SHIBA INU
Jedna z ras psów należąca do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczona do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.
Shiba Inu pochodzi z górzystych terenów Japonii. Słowo „shiba” znaczy „mały”, słowo „inu” znaczy „pies” , czyli shiba inu oznacza „mały pies”. Jednocześnie jednak słowo „shiba” oznacza „poszycie, listowie, krzewy” i w takim wypadku nazwę shiba-inu należałoby tłumaczyć jako „pies do polowań w zagajnikach”. Środowiskiem shiby były górzyste obszary nad brzegiem Morza Japońskiego, gdzie psy te wykorzystywano do polowań na drobną zwierzynę i ptaki. Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy nieco różniły się między sobą. Gdy w latach 1868-1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912-1926 Shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 r. ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 r. shibę uznano za pomnik przyrody, następnie rasę tę, nadal hodowaną, ulepszano, aby stała się taką jaką jest znana obecnie.
Początkowo Shiba była używana do płoszenia ptactwa i polowań na dziki. Obecnie jest to rasa psów do towarzystwa.
Umaszczenie: Czerwone, rudoczerwone, możliwe białe znaczenia na podbrzuszu, łapach i okolicach kufy, spotykana jest także maść czarna podpalana.
Szata: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem – włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.
Shiba jest typowym psem do towarzystwa, z natury spokojny, łatwy w ułożeniu i oddany. Nieufny do obcych, lecz nie agresywny. Jest wspaniałym stróżem oraz partnerem do spacerów i biegów, jednakże powinien być trzymany na smyczy, ze względu na pozostałość instynktu psa myśliwskiego
Shiba Inu jest najmniejszym z przedstawicieli japońskich szpiców. Materiały wykopaliskowe potwierdzają, że shiba wywodzi się od najstarszych z nich – znaleziono pochodzące z epoki Jomon (trwającej od ok.4000 p.n.e. do 3 stulecia przed Chrystusem) szkielety odpowiadające dokładnie wzorcom dzisiejszych przedstawicieli tej rasy.
