KRAJ POCHODZENIA: Włochy.
DATA OPUBLIKOWANIA OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11.1998.
PRZEZNACZENIE: Pies obrończy i stróżujący.
Klasyfikacja FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2.1 Molosy, typ dogowaty.
Nie podlegają próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Mastif neapolitański jest potomkiem dużych rzymskich mastifów, opisanych przez Columelle w I w. n. e. w dziele „De re rustica”. Rozpowszechnione przez legiony rzymskie, którym towarzyszyły w podbojach w całej Europie, stały się przodkami wielu ras dogowatych w innych krajach europejskich. Przez stulecia przetrwały w okolicach położonych u podnóża Wezuwiusza i Neapolu. Od 1947 roku rasę poddano ponownej selekcji i rozpoczęto systematyczną hodowlę, dzięki uporowi i wytrwałości grupy kynologów.
WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, bardzo masywny i krępy pies, którego długość ciała jest większa od wysokości w kłębie.
ISTOTNE PROPORCJE: Długość tułowia jest większa o 10% niż wysokość w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2 : 1.
USPOSOBIENIE: Zrównoważony i przywiązany, nie agresywny i nie gryzący bez powodu, obrońca posiadłości i jej mieszkańców, zawsze czujny, inteligentny, szlachetny i majestatyczny.
GŁOWA: Krótka i masywna, szeroka na wysokości łuków jarzmowych; jej dłu-gość stanowi około 3/10 wysokości w kłębie. Pokryta dużą ilością skóry tworzącej zmarszczki i fałdy, z których najbardziej typowa i najwyraźniejsza przebiega od zewnętrznego kąta oka do kącika wargowego. Górne linie czaszki i kufy są równoległe.
MÓZGOCZASZKA: Czaszka jest szeroka, płaska, szczególnie między uszami, i oglądana z przodu lekko wysklepiona w swej przedniej części.
Szerokość czaszki, na wysokości łuków jarzmowych, jest większa od połowy długości całej głowy.
Silnie wystające łuki jarzmowe, ale z płaskimi mięśniami.
Dobrze wysklepione czoło; bruzda czołowa zaznaczona; guz potyliczny prawie niewidoczny.
Stop: Dobrze zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Ustawiony w linii kufy, nie może wystawać przed linię pionową wyznaczoną przez przednią krawędź fafli; ma być dużych rozmiarów o dużych, szeroko rozwartych nozdrzach. Kolor nosa jest dopasowany do umaszczenia; czarny przy czarnej maści, ciemno szarobrązowy przy innych umaszczeniach, a kasztanowy u psów o brązowej szacie.
Kufa: Bardzo szeroka i głęboka, długość kufy stanowi 1/3 długości głowy. Jej boki są do siebie równoległe. Widziana z przodu ma praktycznie kształt prostokąta.
Wargi: Mięsiste, grube i obfite, tworzące fafle, oglądane z przodu wargi górne tworzą odwróconą literę „V”. O kształcie kufy z profilu decydują górne fafle; najniższa część fafli to kącik wargowy z widoczną śluzówką, umiejscowiony w linii pionowej poprowadzonej przez zewnętrzny kąt oka.
Szczęki: Mocne, o silnym kośćcu, o idealnie dopasowanych łukach zębowych. Dobrze rozbudowana w swej szerokości żuchwa.
Zęby: Białe, dobrze rozwinięte, równomiernie rozstawione; uzębienie kompletne. Zgryz nożycowy tzn. górne siekacze przykrywają dolne, ściśle do siebie przylegając, siekacze ustawione pionowo w szczękach; zgryz cęgowy tzn. górne siekacze stykają się swoimi końcami z końcami siekaczy dolnych.
Oczy: Osadzone frontalnie, szeroko rozstawione; stosunkowo okrągłe, średnio głęboko osadzone. W porównaniu z kolorem szaty, kolor tęczówki ciemniejszy. Niemniej jednak, przy wyblakłych kolorach umaszczenia, oczy mogą być jaśniejsze.
Uszy: Małe w stosunku do wielkości psa, trójkątne, osadzone powyżej łuków jarzmowych, płaskie, przylegające do policzków. Kopiowane w kształt trójkąta niemal równobocznego.
SZYJA:
Profil: Nieznacznie wysklepiona górna linia.
Długość: Szyja dość krótka, wynosi około 2,8/10 wysokości psa w kłębie.
Kształt: W kształcie ściętego stożka, dobrze umięśniona. Jej obwód, mierzony w połowie długości, wynosi około 8/10 wysokości w kłębie.
SKÓRA: Duża ilość luźnej skóry tworzy na spodniej stronie szyi podwójny, dobrze rozdzielony, ale nie przesadny łałok, który zaczyna się na poziomie żuchwy i nie sięga niżej niż do połowy szyi.
