Maltańczyk
Pochodzenie: Kraje środkowego obszaru Morza Śródziemnego
Patronat: Włochy
Zarys historii rasy Wbrew nazwie, rasa ta nie wywodzi się z Malty. Przymiotnik „maltański” pochodzi od semickiego słowa „malat”, oznaczającego azyl lub zatokę. Rdzeń ten występuje w licznych nazwach wielu nadmorskich miejscowości.
Przodkowie tych psów zamieszkiwali porty i miejscowości nadmorskie środkowego obszaru Morza Śródziemnego, gdzie – w składach i ładowniach okrętów – psy te łowiły myszy i szczury. Arystoteles (384-322 p.n.e.) w swym spisie ras wspomina niewielkie psy, które nazywa „canes melitenses”. Ras ta znana była w starożytnym Rzymie. Maltańczyk był ulubionym towarzyszem matron, zaś jego zalety wychwalał Strabon, łacińskojęzyczny poeta z pierwszego wieku naszej ery. Wizerunki maltańczyków u boku pięknych kobiet w renesansowych salonach stworzyło wielu artystów tamtej epoki.
Wrażenie ogólne: Niewielki, o nieco wydłużonym ciele. Okryty bardzo długim, białym włosem. Elegancki, noszący głowę w sposób dumny i dystyngowany.
Istotne proporcje: Długość tułowia przekracza o około 38% wysokość w kłębie. Długość głowy równa się 6/11 wysokości w kłębie.
Usposobienie: żywy, czuły, bardzo łagodny i inteligentny.
Głowa: długość równa jest 6/11 wysokości w kłębie. Głowa dość szeroka – szerokość nieco przekracza połowę długości.
Czaszka: czaszka nieco dłuższa niż kufa, wymiar międzyjarzmowy równy jest długości czaszki i w konsekwencji większy niż połowa długości głowy. W wymiarze strzałkowym bardzo nieznacznie jajowata (owalna); pokrywa czaszki płaska z lekko zaznaczonym grzebieniem potylicznym; wypukłe kości czołowe i dobrze rozwinięte łuki nadoczodołowe; wgłębienie bruzdy czołowej zaznaczone tak słabo, że niewidoczne. Boczne płaszczyzny kości ciemieniowych lekko wypukłe.
Stop: silnie zaznaczone wgłębienie czołowo-nosowe tworzy kąt 90 stopni.
Pysk: Nos w przedłużeniu grzbietu kufy; część przednia – widziana z boku – biegnie w linii pionowej. Nos duży, z rozwartymi nozdrzami, zaokrąglony i zupełnie czarny. Kufa: długość kufy wynosi 4/11 długości głowy; stanowi więc nieco mniej niż jej połowę. Okolica podoczodołowa dobrze wymodelowana. Głębokość stanowi ponad 20 długości. Boki kufy równoległe, jednak kufa oglądana z przodu nie może sprawiać wrażenia graniastej, ponieważ jej przednią część łączą z bocznymi krzywizny. Kufa zupełnie prosta, z dobrze zaznaczona bruzdą w części środkowej.
Wargi: oglądane z przodu górne wargi w miejscu połączenia mają kształt szeroko otwartego łuku. Są niezbyt długie a spojenie wargowe nie jest widoczne. Górne wargi idealnie dopasowane do dolnych – w taki sposób, że granicę dolnej części kufy wyznacza żuchwa. Krawędzie warg muszą być całkiem czarne.
Szczęka i żuchwa: normalnie rozwinięte i sprawiające wrażenie lekkich, idealnie dopasowane. Żuchwa o prostych ramionach nie jest wystająca ani też cofnięta w części przedniej.
Zęby: łuki zębowe idealnie dopasowane, zgryz nożycowy. Zęby białe; uzębienie dobrze rozwinięte i pełne.
Oczy: otwarte, o żywym i bystrym wyrazie, większe niż przeciętne. Powieki ściśle przylegają do gałek ocznych, które nigdy nie są osadzone głęboko, a raczej na równi z przednią częścią głowy, lekko jedynie wypukłe. Oczy osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej. Białkówki nie mogą być widoczne przy oglądaniu z przodu, oczy koloru ciemnej ochry; czarne obwódki powiek.
Uszy: kształt prawie trójkątny; szerokość stanowi około 1/3 ich długości. Osadzone wysoko ponad łukiem jarzmowym, trzymane przylegle do boków czaszki; lekko uniesione.
Szyja: mimo że porośnięta bujnym włosem, linia karku jest widoczna. Górny profil łukowaty. Długość stanowi około połowę wysokości w kłębie. Noszona w górze, bez śladu luźnej skóry.v Tułów: długość od szczytu łopatek do końca zadu jest o 38% większa niż wysokość w kłębie.
