Lundehund
Pochodzenie: Norwegia
Użytkowanie: cechy anatomiczne predysponują go do polowania na maskonury na stromych skałach na brzegach fiordów i morza.
Klasyfikacja FCI: grupa 5 – szpice i psy ras pierwotnych
sekcja 2 – nordyckie psy myśliwskie
Nie poddawany próbom pracy.
Wrażenie ogólne: Norweski lundehund jest prostokątnym szpicem, małym, względnie lekkim, z wyraźnym dymorfizmem płciowym. Silne nogi z co najmniej sześcioma palcami na każdej stopie; przynajmniej pięć palców przedniej i cztery palce tylnej stopy musi opierać się na podłożu. Ogon pierścieniowaty lub lekko zawinięty, noszony nad grzbietem, także zwisający.
Zachowanie i charakter: Uważny, energiczny, żwawy.
Głowa: Sucha, średniej szerokości, klinowata.
Mózgoczaszka: Czaszka lekko wysklepiona, z wydatnymi brwiami.
Stop wyraźny, lecz niezbyt mocno zaznaczony.
Trzewioczaszka: Kufa klinowata, średniej szerokości, grzbiet nosa lekko wypukły.
Zgryz: preferowany zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy i umiarkowany przodozgryz nie są karane. Często spotyka się obustronny brak przedtrzonowców w obu szczękach.
Oczy ustawione lekko ukośnie, nie wyłupiaste. Tęczówka żółtawo-brązowa. Źrenice otoczone wąskim lub szerokim ciemnobrązowym pierścieniem.
Uszy trójkątne, średniej wielkości, szerokie u nasady, noszone prosto, bardzo ruchliwe. Szczególną ich właściwością jest zdolność chrząstki wokół otworu usznego do kurczenia się tak, że ucho zewnętrzne zgina się lub skręca (do tyłu lub pod kątem prostym do góry) i przewód słuchowy zostaje zamknięty.
Szyja: Sucha, średniej długości, stosunkowo silna, z dość dużym kołnierzem.
Tułów: Prostokątny, silny, linia grzbietu prosta. Zad słabo opadający.
Klatka piersiowa podłużna, średniej szerokości, stosunkowo głęboka i obszerna, nie beczkowata. Brzuch lekko podciągnięty.
Ogon: Osadzony wysoko, gruby, półdługi, gęsto owłosiony, jednak bez chorągwi. Pierścieniowaty lub lekko zawinięty, noszony nad grzbietem lub zwisający. Nie może być zwinięty jak u norweskiego buhunda lub norweskiego psa na niedźwiedzie. Czubek ogona nie może iść zbyt silnie na bok lub do dołu. Kiedy uwagę psa pobudzą na przykład jakieś szmery lub zapachy, ogon zwisa z czubkiem lekko wygiętym ku górze.
Kończyny: Kończyny przednie niezbyt silnie kątowane. Przedramię proste.
Stopy owalne, lekko wykręcone na zewnątrz, z co najmniej sześcioma palcami, z których pięć opiera się o podłoże. Osiem opuszek na każdej stopie. Kciuk anatomicznie składa się z trój- i dwuczłonowego palca z odpowiednim układem mięśni i więzadeł. Nadaje to stopie bardzo silny wygląd.
Kończyny tylne średnio kątowane, silne, ustawione nieco wąsko.
Udo i podudzie muskularne.
Stopy owalne, lekko skręcone na zewnątrz, o co najmniej sześciu palcach, z których cztery muszą opierać się na podłożu. Na stopie siedem opuszek; duża opuszka środkowa zrośnięta z opuszkami między palcami 0 i 1; wydaje się więc wyciągnięta do tyłu. U psa stojącego normalnie na płaskiej powierzchni ciężar ciała rozkłada się równomiernie na opuszki palców.
Chód: Elastyczny i lekki. Ruch kończyn przednich z właściwym rasie, charakterystycznym skrętem. Nogi tylne poruszają się równolegle.
Okrywa włosowa: Włos: miękki podszerstek, gęsty i szorstki włos okrywowy. Włos krótki na głowie i na przedzie kończyn. Bogate owłosienie szyi i uda. Ogon gęsto owłosiony, jednak bez chorągwi.
Umaszczenie: czerwono-brązowe do płowo-brązowego z mniej lub bardziej czarnymi czubkami włosów, czarne lub szare, wszystkie z białymi znamionami lub białe z ciemnymi znamionami. Dorosłe psy mają włosy okrywowe o czubkach czarniejszych niż psy młode.
Wielkość: Wysokość w kłębie: psy 35 – 38 cm, suki 32 – 35 cm, Waga: psy ok. 7 kg, suki ok. 6 kg.
Pies osiągający maksymalne rozmiar, nie powinien być stawiany wyżej od psa mniejszego lecz równorzędnej jakości
