Pudel średni
Pochodzenie: Francja.
Wrażenie ogólne i przydatność
Cechy charakterystyczne rasy: według klasyfikacji – pies użytkowy i do towarzystwa. Harmonijny wygląd, średnia budowa. Charakterystyczna kędzierzawa szata, lokowata lub sznurowa. Inteligentny, stale czujny, żwawy, harmonijnie zbudowany, sprawiający wrażenie eleganckiego i dumnego. Pudel ma lekki i taneczny chód. Nie może nigdy mieć długiego, płynnego ruchu. Znany z wierności i chęci do nauki, co czyni go szczególnie miłym psem do towarzystwa.
Głowa: wytworna, o prostych konturach, proporcjonalna do tułowia. Długość musi wynosić nieco ponad 2/5 wysokości psa w kłębie. Nie może być ciężka lub masywna, jak również zbyt delikatna. Rzeźba głowy musi być widoczna pod pokrywającą ją skórą.
Nos: wydatny i dobrze rozwinięty, z pionowym profilem. Nozdrza rozwarte. Czarny u pudli czarnych białych i srebrnych, brązowy u pudli brązowych, u pudli morelowych ciemny brąz może przechodzić w czerń, jednak barwa ta nie jest preferowana – jest natomiast akceptowana, by uniknąć depigmentacji u psów tej barwy.
Kufa: grzbiet nosa prosty. Długość wynosi około 9/10 długości czaszki. Ramiona żuchwy biegną prawie równoległe. Kufa sprawia wrażenie mocnej, eleganckiej, ale nie szpiczastej. Dolny zarys kufy tworzy żuchwa, nie zaś górna warga.
Wargi: umiarkowanie rozwinięte, dość ściśle przylegające, średniej grubości, górna warga spoczywa na dolnej, nie zwisając poniżej. Czarne u pudli czarnych, białych i srebrnych; pigmentowane u brązowych, u morelowych ciemny brąz może przechodzić w czerń, jednak barwa ta nie jest preferowana – jest natomiast akceptowana. Kąty wargowe nie mogą być przesadnie zaznaczone.
Szczęka i żuchwa: normalnie schodzące się. Zęby mocne. Brak jednego P1 lub P2 w szczęce i brak jednego P2 lub P3 w żuchwie nie wpływa ujemnie na ocenę w ringu lub przydatność hodowlaną.
Policzki: nie wystające, wymodelowane na kości. Łuki podczołowe wymodelowane i umiarkowanie wydatne. Mięśnie żwaczowe stanowiące anatomiczną podstawę policzków umiarkowanie rozwinięte, łuki jarzmowe bardzo mało wydatne.
Stop: bardzo słabo zaznaczony.
Czaszka: kształtna, szerokość mniejsza niż połowa długości głowy (kąt osiowo – twarzowy wynosi około 16 – 19 stopni). Czaszka widziana z góry jest owalna w osi długiej i nieco wypukła z profilu. Osie podłużne nieco rozbieżne.
Łuki brwiowe: umiarkowanie zaznaczone, okryte długą sierścią.
Bruzda czołowa: szeroka między oczami, zwęża się w kierunku silnie zaznaczonego guza potylicznego (u pudli miniaturowych może być mniej wyraźny).
Oczy: wyrażające żywe zainteresowanie. Osadzone na wysokości stopu i lekko skośne. Szpara powiekowa nadaje oczom kształt migdałów. Czarne lub bardzo ciemnobrązowe u pudli czarnych, białych, srebrnych i morelowych; mogą być ciemnobursztynowe u pudli brązowych.
Uszy: dość długie, opadające wzdłuż policzków, osadzone w przedłużeniu linii rozpoczynającej się ponad nosem i przechodzącej poniżej zewnętrznego kąta oka, płaskie, rozszerzające się poniżej nasady i zaokrąglone na końcach, okryte długą, falistą sierścią. Pudel, którego uszy nie sięgają kątów wargowych nie może otrzymać oceny doskonałej.
Szyja: silna, lekko łukowata poniżej karku, średniej długości, harmonijna. Głowa noszona wysoko i dumnie. Bez łałoku. Szyja o przekroju owalnym, krótsza niż długość głowy.
Tułów: powinien wyglądać proporcjonalnie. Długość tułowia zwykle nieco większa niż wysokość w kłębie.
Mostek: typowy dla psa o średniej budowie. Kraniec mostka musi nieco wystawać i być położony dość wysoko, co powoduje wysokie, swobodne i bardziej dostojne noszenie głowy.
Klatka piersiowa: sięga dołem do łokcia, szerokość równa jest 2/3 jej głębokości (od kręgosłupa do mostka). Obwód klatki piersiowej mierzony za łopatkami musi być przynajmniej o 10 cm większy niż wysokość w kłębie.
Żebra: klatka piersiowa owalna, szeroka w części tylnej.