Linia grzbietu: linia pozioma do nasady ogona.
Kłąb: nieco uniesiony nad linię grzbietu.
Grzbiet: długość wynosi około 65% wysokości w kłębie. Klatka piersiowa obszerna, głęboka, poniżej poziomu łokci, żebra niezbyt wysklepione. Obwód klatki piersiowej jest o 2/3 większy iż wysokość psa w kłębie. Mostek bardzo długi.
Zad: w przedłużeniu linii lędźwiowo-grzbietowej, zad bardzo szeroki i długi, nachylenie wynosi 10 stopni poniżej linii poziomej.
Ogon: osadzony w poziomie zadu, gruby u nasady i cienki na końcu. Długość stanowi około 60% wysokości w kłębie. Tworzy jedno duże zagięcie, którego koniec opada między biodra, dotykając zadu. Ogon zagięty na jedną stronę tułowia jest dopuszczalny.
Kończyny przednie: zupełnie przylegające do tułowia, ustawione prosto i równolegle.
Łopatka: długość wynosi 1/3 wysokości w kłębie., a nachylenie poniżej linii poziomej wynosi 60-65 stopni. W stosunku do pośrodkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo.
Ramię: dłuższe niż łopatka, mierzy 40-45% wysokości w kłębie; nachylone pod kątem 70 stopni w stosunku do linii poziomej. Dobrzy przylegające do tułowia w 2/3 górnej części, zaś jego oś podłużna jest niemal równoległa do płaszczyzny pośrodkowej ciała.
Łokcie: równoległe do płaszczyzny pośrodkowej ciała.
Podramię: szczupłe, o słabo widocznych mięśniach, lecz o dość mocnym kośćcu – w stosunku do wielkości psa.
Nadgarstek: w linii pionowej z ramieniem. Nadgarstek ruchomy, nie pogrubiały. Pokryty delikatną skórą.
Śródręcze: posiada te same cechy budowy co nadgarstek. Ze względu na swą krótkość ustawione jest pionowo.v Przednie łapy: okrągłe, palce zwarte i wysklepione. Wszystkie opuszki powinny być czarne, pazury również powinny być czarne lub przynajmniej ciemne.v Kończyny tylne: w całości o mocnym kośćcu, równoległe. Oglądane z tyłu ustawione pionowo od końca zadu do podłoża.v Udo: mocno umięśnione, tylna krawędź wypukła. Ułożone równolegle do pośrodkowej płaszczyzny ciała. Biegnąc ku dołowi i przodowi nieco skośne w stosunku do pionu. Długość stanowi niemal 40% wysokości w kłębie, zaś szerokość wynosi nieco mniej niż długość.v Podudzie: słabo widoczna bruzda między ścięgnem a kością. Jego nachylenie poniżej linii poziomej wynosi 55 stopni. Nieco dłuższe niż udo.
Staw skokowy: kąt w stawie skokowym wynosi 140 stopni.
Śródstopie: odległość od podłoża do stawu skokowego stanowi niewiele ponad 1/3 wysokości w kłębie. Długość odpowiada wysokości stawu skokowego. Jest idealnie proste.
Tylne łapy: okrągłe, tak jak przednie, z identycznymi wszystkimi cechami.
Chód: równomierny, zaledwie muskający podłoże, swobodny, z krótkimi, bardzo szybkimi krokami w truchcie
. Skóra: zupełnie przylegająca do wszystkich części ciała, pigmentowana w ciemne plamy i plamy koloru czerwonego wina, szczególnie na tułowiu. Obwódki powiek, trzecia powieka i wargi są czarne.
Szata: gęsta, lśniąca, błyszcząca, opadająca ciężko, jedwabista, bardzo długa na całym ciele, prosta na całej długości, bez fal czy loków. Włos na tułowiu powinien być dłuższy niż wysokość w kłębie i opadać ciężko do ziemi jak peleryna, ściśle przylegając do tułowia, nie może być uniesiony, odsłaniający skórę, nie tworzy kępek ani kosmyków. Kępki lub kosmyki są dopuszczalne na kończynach przednich od łokcia do łapy oraz na kończynach tylnych od kolana do łapy. Nie ma podszycia. Na głowie szata bardzo długa, podobnie jak na kufie, gdzie zlewa się z brodą, jak również na czaszce, gdzie opada, łącząc się z sierścią okrywającą uszy.
Na ogonie sierść opada na jedną stronę, tzn. na słabiznę i udo, sięgając stawu skokowego.
Maść: czysto biała, kolor bladej kości słoniowej dopuszczalny. Ślad blado pomarańczowego odcienia tolerowany, ale niepożądany i stanowi niedoskonałość.
Wysokość i ciężar ciała: wysokość w kłębie psy 21 – 25 cm, suki 20-23 cm, waga 3 do 4 kg
