Pomeranian
Kraj pochodzenia: Niemcy
Użytkowanie: pies pilnujący i towarzyski
Klasyfikacja FCI: grupa 5 – szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 4 – szpice europejskie.
Bez prób pracy.
Krótki rys historyczny: Szpice niemieckie są potomkami psa torfowego epoki kamiennej Canis familiaris palustris Ruthimeyer oraz późniejszego „szpica z okresu domów na palach” i najstarszą rasą psów Europy Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie niemieckojęzycznych szpice wilcze nazywane są Keeshond, a szpice miniaturowe Pomeranian.
Wrażenie ogólne: Szpice ujmują piękną okrywą włosową, sterczącą dzięki obfitemu podszerstkowi. Szczególną uwagę zwraca obfita, grzywiasta kryza wokół szyi i puszysty ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z żywymi oczyma i małe, spiczaste, blisko siebie osadzone uszy nadają szpicowi charakterystyczny dla niego zuchwały wygląd.
Ważne proporcje: Stosunek wysokości w kłębie do długości psa wynosi 1:1.
Zachowanie i charakter: Szpic niemiecki jest zawsze czujny, żwawy, niezwykle przywiązany do swojego właściciela. Jest bardzo pojętny i łatwy do wychowania. Nieufność w stosunku do obcych i brak instynktu myśliwskiego predysponują go do roli idealnego stróża domu i podwórka. Nie jest ani bojaźliwy, ani agresywny. Jego zasadnicze cechy to niewrażliwość na warunki klimatyczne, masywność i długowieczność.
Głowa: Mózgoczaszka średniej wielkości, oglądana od góry najszersza w części tylnej i zwęża się klinowato aż do czubka nosa. Stop średnio zaznaczony, wyraźny, ale nie urwany.
Trzewioczaszka: Nos okrągły, mały, czysto czarny; ciemnobrązowy u wszystkich szpiców brunatnych.
Kufa niezbyt długa, ani gruba (toporna), ani zbyt spiczasta, w dobrej proporcji do mózgoczaszki (u szpiców wilczych – keeshond, szpiców dużych i średnich ok. 2 : 3, u szpiców małych i miniaturowych -Pomeranian ok. 2:4. Wargi nie opadające, przylegające ciasno nie tworzą fałd w kącikach fafli. U szpiców wszelkich maści czarnopigmentowane, ale u brunatnych brązowe.
Szczęki/zęby: Szczęki normalnie rozwinięte, z pełnym zgryzem nożycowym z 42 zębami zgodnie ze wzorem zębowym. Górny rząd siekaczy sięga poza dolny bez szczeliny, a zęby w szczęce ustawione są pionowo. U małych i miniaturowych szpiców (pomeranian) tolerowany jest nieznaczny ubytek przedtrzonowców. U wszystkich szpiców dopuszczalny jest zgryz cęgowy.
Policzki łagodnie zaokrąglone, nie wystające.
Oczy średniej wielkości, migdałowate, ustawione nieco ukośnie, ciemne. Powieki ciemnopigmentowane, u wszystkich szpiców brunatnych ciemnobrązowe.
Uszy małe, ustawione stosunkowo blisko siebie, osadzone wysoko, trójkątne; noszone zawsze pionowo ze sztywnymi czubkami.
Szyja: średniej długości, osadzona szeroko na łopatkach, lekko wysklepiona na karku, bez podgardla, okryta grzywiastym kołnierzem włosów.
Tułów: Linia górna profilu zaczyna się na czubku pionowo noszonych, sterczących uszu i łagodnym łukiem przechodzi w krótki, prosty grzbiet. Sylwetkę zaokrągla puszysty, powiewający ogon, pokrywający częściowo grzbiet.
Kłąb/grzbiet: Wysoki kłąb przechodzi nieznacznie w krótkie, proste, silne plecy.
Lędźwie krótkie, szerokie i silne.
Zad szeroki, krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona, przedpiersie dobrze rozwinięte.
Dolna linia profilu i brzuch: Klatka piersiowa sięgająca daleko, brzuch tylko średnio podciągnięty.
Ogon wysoko osadzony, średniej długości, przy nasadzie zwinięty w górę i do przodu, ciasno przylegający do grzbietu, bardzo puszyście owłosiony. Dopuszczalna jest podwójna pętla na końcu ogona.
Kończyny:
Kończyny przednie proste, raczej szeroko ustawione.
Łopatki dobrze umięśnione i ciasno połączone z klatką piersiową; długie, ustawione skośnie do tyłu. Niemal tak samo długie ramię tworzy z łopatką kąt ok. 90°.
Łokcie silne, przylegające do klatki piersiowej, nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Przedramię średniej długości, w stosunku do tułowia krępe i niemal proste, a bokach dobrze owłosione.
Śródręcze silne, średniej długości, ustawione pod kątem ok. 90° do prostopadłej.
Stopy przednie możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie. Pazury i poduszki stóp czarne, u szpiców brązowych ciemnobrązowe.
Kończyny tylne bardzo silnie umięśnione i do stawu skokowego w bujnych portkach. Ustawione prosto i równolegle.
Udo/podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano silne, tylko umiarkowanie kątowane, w ruchu nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopie średniej długości, bardzo silne i ustawione prostopadle do ziemi.
Stopy tylne możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie i z mocnymi poduszkami. Pazury i poduszki możliwie ciemne.
Chód: Szpice niemieckie poruszają się prosto, płynnie, sprężyście, z dobrym odbiciem. Skóra przylega ciasno do ciała, nie tworzy fałd.
Okrywa włosowa: Włos Szpice niemieckie mają podwójną okrywę włosową: długie, proste, sterczące włosy okrywowe i krótki, gęsty, waciasty podszerstek. Głowa, uszy, przody kończyn i stopy mają włos krótki i gęsty (aksamitny), reszta ciała pokryta jest długim, bujnym włosem; włos nie jest falisty, ani kędzierzawy, ani kudłaty, na grzbiecie nie ma przedziałka. Szyję i łopatki pokrywa gęsta grzywa. Kończyny przednie z tyłu z obfitymi frędzlami, kończyny tylne od zadu do stawu skokowego ubrane w obszerne portki, ogon puszysty.
