Mastif tybetański
Kraj patronacki: Wielka Brytania.
Kraj pochodzenia: Tybet.
Data publikacji obowiązującego wzorca: 03. 05. 1990.
Klasyfikacja FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2. 2 Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.
Wygląd ogólny: Pełen mocy, ciężki, dobrze zbudowany, o mocnym kośćcu, imponujący swoim wyglądem; o poważnym ale miłym wyglądzie.
Krótka charakterystyka: Towarzysz, obrońca i stróż; powoli dojrzewający – suki w wieku 2-3 lat, psy nie młodsze niż czteroletnie.
Usposobienie: Pełne rezerwy, o zachowanym instynkcie obrończym.
Głowa: Dość duża, ciężka i mocna. Masywna czaszka z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznym i stopem. Czaszka i kufa równej długości, ew. kufa nieco krótsza. Kufa oglądana ze wszystkich stron duża, dobrze wypełniona i graniasta. Szeroki, dobrze pigmentowany nos, nozdrza wyraźnie rozwarte. Dobrze wykształcone wargi, niezbyt przylegające. W okresie dojrzewania głowa nieco pomarszczona; zmarszczki znad oczu przechodzą w dół do kącika warg.
Oczy: Bardzo wyraziste, średniej wielkości, we wszystkich odcieniach brązu. Szeroko osadzone, owalne i lekko skośne.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, zwisające, noszone nisko, skierowane do przodu, przylegające ściśle do głowy; w podnieceniu – „pracujące”. Uszy pokrywa miękki, krótki włos.
Szczęki/Zgryz/Zęby: Zgryz nożycowy – silne szczęki z dokładnym zgryzem nożycowym, tzn. górne zęby ściśle przykrywają dolne, zęby osadzone pionowo w szczękach; zgryz cęgowy dopuszczalny. Najistotniejsze aby został zachowany graniasty kształt kufy.
Szyja: Mocna, dobrze umięśniona, wysklepiona. Niezbyt duży łałok. Pokryta gęstym nastroszonym włosem tworzącym grzywę.
Kończyny przednie: Łopatki wyraźnie skośne, umięśnione, o mocnej kości. Kończyny proste z mocnymi, lekko pochylonymi nadgarstkami, całe pokryte gęstym włosem.
Tułów: Mocny, z prostym grzbietem, umięśniony, prawie niezauważalny zad. Klatka piersiowa dość głęboka, niezbyt szeroka, o umiarkowanie wysklepionych żebrach, sięgająca do łokci. Tułów jest nieco dłuższy niż wysokość w kłębie.
Kończyny tylne: Mocne, umięśnione, dobrze katowane z wyraźnie zaznaczonym kolanem i bardzo nisko ustawionymi stawami skokowymi. Widziane z tyłu stawiane równolegle. „Wilcze pazury” (pojedyncze lub podwójne) mogą, ale nie muszą być usuwane. Łapy: Dość duże, mocne, zwarte, kocie, pokryte włosem.
Ogon: Średniej długości lub długi, lecz nie sięgający poniżej stawu skokowego. Osadzony w linii zadu, zakręcony, noszony na bok. Obficie owłosiony.
Chody: Ruch dynamiczny, swobodny, prawie lekki i sprężysty. Przy przyspieszeniu nogi stawiane zbieżnie. W stępie sprawia wrażenie bardzo powolnego psa.
Szata: Psy wyraźnie bardziej owłosione niż suki. Jakość szaty ważniejsza jest od jej obfitości. Dość długi, gruby, z gęstym podszerstkiem włos w porach zimnych, w letnich podszerstek bardzo rzadki. Włos delikatny, ale twardy, prosty i sterczący; nigdy jedwabisty, skręcony lub pofalowany; u egzemplarzy z gęstym podszerstkiem, jest on prawie wełnisty. Szyja i łopatki są owłosione w takim stopniu, aby dawały wrażenie grzywy.
Umaszczenie: Głęboka czerń, czarne podpalane, brązowe, wszelkie odcienie złotego lub szarego, także szare ze złotymi znaczeniami. Podpalanie od intensywnego do bardzo rozjaśnionego. Biała gwiazdka na piersi dopuszczalna. Znikome białe znaczenia na łapach tolerowane.
Znaczenia, u psów czarnych podpalanych i szarych ze złotymi znaczeniami, rozmieszczone są nad oczami, na dolnych partiach kończyn i na końcu ogona.
Wielkość: Wysokość w kłębie: psy: 66 cm (26 cali) – minimum, suki: 61 cm (24 cali