Grzbiet: linia grzbietu krótka, harmonijna. Nie może być karpiowata ani łękowata. Odległość od podłoża do kłębu w przybliżeniu taka sama jak odległość od podłoża do zadu.
Lędźwie: mocne i muskularne.
Brzuch i słabizna: podciągnięte, ale nie przesadnie.
Zad: zaokrąglony, ale nie opadający.
Ogon: osadzony dość wysoko, na linii lędźwi. Powinien być skrócony o 1/3 długości lub do połowy, w przypadku pudli z szatą lokowatą. Jednak długi i prawidłowo noszony ogon nie stanowi wady. Może pozostać naturalnej długości u pudli z szatą sznurową. W ruchu ogon niesiony ukośnie.
Kończyny przednie
Łopatka i ramię: kłąb miernie rozwinięty. Obręcz barkowa dobrze ukątowana i umięśniona, łopatka tworzy z ramieniem kąt 90 – 110 stopni. Długość kości ramieniowej odpowiada długości łopatki.
Podramię: kończyny przednie idealnie proste i równoległe, eleganckie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Wysokość mierzona od łokcia do podłoża wynosi 5/9 wysokości od kłębu do podłoża.
Staw nadgarstkowy: tworzy przedłużenie przedniej linii podramienia.
Śródręcze: silne, nie grube i oglądane z profilu prawie proste.v Łapy: raczej małe, zwarte, w kształcie krótkiego owalu. Palce dobrze wysklepione, mocne, zwarte, połączone błoną międzypalcową, spoczywające pewnie na twardych i grubych opuszkach. Pazury czarne u pudli czarnych i srebrnych, czarne i brązowe u pudli brązowych; u pudli białych pazury w całej gamie kolorów rogu w harmonii z pigmentacją. Białe pazury stanowią wadę. U pudli morelowych barwa pazurów w różnych odcieniach ciemnego brązu aż do czerni, ostatni z wymienionych kolorów nie jest preferowany – jest natomiast dopuszczalny.
Kończyny tylne
Uda: dobrze umięśnione i silne.
Kończyny: oglądane z tyłu równoległe, mięśnie dobrze rozwinięte i wyraźnie widoczne. Staw skokowy dość dobrze ukątowany. Kąty: biodrowo – udowy, piszczelowo – udowy i piszczelowo – skokowy muszą być dostatecznie głębokie, aby uniknąć stromych kończyn, które powodują niepożądany, przebudowany zad.
Staw skokowy i śródstopie: pionowe. Pudel powinien rodzić się bez szczątkowych palców na kończynach tylnych.
Łapy: jak przednie.
Szata
Maść: u pudli z szatą lokowatą i sznurową: czarna, biała, brązowa, srebrna i morelowa.
A. Brązowa – musi być czysta, dość ciemna, jednolita i ciepła. Różne odcienie brązu nie mogą przechodzić w kolor beżowy ani jaśniejsze kolory. Maść nie może również zbliżać się do czystej czerni, tzn. nie może być przesadnie ciemnobrązowa lub ciemnopurpurowa.
B. Srebrna – musi być jednolita. Odcienie koloru szarego nie mogą przechodzić w czerń lub biel.
C. Morelowa – musi być jednolita; nie może być zbliżona do koloru beżowego lub kremowego, ani rudego, kasztanowego, brązowego lub ich odcieni.
Fryzura „na lwa”: pudle, niezależnie od tego, czy szata jest lokowata czy sznurowa musi mieć ostrzyżone kończyny tylne i dalej, aż do żeber.
Strzyże się również: kufę od dolnej powieki w górę i w dół, policzki, przednie i tylne kończyny oprócz mankietów lub bransolet i dowolnych fragmentów na kończynach tylnych, ogon z pozostawieniem okrągłego lub podłużnego pompona. Wąsy zalecane u wszystkich osobników. Dopuszczalne jest pozostawienie włosa na przednich kończynach, zwanego portkami.
Fryzura „nowoczesna”: pozostawienie włosa na czterech kończynach jest dopuszczalne jedynie pod warunkiem, że przestrzega się następujących zasad:
1. Należy wystrzyc
a) dół kończyn przednich od pazurów do palca szczątkowego (pierwszego palca), dół kończyn tylnych do takiej samej wysokości. Strzyżenie maszynką ograniczone do samych palców.
b) głowa i ogon według powyższych zasad.
Wyjątkowo dozwolone jest przy tej fryzurze:
– pozostawienie pod żuchwą krótkiego włosa, nie wyższego niż 1 cm, którego kraje powinny być ścięte równolegle z żuchwą. Nie toleruje się „koziej brody”.
– skrócenie pompona na ogonie (jednak obniży to nieco ocenę szaty).