TUŁÓW: Długość tułowia jest o 10% większa niż wysokość w kłębie.
Linia górna: Linia grzbietu prosta; kłąb szeroki, długi i nie przesadnie zaznaczony.
Grzbiet: Szeroki i o długości równej mniej więcej 1/3 wysokości w kłębie. Lędźwie dobrze związane długimi, szerokimi dobrze wykształconymi mięśniami. Obszerna klatka piersiowa, o długich, dobrze wysklepionych żebrach. Obwód klatki piersiowej jest większy od wysokości psa w kłębie.
Zad: Szeroki, mocny i dobrze umięśniony. Jego nachylenie w stosunku do linii poziomej poprowadzonej przez guz biodrowy wynosi około 30°. Jego długość jest równa 3/10 wysokości w kłębie. Guzy biodrowe na tyle rozwinięte, że sięgają do linii lędźwi.
Klatka piersiowa: Duża i szeroka z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Jej szerokość wynika z kształtu ożebrowania i stanowi 40-45% wysokości w kłębie. Rękojeść mostka znajdować się powinna na wysokości stawu barkowego.
OGON: Szeroki i gruby u nasady; mocny, zwężający się stopniowo ku końcowi. Długi na tyle aby sięgał do pięty, zwykle jednak kopiowany na 2/3 swej długości. W odprężeniu zwisa tworząc kształt szabli, w ruchu noszony poziomo, albo nieznacznie powyżej górnej linii.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Widziane z przodu i z boku na całej długości od podłoża do łokcia pionowe, o mocnym kośćcu stosownym do wielkości psa.
Łopatki: Ich długość wynosi około 3/10 wysokości w kłębie, nachylone pod kątem 50o do 60° w stosunku do poziomu. Mięśnie dobrze rozwinięte, długie, plastyczne. Kąt stawu barkowego wynosi 105°-115°.
Ramię: Długości równej ~30% wysokości w kłębie. Ustawione pod kątem 55° -60° i pokryte plastycznymi mięśniami.
Łokcie: Pokryte obficie luźną skórą; niezbyt ściśle przylegające do tułowia.
Przedramię: Prawie tej samej długości co ramię. Ustawione idealnie pionowo, o mocnym kośćcu i dobrze rozwiniętym, suchym umięśnieniu.
Nadgarstek: Szeroki, suchy, bez zgrubień, ustawiony pionowo w linii przedramienia.
Śródręcze: Płaskie, w linii pionowej przedramienia, z tendencją do nachylenia pod kątem 70° – 75°. Jego długość wynosi około 1/6 długości kończyny od podłoża do łokcia.
Łapy: Okrągłe, duże, zwarte o wysklepionych palcach. Poduszki suche, twarde i dobrze pigmentowane. Pazury mocne, zagięte, ciemne.
KOŃCZYNY TYLNE: Silne i mocne, proporcjonalne do wielkości psa i zapewniające wymagany napęd w ruchu.
Uda: Ich długość jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Ustawione pod kątem 60° w stosunku do poziomu. Szerokie o grubych, wypukłych, ale wyraźnie rozdzielonych mięśniach. Udo i miednica tworzą kąt 90°.
Podudzie: Trochę krótsze niż udo, nachylone pod kątem 50° – 55°, o mocnej kości i dobrze widocznym umięśnieniu.
Staw kolanowy: Kości uda i podudzia tworzą kąt 110° – 115°.
Staw skokowy: W porównaniu z długością kończyny bardzo długi. Kąt między podudziem a śródstopiem wynosi 140° – 145°.
Śródstopie: Mocne i suche, prawie cylindryczne, idealnie proste i równolegle ustawione wobec siebie „wilcze pazury” usuwane.
Łapy: Mniejsze od przednich, okrągłe z bardzo zwartymi palcami. Poduszki suche, twarde i pigmentowane. Pazury mocne, zagięte, ciemne.
CHODY: Charakterystyczna cecha rasy. W stępie, ruch „koci” jak kroki lwa, powolny przypominający niedźwiedzi. Kłus charakteryzuje się mocnym napędem tylnych kończyn i długim wykrokiem kończyn przednich. Pies rzadko galopuje, zazwyczaj porusza się stępem lub kłusem. Inochód jest tolerowany.
SKÓRA: Gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki, i na spodniej części szyi gdzie tworzy podwójne podgardle.
SZATA:
WŁOS: Krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki – długości nie większej niż 1,5 cm. Nie może wykazywać tendencji do tworzenia się frędzli.
UMASZCZENIE: Kolory preferowane: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy 65-75 cm, Suki 60-68 cm. 2 cm tolerancji zarówno powyżej jak i poniżej podanych wysokości.
Masa ciała: Psy 60-70 kg, Suki 50-60 kg
