Nowofundland
Krótki rys historyczny: rasa pochodzi z wyspy Nowej Fundlandii (franc. Terre – Neuve), od miejscowych psów i od dużego, czarnego psa przypominającego niedźwiedzia, przywiezionego przez Wikingów po 1100 roku. Z pojawieniem się europejskich rybaków powstały nowe rasy sprzyjające wzmocnieniu się rasy z zachowaniem podstawowej charakterystyki. W 1610 roku, w okresie kolonizacji wyspy, nowofundland miał już dobrze ukształtowaną swoją sylwetkę i naturalne zachowanie. Cechy te pozwoliły mu na znoszenie surowego klimatu i morza, na holowanie ciężkich ładunków do brzegu, na świetne pływanie i nurkowanie, na ratowanie tonących.
Wygląd ogólny: nowofundland jest masywny, dobrze zbudowany i umięśniony, o bardzo dobrej koordynacji ruchów.
Proporcje ciała: długość od kłębu do ogona odpowiada wysokości w kłębie. Tułów zwarty. Tułów suki może być nieco dłuższy i mniej masywny od tułowia psa. Odległość od kłębu do dolnej linii klatki piersiowej jest dłuższa od odstępu dolnej linii klatki piersiowej do ziemi.
Zachowanie i temperament: Nowofundland jest życzliwy i łagodny, godny i wesoły, twórczy, znany ze swojej uprzejmości i pogody.
Głowa: masywna. Głowa suki posiada ogólnie taką samą budowę jak pies, lecz jest mniej masywna.
Czaszka: szeroka, o sklepieniu lekko łukowatym i dobrze rozwiniętej potylicy; stop widoczny.
Łapy przednie: duże i proporcjonalne do ciała, dobrze zaokrąglone i silne, z palcami dobrze przylegającymi. Pazury czarne u psów biało-czarnych, kolor rogowy u psów brązowych. U psów z białymi palcami pazury nie mogą być czarne.
Kończyny tylne: silne, odpowiednie do ciągnięcia ładunków, do pływania lub do obiegania terenu. Budowa tylnej kończyny nowofundlanda jest bardzo istotna. Zad musi być silny, szeroki i długi; udo: szerokie i umięśnione; kolano: dobrze pochylone, lecz nie na tyle, aby kończyna tylna wchodziła pod nie;
Staw skokowy: krótki, pionowy, w pewnej odległości od siebie, równoległy; nigdy nie może być skierowany ani do środka, ani na zewnątrz;
Łapy tylne: zwarte i silne. Pazury takiego samego koloru, jak przy łapach przednich. Ostrogi, jeśli są, należy usunąć.
Ogon: podczas pływania pełni funkcję steru, musi być zatem mocny i szeroki. Kiedy pies stoi, ma opuszczony ogon, na końcu lekko zaokrąglony, sięga do stępu lub niewiele ponad stęp. Kiedy pies się porusza lub jest pobudzony, ogon jest uniesiony, lekko zaokrąglony ku górze, lecz nigdy nie zakręcony w stronę grzbietu, nigdy również głęboko pomiędzy łapami.
Ruch: Nowofundland porusza się wyciągając bez wysiłku daleko do przodu łapy przednie i silnie dociągając łapy tylne, sprawia wrażenie bardzo silnego.
Naturalny opływ ciała: Kiedy pies biegnie szybko, biegnie po jednym śladzie w linii prostej.
Szata: Nowofundland ma podwójny włos, odporny na wodę. Szata jest długa, prosta, nie skręcona. Dopuszcza się szatę lekko sfalowaną. Podszerstek jest miękki i gęsty, z tym że zimą jest bardziej gęsty niż latem, zawsze tej samej długości na zadzie i na piersiach. Włos na głowie, kufie i uszach jest cienki i krótki. Kończyny przednie i tylne ozdobione piórem. Ogon mocno owłosiony, lecz nigdy nie rozłożysty.
Maści: czarna, biało-czarna lub brązowa; – kolorem tradycyjnym jest czarny. Kolor powinien być raczej jednolity, dopuszczalny jest odcień lekko brązowawy. Białe plamy na piersiach, na palcach i na końcu ogona są dopuszczalne; biało-czarny: odmiana historyczna rasy, czarna głowa, z dopuszczalną białą strzałką lub plamką na kufie, czarne siodło na grzbiecie, czarna plama na zadzie, schodząca na nasadę ogona. Ogon może być czarny nawet do 2/3 długości, lecz koniec zawsze musi być biały. Zdecydowana przewaga koloru białego powinna być widoczna. Na łapach dopuszczalne małe czarne plamki, lecz raczej pożądana jak najczystsza biel; brązowy: kolor od czekoladowego do brązowego. Białe plamy na piersiach, palcach i na końcu ogona są dopuszczalne. Psy biało-czarne i brązowe wystawiane są w klasie psów czarnych.
Rozmiar i ciężar: średnia wysokość w kłębie wynosi: psów dorosłych: 71 cm (28 cali); suk dorosłych: 66 cm (26 cali); średni ciężar ciała wynosi: psa około 60 kg, suki około 54 kg. Pożądany jest duży rozmiar, lecz nigdy kosztem symetrii, ogólnej harmonii, odpowiednio mocnej budowy i prawidłowego poruszania się.