2. Włos skrócony na tułowiu – dla uzyskania efektu lśniącego jedwabiu – mniej więcej do długości 1 cm. Długość szaty wzrasta stopniowo wokół żeber i w górnych partiach kończyn.
3. Włos uporządkowany
a) na głowie tworzy kask (czuprynę) umiarkowanej wysokości, jak również na szyi, schodząc poniżej szyi do kłębu oraz na froncie, bez przerwy, aż do wystrzyżonej części łap, tworząc lekko ukośną linię od mostka w dół. Szata na górnej części uszu i do jednej trzeciej ich długości może być ostrzyżona nożyczkami lub w kierunku „z włosem” ogolona maszynką. Na dolnej części ucha pozostawia się włos, którego długość stopniowo rośnie od góry do dołu, kończąc się frędzlami, które można wyrównać.
b) Na nogach pantalony odcinające się wyraźnie od gładko wystrzyżonych łap. Długość włosa stopniowo rośnie w górę, osiągając na łopatkach i udach długość 4 – 7 cm przy wyprostowanym włosie, proporcjonalnie do wielkości psa, jednak należy unikać wrażenia bufiastości. Pantalony na kończynach tylnych nie przeszkadzają dostrzec kątowania typowego dla pudla. Wszelkie inne fantazyjne strzyżenia, nie odpowiadające powyższym normom wzorcowym są niedopuszczalne. Niezależnie od tego, którą z wzorcowych fryzur zastosowano, nie może ona wpływać na ocenę na wystawie – oznacza to, że wszystkie psy tej samej klasy oceniane są jednakowo (wszystkie wzorcowe fryzury są równocenne).
Fryzura „angielska”: prócz „lwich” motywów na tylnych kończynach, tzn. mankietów i bransolet – na głowie kask. W przypadku tego strzyżenia wąsy nie są obowiązkowe. Dopuszcza się brak wyraźnej granicy strzyżenia szaty na tylnych kończynach. Kask nie jest obowiązkowy.
Struktura szaty
Pudel z szatą lokowatą: włosy obfite, o delikatnej strukturze, wełniste, skręcone, elastyczne i oporne na uścisk dłoni. Szata musi być gruba, gęsta, jednolitej długości, tworzyć regularne loki, które należy czesać. Szata ostra w dotyku, sprawiająca wrażenie końskiej sierści jest niepożądana i będzie powodować obniżenie oceny na korzyść prawidłowej struktury.
Pudel z szatą sznurową: włosy obfite, o delikatnej strukturze, wełniste i gęste, tworzące charakterystyczne, cienkie sznury o wyrównanej długości, co najmniej 20 cm, im dłuższe, tym wyżej cenione. Sznury po obu stronach głowy można związać wstążką powyżej uszu, natomiast sznury na tułowiu rozdzielić na boki tak, by szata nie wyglądała nieporządnie.
Skóra: elastyczna, nie luźna, pigmentowana. Pudle czarne, brązowe, srebrne i morelowe muszą mieć pigmentację dostosowaną do maści. W przypadku pudli białych pożądane jest zabarwienie srebrzyste, jednak pigmentacja nie może zmieniać maści. Zdarzają się pudle białe, których jasna skóra jest plamista, nie tylko w partiach wewnętrznych – co zdarza się często – lecz również pozostałych częściach tułowia; nie stanowi to wady. Najbardziej intensywna pigmentacja jest konieczna na powiekach, nosie, wargach, dziąsłach, podniebieniu, błonach śluzowych, naturalnych otworach, mosznie, opuszkach. U pudli czarnych, białych i srebrnych musi być czarna, u brązowych – ciemnobrązowa. U pudli morelowych musi być jak najbardziej jednolita i ciemna, w różnych odcieniach ciemnego brązu, aż do czerni. Ten ostatni kolor nie jest preferowany, jednak akceptowany by uniknąć ewentualnej depigmentacji.
Wymiary:
1) pudle duże: powyżej 45 cm do 60 cm z tolerancją do 2 cm.
Duży pudel musi być powiększoną, rozwiniętą kopią pudla średniego, którego cechy zostają zachowane.
2) pudle średnie: powyżej 35 cm do 45 cm.
3) Pudle miniaturowe: powyżej 28 cm do 35 cm. Pudel tej wielkości musi przypominać pomniejszonego pudla średniego, zachowując na tyle, na ile jest to możliwe – takie same proporcje. Nie może wykazywać żadnych cech skarłowacenia.
4) Pudle toy: poniżej 28 cm (pożądany idealny typ wielkości – 25 cm).
Toy pudel ma wygląd pomniejszonego pudla miniaturowego i zachowuje te same ogólne proporcje, spełniając wszystkie wymogi wzorca. Wszelkie oznaki skarłowacenia są niedopuszczalne – jedynie guz potyliczny może być słabiej zaznaczony.
Chód: lekki i taneczny, nigdy zaś długi lub posuwisty.
