Lhasa apso
Pochodzenie: Tybet
Patronat: Wielka Brytania
Wrażenie ogólne: Harmonijny, krzepki, obficie owłosiony.
Cechy charakterystyczne: wesoły i pewny siebie.
Usposobienie: czujny, zrównoważony, nieco nieufny w stosunku do obcych.
Głowa i czaszka: obfite owłosienie głowy opada nisko na oczy, obfite owłosienie twarzy i broda. Czaszka umiarkowanie wąska, zwężająca się za oczami, nie całkiem płaska, ale nie wypukła ani jabłkowata. Prosty grzbiet kufy. Stop umiarkowanie zaznaczony. Nos czarny. Kufa około 4 cm, ale nie graniasta. Długość od końca nosa do stopu wynosi około jednej trzeciej całej długości głowy.
Oczy: ciemne. Średniej wielkości, osadzone z przodu czaszki, owalnego kształtu, niezbyt duże ani wyłupiaste, czy też małe i zapadnięte. Białkówki niewidoczne ani pod, ani nad tęczówką.
Uszy: zwisające, bardzo bogato owłosione.
Zgryz: górne siekacze tuż za dolnymi (ścisły przodozgryz). Siekacze rozstawione szeroko i w linii tak prostej, jak to możliwe. Pełne uzębienie pożądane.
Szyja: silna i dobrze wysklepiona.
Kończyny przednie: łopatki dobrze kątowane. Kończyny przednie proste, obficie owłosione.
Tułów: długość od kłębu do zadu większa niż wysokość w kłębie. Dobrze ożebrowana klatka piersiowa. Grzbiet prosty. Silne lędźwie. Harmonijny i zwarty.
Kończyny tylne: dobrze rozwinięte i umięśnione. Dobre kątowanie. Obficie owłosione. Stawy skokowe oglądane z tyłu równoległe i ustawione niezbyt blisko siebie.
Łapy: okrągłe, kocie, o mocnych opuszkach. Bogato owłosione.
Chód: swobodny i żwawy.
Ogon: osadzony wysoko, noszony dość wysoko nad grzbietem i zupełnie równolegle do niego, a nie haczykowato wygięty. Koniec często załamany. Obficie owłosiony.
Szata: włos okrywowy długi, ciężki, prosty, twardy, nie wełnisty, nie jedwabisty. Umiarkowane podszycie. Maść: złota, piaskowa, miodowa, ciemnoszara, łupkowa, dymna, łaciata, czarna, biała lub brązowa. Wszystkie te kolory są równocenne.
Wielkość: idealna wysokość 25,4 cm w kłebie dla psów. Suki nieco mniejsze.
Wady: wszelkie odstępstwa od powyższych cech powinny być uznane za wady, których ocena powinna być w ścisłej proporcji do ich stopnia
