Owczarek węgierski Mudi
Użytkowość: Pies pasterski, dla swej odwagi i pasji pracy ceniony przez pasterzy dużych i trudnych zwierząt (bydło, konie, osły). Bywa też używany do nagonki na dziki. Doskonały pies towarzyszący i stróżujący. Wykorzystywany do szukania narkotyków. Doskonale sprawdza się w agility, równocześnie będąc miłym psem towarzyszącym. Z uwagi na stosunkowo krótki włos oraz wyjątkowe zdolności przystosowawcze bez kłopotu może mieszkać w mieszkaniu.
Klasyfikacja FCI:
Grupa I: Owczarki i psy do bydła
Sekcja1: Owczarki
Nie poddawany próbom pracy.
Zarys historii rasy: Powstanie rasy datowane jest na przełom XVIII / XIX wieku. Rasa wydzieliła się z węgierskich ras owczarków w wyniku krzyżówek z innymi rasami psów pasterskich w typie szpica.
WRAŻENIE OGÓLNE: Średnich rozmiarów pies w typie owczarka. Głowa klinowatego kształtu, zwężająca się w kierunku nosa. Uszy stojące. Linia górna tułowia charakterystycznie opadająca w kierunku zadu. Głowa i przednie kończyny pokryte krótkim, gładkim włosem. Resztę ciała pokrywa średniej długości włos, zdecydowanie falisty pofalowany do średnio skręconego. Dopuszczalne różne odmiany kolorystyczne.
ISTOTNE PROPORCJE:
-Długość ciała powinna stanowić 103 % wysokości psa w kłębie.
-Długość kufy powinna wynosić 40% długości głowy.
-Głębokość klatki piersiowej trochę mniej niż połowę wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Mudi jest wyjątkowo pojętnym psem o żywym temperamencie. Znamionuje go czujność, chęć i odwaga do pracy oraz duże zdolności przystosowawcze.
GŁOWA: Najbardziej zwracającą uwagę częścią ciała mudi jest niewątpliwie jego głowa. Powinna dawać wrażenie czujnego, zawsze pełnego energii, pogodnego, inteligentnego zwierzęcia bez jakichkolwiek śladów agresji lub bojaźliwości. Głowa w kształcie klina, zwężająca się ku nosowi.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Czaszka i czoło lekko wypukłe. Łuki brwiowe tylko lekko widoczne.
Przełom czołowy: Ledwie zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Wąski, od frontu okrągły o umiarkowanie szerokich nozdrzach. U psów czarnych, białych i marmurkowych skóra nosa zawsze czarna. U innych maści odpowiadająca kolorowi szaty. U psów brązowych nos brązowy, u szarych szary.
Kufa: Umiarkowanie mocna, linia górna nosa prosta.
Wargi: Ściśle przylegające do szczęki i żuchwy. Kąciki warg lekko postrzępione. Pigmentacja warg odpowiada pigmentacji nosa.
Szczęki/Zęby: Kompletny zgryz nożycowy, odpowiedni do formuły zębowej psa. Zęby regularne średniej wielkości.
OCZY: Wąskie, w kącikach lekko zwężające się, osadzone lekko skośnie, robiąc wrażenie „bezczelnego chochlika”. Kolor oczu powinien być możliwie najciemniejszy. U psów szarych i marmurkowych niebieskie oczy nie są wadą. Powieki ściśle przylegające do oka i równomiernie pigmentowane.
USZY: Stojące, wysoko osadzone, w kształcie odwróconego V. Z zewnątrz dobrze pokryte włosami wystającymi poza brzegi uszu. Reakcja uszu na bodziec jest bardzo żywa. Uszy mogą się obracać niezależnie od siebie. Ich długość jest w przybliżeniu większa od ich szerokości mierzonej w ich podstawie o 10-15%.
SZYJA: Lekko wysoko osadzona o lekkim wygięciu (50 – 55 stopni). Średniej długości, dobrze umięśniona. Bez podgardla albo zaznaczonej kryzy szyi. U samców może być ona lekko zaznaczona, ale nie może być zbyt widoczna.
TUŁÓW:
Górna linia: Równo opadająca w kierunku zadu.
Kłąb: Zaznaczony, długi i umięśniony.
Grzbiet: Krótki i prosty.
Lędźwie: Średniej długości, mocno związane.
Zad: Krótki, opadający, średnio szeroki, umięśniony.
Klatka piersiowa: Przedpiersie lekko wypukłe. Żebra dość szerokie i raczej płaskie.
Dolna linia: Lekko podkasana.
OGON: Osadzony dość wysoko. W spoczynku zwisający, z końcówką łukowato zagiętą ku górze. W akcji i pobudzeniu ogon noszony w kształcie sierpa, zakręcony nad grzbietem. Końcówka ogona nie powinna dotykać grzbietu. Cięty ogon nie jest pożądany, ale nie stanowi wady. Jeśli skracany, to 2 lub 3 kręgi ogonowe muszą pozostać widoczne. Psy o naturalnie skróconym ogonie lub urodzone bez niego są rzadkością, ale nie jest to wada. Ogon jest obficie pokryty włosem, tworzącym pióro, którego długość osiąga 10-12 centymetrów.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatki : Łopatka lekko skośna i dobrze umięśniona.
Przedpiersie lekko wypukłe. Grzbiet mostka lekko wystający.
Ramiona: Średniej długości.
Łokcie: Ściśle przylegające do klatki piersiowej.
Nadgarstki: Mocne i suche.
Śródręcza: Strome.
Łapy: Okrągłe, o dobrze wysklepionych palcach. Nieco włosa pomiędzy i pod palcami. Opuszki sprężyste, pazury łupkowo-szare, mocne.
Kończyny tylne: Lekko odstawione.
Udo: Długie i dobrze umięśnione.
Śródstopie: Krótkie i strome.
Tylne łapy: Jak przednie, wilcze pazury niepożądane.
CHODY/RUCH: Charakterystycznym chodem mudi jest wdzięczny kłus.
SKÓRA: Przylegająca, bez zmarszczek.
Sierść: Głowa i przednia część kończyn pokryta krótkim, prostym i gładkim włosem. Resztę ciała pokrywa jednolity włos, bardzo falisty do lekko kręconego. Sierść zawsze zwarta i błyszcząca, o długości od 3 do 7 centymetrów. Włos nie jest typowym włosem kręconym jak np. u pudli, lecz zebranym w kosmyki, tworzące 'wicherki’, co przypomina nieco futro karakułów. Na kończynach i ogonie włos tworzy pióro.
MAŚĆ :
– czarna (fekete)
– biała (feher)
– szaro-brązowe (hamvas)
– brązowe – czekoladowe (barna)
– marmurkowe (cifra)
MEOE (Węgierski Związek Kynologiczny) uznaje także:
– czekoladowo-marmurkowe (barna cifra)
– płowe (fake) – z czarnym nalotem lub bez.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Psy: 41-47 cm optimum 43-45 cm
Suki: 38-44 cm optimum 40-42 cm
Waga:
Psy: 11-13 kg
Suki: 8-11 kg
