Mastif pirenejski
KRAJ POCHODZENIA: Hiszpania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 26.05.1982.
PRZEZNACZENIE: Stróżowanie i obrona. Psy zbyt bojaźliwe, strachliwe o niezrównoważonym charakterze, muszą być wykluczone z hodowli.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2.2 Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Dawniej używano mastifa pirenejskiego do obrony przed drapieżnikami, szczególnie przed wilkami i niedźwiedziem. Obecnie pies ten jest doskonałym stróżem majątków ziemskich i ich mieszkańców; jest łatwy w szkoleniu.
WRAŻENIE OGÓLNE: Bardzo duży pies ponad przeciętnego formatu i średnich proporcjach. Jest harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny. Mocna kość. Mimo swej wielkości nie może sprawiać wrażenia ociężałego lub topornego. Jego włos nie jest przesadnie długi.
WAŻNE PROPORCJE: Przy średnich proporcjach długość tułowia jest tylko trochę większa niż wysokość w kłębie. Wszystkie jego proporcje są dobrze wyważone i świadczą o harmonii.
Stosunek długości czaszki do długości grzbietu nosa jest jak 5:4. Szerokość czaszki jest równa lub trochę większa niż jej długość. Stosunek wysokości do obwodu klatki piersiowej jest mniej więcej jak 7:10.
USPOSOBIENIE I CHARAKTER: Przyjacielski w stosunku do ludzi, spokojny, szlachetny i bardzo inteligentny, jest jednocześnie odważny i dumny wobec obcych, których nigdy nie unika. W stosunku do innych psów jest łagodny i świadom swej siły. Czasami walczy z dużą zręcznością, jego atawistyczne zachowanie, to wynik setek lat walk z wilkami. Jego przytłumione szczekanie pochodzi z głębi klatki piersiowej; jego wyraz jest pełen czujności.
GŁOWA: Duża, średnio długa. Stosunek długości czaszki do długości grzbietu nosa jest jak 5:4. Linie czaszki i kufy są tylko lekko rozbieżne, prawie równoległe. Oglądane z góry głowa i kufa powinny być długie i równe w kształcie, bez widocznych różnic w szerokości nasady kufy i skroni. Oglądana z boku głowa powinna być głęboka i nie zaokrąglona.
MÓZGOCZASZKA:
WYGLĄD OGÓLNY: Szeroka, mocna, w profilu lekko wypukła. Szerokość czaszki jest równa lub trochę większa niż jej długość. Guz potyliczny zaznaczony.
Stop: Umiarkowany, lekko zaznaczony, ale widoczny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Czarny, wilgotny, duży i szeroki.
Kufa: Grzbiet nosa oglądany z boku prosty. Kufa oglądana z góry jest lekko trójkątna, zwężająca się stopniowo od swojej szerokiej nasady do czubka nosa, jednak nie jest to kufa szpiczasta.
Fafle: Warga górna powinna przykrywać wargę dolną bez jakichkolwiek obwisłości. Warga dolna tworzy wyraźny kącik. Błony śluzowe powinny być czarne.
Szczęki/Zgryz/Zęby: Białe, mocne i zdrowe.
Kły: Duże, długie, ostre i dobrze za siebie zachodzące, aby mogły schwytać swą zdobycz.
Zęby trzonowe: Duże i mocne.
Siekacze: Raczej małe. Zgryz nożycowy. Pies powinien mieć wszystkie przedtrzonowce.
Oczy: Małe, w kształcie migdałów, koloru orzecha; oczy koloru ciemnego preferowane, ich wyraz czujny, szlachetny, miły i inteligentny, ale wobec przeciwnika nadzwyczaj surowy.
Powieki: Czarno pigmentowane. W podnieceniu napięte powieki przylegają do oka. Zrelaksowany pies ma dolną powiekę lekko obwisłą, ukazującą wąski pasek spojówki, co jest typowe dla rasy.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, płasko wiszące, osadzone powyżej linii oczu. W spoczynku przylegają ściśle do policzków. W podnieceniu odstają od nich wyraźnie, są uniesione na wysokości 1/3. Uszy mogą być kopiowane.
Podniebienie: Czarne, o bardzo wyraźnie zaznaczonym poprzecznym prążkowaniu.
SZYJA: W kształcie ściętego stożka, szeroka, mocna, muskularna i elastyczna. Skóra gruba i trochę luźna. Podwójny łałok, dobrze rozwinięty, jednak nie przesadnie zaznaczony.
TUŁÓW:
WYGLĄD OGÓLNY: Prostokątny, potężny i krzepki, dający wrażenie dużej siły, jednak elastyczny i zwinny.
Kłąb: Dobrze zaznaczony.
Górna linia ciała: Prosta, pozioma także w ruchu.
Grzbiet: Mocny i muskularny.
Lędźwie: Długie, szerokie i mocne, zwężają się stopniowo w kierunku słabizn.
