Rottweiler
Kraj pochodzenia: Niemcy.
Przeznaczenie: Pies towarzyszący, służbowy i użytkowy.
Klasyfikacja FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne. Sekcja 2. 1 Molosy, typ dogowaty.
Podlegają próbom pracy.
Krótki rys historyczny: Rottweiler zalicza się do najstarszych ras psów. Jego pochodzenie sięga czasów rzymskich, kiedy to trzymany był jako pies stróżujący i zaganiający. Psy te ciągnęły z rzymskimi legionami przez Alpy chroniąc ludzi i zaganiając bydło. W okolicach miejscowości Rottweil przemieszały się one z psami miejscowymi. Głównym zadaniem rottweilera stało się teraz zaganianie i pilnowanie dużych stad bydła i obrona swojego pana i jego własności. Od starego niemieckiego miasta Rottweil został on nazwany: rottweilerskim psem rzeźnickim. Rzeźnicy hodowali psy tego typu jedynie ze względu na ich skuteczność i przydatność. W ten sposób powstał z biegiem czasu doskonały pies stróżujący i zaganiający, który znajdował zastosowanie również jako pies pociągowy. Kiedy na początku XX wieku poszukiwano psów do służby w policji, zwrócono uwagę między innymi także na rottweilera. Szybko okazało się, że doskonale nadaje się on do tej roli. W roku 1910 został oficjalnie uznany za psa policyjnego.
Hodowla rottweilera nastawiona jest na emanującego siłą psa o czarnej maści z wyraźnie odgraniczonymi rudobrązowymi znaczeniami, który mimo potężnego wyglądu nie jest pozbawiony szlachetności i nadaje się szczególnie jako pies towarzyszący, służbowy i użytkowy.
Wygląd ogólny: Rottweiler jest psem więcej niż średniej wielkości, mocny, ani ciężkiej ani lekkiej, ani charciej budowy, o niezbyt długich nogach. Jego proporcjonalna, zwarta i mocna sylwetka wskazuje na dużą siłę, zręczność i wytrzymałość.
Prawidłowe proporcje: Długość tułowia mierzona od mostka do guza kulszowego nie powinna przekraczać wysokości w kłębie o więcej niż 15%.
Zachowanie i charakter: Pies o przyjaznym, spokojnym usposobieniu, kochający dzieci, bardzo przywiązany do właścicieli, posłuszny, karny, lubiący pracę. Jego wygląd zdradza jego pierwotną naturę; zachowanie odznacza się pewnością siebie, mocnymi nerwami i odwagą; z dużym zainteresowaniem reaguje na otoczenie.
Głowa: Mózgoczaszka:
Czaszka: Średniej długości, pomiędzy uszami szeroka, linia czoła patrząc z profilu lekko wypukła, guz potyliczny dobrze rozwinięty, lecz niezbyt silnie zaznaczony.
Stop: Przełom czołowy wyraźnie zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Dobrze wykształcona trufla nosa, raczej szeroka niż okrągła, ze stosunkowo dużymi nozdrzami, zawsze koloru czarnego.
Kufa: Nie powinna sprawiać wrażenia ani wydłużonej ani skróconej w stosunku do mózgoczaszki. Grzbiet nosa prosty, u nasady szeroki, łagodnie się zwężający.
Fafle: Czarne, ściśle przylegające, kąciki warg zamknięte, możliwie ciemna pigmentacja dziąseł.
Szczęki/Uzębienie: Szczęka i żuchwa mocne i szerokie. Uzębienie mocne i kompletne (42 zęby), górne siekacze zachodzą nożycowo na dolne.
Policzki: Uwypuklone łuki jarzmowe.
Oczy: W kształcie migdałów, średniej wielkości, ciemnobrązowe, powieki dobrze przylegające.
Uszy: Średniej wielkości, wiszące, trójkątne, szeroko rozstawione, wysoko osadzone. Skierowane do przodu, dobrze przylegające uszy potęgują wrażenie szerokiej głowy.
Szyja: Mocna, umiarkowanie długa, dobrze umięśniona, o lekko wysklepionej linii karku, sucha, bez podgardla lub luźnej skóry.
Tułów:
Grzbiet: Prosty, mocny, zwarty.
Lędźwie: Krótkie, mocne i głębokie.
Zad: Szeroki, średniej długości, lekko zaokrąglony, ani prosty ani przesadnie spadzisty.
Klatka piersiowa: Obszerna, szeroka i głęboka (ok. 50% wysokości w kłębie), z dobrze rozwiniętym przedpiersiem i dobrze wysklepionymi żebrami.
Brzuch: Słabizny nie podciągnięte.
Ogon: Zachowany naturalny, noszony poziomo na przedłużeniu linii grzbietu. W spoczynku swobodnie wiszący.
Kończyny
Kończyny przednie: Oglądane z przodu proste, ustawione nie za wąsko, przedramiona patrząc z boku proste, nachylenie łopatki do osi poziomej tułowia wynosi ok. 45 stopni. Łopatki: Dobrze ustawione. Ramię: Dobrze przylegające do tułowia. Przedramię: Silnie rozwinięte i dobrze umięśnione. Sródręcze: Lekko sprężyste, mocne, nie strome.
Łapy: Okrągłe, palce mocno zwarte i wysklepione, opuszki twarde, pazury krótkie, czarne i mocne.
Kończyny tylne: Oglądane z tyłu proste, ustawione nie za wąsko, w swobodnej postawie psa uda w stosunku do kości miednicznej i do podudzia oraz podudzie w stosunku do śródstopia tworzą kąt rozwarty.
Udo: Średniej długości, szerokie i silnie umięśnione.
Podudzie: Długie, mocne, szeroko i plastycznie umięśnione, mocne stawy skokowe, dobrze kątowane, nie strome.
Łapy: Nieco dłuższe niż przednie, o mocnych, ściśle zwartych, wysklepionych palcach.
Chody: Rottweiler jest kłusakiem; w ruchu harmonijny, pewny, energiczny i nieskrępowany, długi wykrok, grzbiet w ruchu stabilny i prosty.
Skóra: Na głowie ściśle przylegająca, przy wytężonej uwadze może tworzyć na czole lekkie fałdy.
Szata: Włos tzw. twardy, składa się z włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy średniej długości, sztywny, gęsty, mocno przylegający, podszerstek nie może wystawać ponad włos okrywowy. Na tylnych kończynach owłosienie nieco dłuższe.
Umaszczenie: Czarne z wyraźnie odgraniczonymi ciemno rudobrązowymi znaczeniami (podpalanie) na policzkach, kufie, spodzie szyi, klatce piersiowej, nogach, jak również nad oczami i poniżej nasady ogona.
Wielkość i masa: wysokość w kłębie u psa: 61 do 68 cm
61 – 62 cm – mały
63 – 64 cm – średni,
65 – 66 cm – duży (optymalna wielkość),
67 – 68 cm – bardzo duży.
waga: ok. 50 kg
wysokość w kłębie u suki: 56 – 63 cm
56 – 57 cm – mała
58 – 59 cm – średnia
60 – 61 cm – duża (optymalna wielkość)
62 – 63 cm – bardzo duża
waga: ok. 42 kg.
