Niemiecki terier myśliwski
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 05.02.1996
Użytkowanie: Wszechstronny pies myśliwski, przede wszystkim norowiec i płochacz. Klasyfikacja FCI: grupa 3 – teriery sekcja l – teriery duże i średnie
Próby pracy są wymagane.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Po I wojnie światowej kilku aktywnych myśliwych opuściło mocny i renomowany Foxterrier Club, by poświęcić się hodowli psa o najwyższych walorach użytkowych. Rudolf Friess, Walter Zangenberg i Carl-Erich Grunewald – wszyscy doświadczeni myśliwi i kynolodzy zdecydowali, że utworzą rasę norowców o umaszczeniu czarnym podpalanym. W tym zamiarze pomógł przypadek. Lutz Heck/Hagenbeck dyrektor ogrodu zoologicznego podarował Walterowi Zangeubergowi cztery czarne podpalane teriery rzekomo z czystej linii foksterierów. Od tych psów rozpoczęto hodować niemieckie teriery myśliwskie. W późniejszym czasie do grona hodowców dołączył dr Herbert Lackner. Po długich latach wspólnych działań i licznych eksperymentów hodowlanych otrzymano, dzięki krzyżowaniu staroangielskich szorstkowłosych terierów i terierów walijskich ustalony typ psa. Hodowcy zabiegali nie tylko o cechy fizyczne, ale również o użytkowość rasy, chodziło im o psa wszechstronnego, energicznego, głoszącego zwierzynę, lubiącego wodę, łatwego do układania, posiadającego wybitny instynkt myśliwski. W roku 1926 powołano do życia Deutsche Jagdterrier-Club. Tak jak dawni, także dzisiejsi hodowcy niemieckich terierów myśliwskich przykładają wielką uwagę do ich użytkowości na polowaniu, ciętości, odwagi i zrównoważenia charakteru.
WYGLĄD OGÓLNY: Mały, najczęściej czarny podpalany, proporcjonalny pies myśliwski o zwartej budowie.
WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek obwodu klatki piersiowej do wysokości w kłębie: obwód klatki piersiowej jest większy o 10 do 12 cm od wysokości w kłębie.
Długość tułowia/wysokość w kłębie: długość tułowia przekracza trochę wysokość w kłębie.
Głębokość klatki piersiowej/wysokość w kłębie: głębokość klatki piersiowej odpowiada mniej więcej 55-60 % wysokości w kłębie.
CHARAKTER: Odważny, wytrwały i nieustępliwy, pełen temperamentu, można na nim polegać, sympatyczny i posłuszny, nie ma w nim tchórzostwa ani agresji.
GŁOWA: Wydłużona, o kształcie nieco klinowatym, nie spiczastym. Kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki mierzonej od stopu do guza potylicznego.
Mózgoczaszka: płaska i szeroka między uszami, węższa na poziomie oczu.
Przełom czołowo-nosowy: mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna, pasuje do kufy, nie powinna być za mała i za wąska, nie rozłupana. U osobników brązowych jest brązowa.
Kufa mocna o głębokiej żuchwie i silnie zaznaczonym podbródku.
Kości policzkowe wyraźnie widoczne.
Wargi ściśle przylegające i dobrze pigmentowane.
Uzębienie: zęby mocne, szczęka i żuchwa silne w regularnym i kompletnym zgryzie nożycowym.
Siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy, są ustawione pod katem prostym. Za kompletne uzębienie psa uważa się 42 zęby.
Oczy ciemne, małe, owalne, głęboko osadzone, by zapobiec urazom. Powieki są przylegające, spojrzenie o rezolutnym wyrazie, pełne zdecydowania.
Uszy pół opadające w lekkim kontakcie z głową, wysoko osadzone, nie specjalnie małe, w kształcie litery „V”.
SZYJA: Mocna, nie za długa, rozszerzająca się ku barkom, dobrze w nich osadzona.
TUŁÓW: Górna linia prosta.
Kłąb wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet prosty, mocny, niezbyt krótki.
Lędźwie silnie umięśnione.
Zad mocno umięśniony, płaski w górnej linii.
Klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona, nie za szeroka. Długie, daleko do tyłu zachodzące ożebrowanie.
Linia dolna wznosi się elegancką krzywą ku tyłowi, słabizny krótkie i mocne, lekko podciągnięty brzuch.
OGON: Dobrze osadzony na przedłużeniu linii długiego zadu, skrócony o ok. 1/3. Winien być raczej mało uniesiony, a nie postawiony pionowo, nigdy zagięty nad grzbietem.
W krajach, w których obowiązują zakazy kopiowania, dopuszcza się jego naturalną długość i wymaga noszenia w pozycji horyzontalnej lub szablastej.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie: Oglądane od przodu proste, ustawione równolegle, oglądane z profilu ustawione odpowiednio pod korpusem. Odległość od ziemi do łokcia jest mniej więcej taka sama, jak od łokcia do kłębu.
Łopatki skośne, skierowane do tyłu, długie i umięśnione. Dobre kątowanie w stawach barkowych.
Ramiona tak długie jak to tylko możliwe, mocne, suche umięśnienie.
Łokcie przylegające do tułowia, ani skierowane do wewnątrz, ani na zewnątrz. Dobre kątowanie w stawach łokciowych.
Przedramiona proste, suche, o dobrej kości.
Stawy nadgarstkowe mocne.
Śródręcza lekko pochylone ku przodowi, kość raczej mocna niż delikatna.
Łapy zwykle szersze niż u kończyn tylnych, palce są ściśle przylegające, opuszki dostatecznie grube, zwarte, wytrzymałe i dobrze pigmentowane. Łapy są równoległe, tak w postawie, jak w akcji, nie są skierowane ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Kończyny tylne: Oglądane od tyłu są proste i równoległe, dobre kątowanie stawów kolanowych i skokowych, kość mocna. Uda długie, szerokie i muskularne.
Stawy kolanowe mocne o dobrym kątowaniu.
Podudzia długie, umięśnione i żylaste.
Stawy skokowe nisko położone, silne.
Śródstopia pionowo ustawione do podłoża, krótkie.
Łapy owalne w kształcie, prawie okrągłe o ściśle przylegających palcach, opuszki są wystarczająco grube, jędrne, zwarte ł dobrze pigmentowane. Łapy są równolegle ustawione w postawie i akcji, nie są skierowane do środka ani na zewnątrz.
RUCH: Wydajny, z dobrym wyrzutem kończyn przednich i tylnych, płynny, równoległy do osi korpusu, nie szczudłowaty.
SKÓRA: Gruba, ściśle przylegająca, bez śladu zmarszczek.
OKRYWA WŁOSOWA: Włos prosty, gęsty i szorstki lub gładki i ścisły.
Umaszczenie: czarne, ciemnobrązowe lub szaro – czarny melanż ze złotorudymi, wyraźnie odgraniczonymi, czystej barwy znaczeniami nad oczami, na kufie i piersi, także na kończynach i wokół odbytu. Ciemna lub jasna maska jest tak samo traktowana, małe białe znaczenia na piersi i na palcach tolerowane.
WZROST I WAGA: Wysokość w kłębie: samce od 33 do 40 cm, suki od 33 do 40 cm. Waga: samce 9-10 kg, suki 7,5-8,5 kg