Zad: Szeroki i mocny. Kąt jego nachylenia w stosunku do górnej linii jak i podłoża wynosi 45°. Wysokość zadu równa wysokości w kłębie.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, muskularna i potężna. Wystająca rękojeść mostka. Przestrzenie międzyżebrowe szerokie, żebra wysklepione. Stosunek wysokości w kłębie do obwodu klatki piersiowej wynosi jak 7:10.
Brzuch i słabizny: Brzuch średnio podciągnięty, pachwiny głębokie, słabizny bardzo szerokie.
OGON: Osadzony średnio wysoko; u nasady gruby, mocny i elastyczny. Włos zdecydowanie długi i miękki, formujący piękne pióro. W pozycji spoczynkowej ogon zwisa nisko i sięga przynajmniej do stawu skokowego; na jednej trzeciej od końca jest zawsze lekko zagięty. W ruchu i w podnieceniu jest uniesiony w formie ogona szablastego, z wyraźnym hakiem na końcu, ale nie wygięty na całej swej długości i nie położony na grzbiecie.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
WYGLĄD OGÓLNY: Oglądane z przodu pionowe, proste i równoległe. Mięśnie i ścięgna wyraźnie widoczne. Długość przedramienia trzy razy dłuższa niż długość śródręcza. Mocny kościec, śródręcze silne
Łopatki: Dobrze umięśnione; łopatka ukośna, dłuższa niż przedramię.
Ramię: Bardzo mocne.
Łokcie o mocnym kośćcu, przylegające do klatki piersiowej.
Przedramię: Kości proste i mocne.
Kątowanie: Kąt między łopatką a ramieniem: Około 100°.
Kąt między ramieniem a przedramieniem: Około 125°.
Śródręcze: Oglądane z boku nieznacznie ukośne, praktycznie przedłużenie przedramienia.
Łapy przednie: Kocie łapy. Palce zwarte, mocne i dobrze wysklepione. Pazury i opuszki mocne i wytrzymałe. Błona między palcami średnio rozwinięta, pokryta włosem.
KOŃCZYNY TYLNE:
WYGLĄD OGÓLNY: Potężne, muskularne; oglądane z boku, wystarczająco kątowane. Oglądane z tyłu i z boku pionowe. Śródstopie proste i pionowe. Kończyny tylne powinny umożliwić psu pełen mocy ruch nie pozbawiony elegancji.
Uda: Silne, muskularne. Kąt stawu biodrowego: Około 100°.
Podudzie: Długie, dobrze umięśnione o mocnym kośćcu. Kąt udo – podudzie wynosi około 120°.
Śródstopie: Dobrze zaznaczone, o wyraźnie widocznym ścięgnie Achillesa
Kąt stawu skokowego: Rozwarty, około 130°.
Łapy tylne: Kocie łapy, o lekko owalnym kształcie, trochę dłuższe niż łapy przednie. Wilcze pazury, pojedyncze lub podwójne, mogą występować lub nie; ich usunięcie jest dopuszczalne. Przy porównywalnej jakości psa preferowane są psy z podwójnymi wilczymi pazurami.
CHODY: Preferowanym rodzajem chodu jest kłus, powinien on być harmonijny, silny i elegancki; pies nie może wykazywać tendencji do kolebania na boki. Nie powinien chodzić inochodem.
SKÓRA: Elastyczna, gruba, o różowym kolorze, z plamami pigmentowanymi na ciemno. Wszystkie błony śluzowe powinny być czarne.
SZATA
WŁOS: Gęsty, gruby i średniej długości. Idealna długość, mierzona na środkowym odcinku linii górnej wynosić powinna 6 do 9 cm; włos dłuższy na łopatkach, na szyi, pod brzuchem, na tylnej stronie nóg jak również na ogonie, włosy tworzące pióro nie powinny być tak szorstkie jak na tułowiu. Włos powinien być szorstki, nie wełnisty.
MAŚĆ: Biała, zawsze z dobrze zaznaczoną maską. Czasami na tułowiu występują nieregularnie rozrzucone, ostro zaznaczone plamy w takim samym kolorze jak maska. Na uszach zawsze łaty. Umaszczenie trójbarwne lub czysto białe jest niepożądane. Koniec ogona i dolna część kończyn powinny być zawsze białe. Maska powinna być dobrze odgraniczona. Wyraźne odgraniczenie plam jest zaletą. U nasady włosów szata powinna być tak jasna jak to możliwe, idealna całkiem biała. Najbardziej pożądanymi umaszczeniami są na czysto białym (śnieżnobiałym) tle łaty w kolejności preferowania: intensywnie złotożółte, brązowe, czarne, srebrne, jasnobeżowe, koloru piasku lub marmurkowe. Wadą są plamy w kolorze czerwonym i maść podstawowa , biała z żółtawym odcieniem.
WIELKOŚĆ: Nie ma górnego limitu wielkości; w przypadku egzemplarzy tej samej klasy preferowane są zawsze psy większe.
Dolna granica wielkości: Psy 77 cm Suki 72 cm.
Wymogiem jest jednak, żeby wzrost psów znacznie przekraczał dolną granicę. Samce powinny mieć powyżej 81 cm, a suki powyżej 75 cm.
