SETER IRLANDZKI CZERWONO-BIAŁY
Istnienie w Irlandii czerwonych i czerwono-bialych seterów udokumentowane jest już w wieku XVII.
Poza Irlandią mało kto wie o istnieniu dwóch ras Seterów Irlandzkich. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest niewątpliwie rasą starszą, z której w wyniku świadomej, selektywnej hodowli wyewoluował seter o jednolicie czerwonym umaszczeniu, bowiem dawne „ptaszniki”, które przybyły z kontynentu do Irlandii, z cala pewnością nie były jednobarwne. Na wszystkich starych obrazach możemy zobaczyć długowłose psy myśliwskie maści czerwono-bialej. Kiedy na początku drugiej połowy XIX wieku Setery Irlandzkie pojawiły się na ringach wystawowych, było wiele nieporozumień odnośnie ich właściwego umaszczenia, wtedy istniało mniej więcej tyle samo psów czerwonych i czerwono-bialych. Później jednak odmiana mahoniowa stała się znacznie liczniejsza, a końcu XIX stulecia jednolicie czerwony Seter Irlandzki usunął w cień Setera Czerwono-Białego, który stał się tak rzadki, że sądzono iż wyginął. W 1944 roku założono w Irlandii klub, którego celem miało być uratowanie odmiany czerwono-białej. Niestety na niewiele się to zdało i po koniec lat 60-tych XX wieku do księgi hodowlanej wpisywano zaledwie 7 czerwono-białych szczeniąt. Powołano zatem do życia komitet, którego zadaniem było opracowanie planu hodowlanego tej odmiany setera. Rasa znalazła zapalonych miłośników i udało się ją uratować od całkowitego wyginięcia. W 1989 roku FCI uznało setera czerwono-białego jako właściwą i odrębną rasę. Obecnie przedstawiciele tej rasy pojawiają się dość licznie na wielu kontynentach, jednak w Polsce są one mało znane. Przede wszystkim seter to legawiec, który ma za zadanie znaleźć zwierzynę, idąc po tropie. Dzięki wyjątkowo wrażliwemu węchowi potrafi nie tylko rozróżniać silne zapachy, ale również te najbardziej ulotne. Potrafi również węszyć w biegu nie tracąc nawet słabego tropu. Pies stara się podejść do zwierzyny i nie spłoszyć jej. Kiedy wytropił ofiarę przylegał do ziemi (stąd nazwa) i czekał na nadejście myśliwego, następnie wycofywał się z linii strzału. Początkowo setery nie przynosiły zwierzyny, jednak z czasem aportowały i przynosiły zwierze do myśliwego. Współczesne legawce zaznaczają zwietrzenie zwierzyny raczej poprzez stójkę niż poprzez przyleganie do ziemi.
Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest wyjątkowo wytrwały i odporny, a na dodatek zwinny i ruchliwy – ale to, co naprawdę czyni z niego wyśmienitego pomocnika myśliwego to jego wyjątkowy instynkt i jego wrodzona inteligencja. Ponieważ psy tej rasy chętnie się podporządkowują przewodnikowi i ogólne rzecz biorąc są dość łagodne, dlatego też są pojętne i łatwe do układania. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest całkowicie skoncentrowany na osobie przewodnika, więc niechętnie zapuszcza się na łowy na własną rękę, a raczej towarzyszy swemu panu. Jest jednocześnie cały czas czujny i chętny do współpracy. I co najważniejsze, a dość rzadkie wśród psów: Seter Irlandzki Czerwono-Biały aportuje samorzutnie, bez specjalnego szkolenia. Myśliwi bardzo chwalą cechy użytkowe setera czerwono-białego, jest on dużo bardziej wytrzymały niż seter irlandzki maści jednolicie mahoniowej, szybszy i bardziej uległy niż seter szkocki gordon. Uwielbia wodę, a w pogoni za aportem bez wahania skoczy w najbardziej rwący nurt rzeki i najgłębsze jezioro. Jest bardzo dokładny w swej pracy i szuka do upadłego postrzelonego ptactwa.
Jest on prawdziwie rasowym psem o budowie atlety. Szuka w galopie z wysoko uniesiona głowa, co sprawia, że nadaje się przede wszystkim do pracy w polu, choć radzi sobie również doskonale w lesie i na bagnach. Jest psem wrażliwym, a szkolenie jest sprawą prostą. Jest psem przyjacielskim, posłusznym, inteligentnym i lubiącym pracę. Potrzebuje poza tym dużo ruchu, ale mimo silnego instynktu łowieckiego nie ma skłonności do ucieczek.
