Pirenejski pies górski
KRAJ POCHODZENIA: Francja.
PRZEZNACZENIE: Pies owczarski i obrończy.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne.
Sekcja 2.2 Molosy, typ górski
Nie podlegają próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, okazały i mocnej budowy, nie pozbawiony jednak pewnej elegancji.
GŁOWA: Nieprzesadnie ciężka w porównaniu do wielkości psa. Boki głowy stosunkowo płaskie.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: W swym najszerszym miejscu szerokość czaszka jest równa jej długości. Czaszka lekko wysklepiona; widoczny guz potyliczny, w części tylnej czaszka sklepiona ostrołukowo.
Stop: Słabo zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Całkowicie czarny.
Kufa: Szeroka, dość długa, zwężająca się ku końcowi.
Wargi: Górne tworzą niewielkie fafle, na tyle duże aby zasłaniały żuchwę; całkowicie czarne lub jak najintensywniej pigmentowane, podobnie jak podniebienie.
Szczęki/Zęby: Uzębienie kompletne, zęby białe i zdrowe. Ścisły zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy dopuszczalny.
Oczy: Dość małe, o inteligentnym i skupionym wyrazie, ciemnobursztynowe. O ściśle przylegających powiekach, czarnej oprawie, osadzone nieco skośnie. Spojrzenie łagodne i rozmarzone.
Uszy: Osadzone na poziomie oczu; dość małe; trójkątne z zaokrąglonymi końcami; przylegające do głowy; w podnieceniu nieco uniesione.
SZYJA: Mocna, dość krótka, z nieznacznym podgardlem.
TUŁÓW:
Kłąb: Szeroki i muskularny.
Grzbiet: Dość długi, szeroki, dobrze związany.
Zad: Nieznacznie opadający z widocznymi guzami biodrowymi.
Słabizny: Dość płytkie.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, żebra nieznacznie wysklepione.
OGON: Dość długi, o obfitym włosie tworzącym pióro; nisko noszony w odprężeniu, pożądana końcówka w kształcie „haka”; w podnieceniu zakręcony nad grzbietem tworzy ciasny okrąg (tzw. koło – „arroundera” w języku pirenejskich górali).
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste, silne, o mocnym kośćcu, włosy tworzą obfite pióro. Łopatki: Umiarkowanie ukośne.
KOŃCZYNY TYLNE: Owłosione dłuższym i grubszym włosem niż kończyny przednie, który tworzy obfite portki. Na obu tylnych kończynach dobrze rozwinięte, podwójne wilcze pazury.
Uda: Dobrze umięśnione, niezbyt długie.
Staw skokowy: Szeroki, suchy i umiarkowanie ukątowany.
ŁAPY: Niezbyt długie, zwarte, o umiarkowanie wysklepionych palcach .
CHODY: Mimo swoich rozmiarów pirenejski pies górski porusza się swobodnie, jego krok nigdy nie jest sztywny czy ociężały, ale wręcz przeciwnie bardzo elegancki; kątowanie kończyn pozwala na wydłużony krok.
SZATA
WŁOS: Gęsty, gładki; dość długi i sprężysty, dłuższy na ogonie i szyi, gdzie może być nieznacznie pofalowany. Włos na portkach cieńszy, bardziej wełnisty, bardzo gęsty.
UMASZCZENIE: Białe, albo białe z łatami w kolorze szarym (lub borsuczym), jasnożółtym, wilczastym albo pomarańczowym, rozmieszczonymi na głowie, uszach i przy nasadzie ogona. Najbardziej cenione są łaty w kolorze borsuczym. Niektóre psy mają nieliczne łaty na tułowiu.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: psy 70-80 cm, suki 65-72 cm.
Przekroczenie górnej granicy wzrostu o 2 cm jest akceptowane tylko u psów doskonałych w typie.
Waga: psy ~60 kg, suki ~ 45 kg.
