otwarta, a jej wewnętrzny brzeg tworzy z poziomem kąt zbliżony do 45 stopni. Uszy są osadzone dość daleko z tyłu głowy, dostatecznie szeroko rozstawione, aby widoczny był lekko zaokrąglony kształt czaszki. Ucho stojące pionowo, jak u szpica jest wadliwe. Wnętrze małżowiny pokrywa delikatny falisty włos, najdłuższy wystaje nieco poza krawędź ucha. Powierzchnia zewnętrzna przeciwnie, pokryta jest długimi włosami, tworzącymi wiszące frędzle, które wyraźnie daleko wystają poza krawędź ucha. Uszy pół-stojące lub załamane są wadliwe.
Kończyny proste, dość delikatne, nie za długie. Z profilu nadgarstek jest widoczny. Łapy zajęcze. Pazury mocne, możliwie ciemne. Obfite owłosienie między palcami, delikatne włosy wystają aż poza koniec łapy tworząc szpic. Klatka piersiowa szeroka, dość głęboka. Grzbiet nie jest zbyt krótki, lędźwie mocne, lekko wysklepione.
Ogon osadzony dość wysoko, raczej długi, gęste frędzle na ogonie tworzą piękne pióro. koniec ogona może lekko dotykać grzbietu (chodzi tu o kościec, nie o pióro), nigdy jednak nie powinien być zakręcony lub płasko leżeć na grzbiecie
Od Phalene wywodzi się Papillon wyhodowany w XIX w.
Papillon występuje w dwoch wersjach wagowych: do 3 kg i 3 – 5 kg.
