Landseer
KRAJ POCHODZENIA: Niemcy/Szwajcaria.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 24. 08. 1960.
PRZEZNACZENIE: Pies stróżujący i towarzyszący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa II – Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2. 2 Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Landseer powinien sprawiać wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Bardziej wysokonożny niż czarny nowofundland. Dotyczy to szczególnie samców.
GŁOWA: Skóra na głowie bez fałd, głowa pokryta delikatnym i krótkim włosem, wymodelowana, szlachetna w wyrazie.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Szeroka i masywna. Potylica dobrze rozwinięta. Stop: Wyraźny, ale nie tak ostro zaznaczony jak u bernardyna.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Czarno pigmentowany.
Kufa: Mierzona od nasady długość odpowiada jej głębokości. Fafle: Suche, czarno pigmentowane; możliwie przylegające bez tendencji do ślinienia, górne fafle powinny lekko przykrywać dolne. Policzki: Umiarkowanie rozwinięte przechodzą łagodnym łukiem w kufę.
Szczęki/Zgryz/Zęby: Zgryz nożycowy.
Oczy: Średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, brązowe do ciemnobrązowych, jasnobrązowe tolerowane; o przyjaznym wyrazie; w kształcie migdała; niewidoczna trzecia powieka. Oczy wybitnie jasne (koloru siarki lub szarożółte) są wadliwe, również oczy rozstawione wąsko.
Uszy: Średniej wielkości, powinny sięgać do wewnętrznego kącika oka, trójkątne koniuszki lekko zaokrąglone. Uszy osadzone wysoko, ale niezbyt daleko w tyle, przylegające gładko i ściśle do głowy; pokryte krótkim delikatnym włosem, dłuższe frędzle tylko na tylnej części nasady ucha.
SZYJA: Szyja, w przekroju nie całkiem okrągła, raczej lekko owalna od umięśnionej i o szerokim karku partii barkowo- piersiowej stopniowo zwęża się w kierunku głowy. Przy harmonijnej budowie długość jej od potylicy do kłębu powinna wynosić około do 4/5 długości głowy mierzonej od czubka nosa. Niepożądany wyraźny łałok i fałdy na szyi.
TUŁÓW: Długość tułowia od kłębu do nasady ogona odpowiada mniej więcej podwójnej długości głowy. Od łopatek do zadu szeroki i mocny.
Grzbiet: Sprężysty, prosty.
Lędźwie: Muskularne.
Zad: Szeroki, zaokrąglony dzięki dobremu umięśnieniu.
Klatka piersiowa: Między bardzo muskularnymi łopatkami głęboka i szeroka pierś, o odpowiednio silnym wysklepieniu żeber.
Brzuch: Słabo podciągnięty. Między brzuchem a lędźwiami powinno być wyraźnie widoczne płaskie wgłębienie okolic słabizny. Słaby grzbiet, grzbiet łękowaty, słabe lędźwie, za krótkie ostatnie żebra jak również bardzo podciągnięty brzuch są wadą.
OGON: Mocny, sięgający najwyżej trochę poniżej stawu skokowego, pokryty bardzo gęstym obfitym włosem który nie tworzy jednak pióra. W pozycji spoczynkowej ogon stojącego psa powinien zwisać swobodnie, ewentualnie z lekko zagiętym końcem do góry. W stanie podniecenia i w ruchu ogon noszony jest prosto i lekko wygięty przy końcu do góry. Ogon załamany lub zawinięty powyżej linii grzbietu jest wadą.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Mocne mięśnie pokrywają łopatkę i ramię o silnym kośćcu, do którego pod odpowiednim kątem dołączone są potężne kości z przodu oglądanej całkowicie prostej i dobrze umięśnionej kończyny, pokrytej do stawu nadgarstka umiarkowanie długim włosem.
Łokcie: Przylegające do dolnej krawędzi najniższej części klatki piersiowej, ustawione dość wysoko i skierowane do tyłu.
KOŃCZYNY TYLNE: Powinny być silne, swobodne w ruchu, o silnym kośćcu. Winny być silnie umięśnione. Umiarkowanie owłosione.
Uda: Szczególnie szerokie.
Wilcze pazury: Są wadą i należy je usunąć zaraz po urodzeniu. Wadą jest też krowia postawa i niedostateczne kątowanie.
ŁAPY: Duże i dobrze ukształtowane, tak zwane kocie. Niepożądane są łapy mało zwarte lub skierowane na zewnątrz. Palce powinny być połączone mocną błoną pławną.
CHODY: Ruch psa o muskularnych kończynach powinien być lekko posuwisty i energiczny.
SZATA
WŁOS: Z wyjątkiem głowy włos długi i gesty. W dotyku delikatny. Miedzy włosem okrywowym przebija podszerstek, ale nie tak gesty jak u czarnych nowofundlandów. Dopuszczalny lekko falisty włos okrywowy na grzbiecie i udach. Szata zaczesana pod włos powinna wracać do naturalnego położenia.
MAŚĆ: Wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie. Szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe. Głowa czarna. Wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką. Występujące czarne cętki na białym tle nie są jeszcze wadą, ale należy unikać ich w hodowli.
WYMIARY: Wysokość w kłębie landseera może się wahać:
U psów przeciętnie między 72 a 80 cm
U suk przeciętnie między 67 a 72 cm.
