Komondor
Kraj pochodzenia: Węgry
Przeznaczenie : pies pasterski i służbowy
Klasyfikacja FCI
Grupa 1: Psy pasterskie i stróżujące
Sekcja 1: Psy pasterskie
KRÓTKA HISTORIA: Charakterystyczny wygląd komondora to cecha, której pożądano u tego psa już ok. 450 lat temu – przez ten czas praktycznie nic nie uległo zmianie w wyglądzie tej rasy. Psy te przywędrowały na Węgry z nomadami przed tysiącami lat i przez wieki potomkowie azjatyckich owczarków aklimatyzowały się do warunków przy wypasie owiec na węgierskiej puszcie. Mroźne zimy, chłodne noce a także ukierunkowanie na wychowanie opiekuna stada owiec oraz stróża domostwa wszystko to zdeterminowało powstanie rasy, którą znamy i dziś. Choć teraz już nie spotyka się tak powszechnie ogromnych owczych stad narażonych na ataki wilków, dzielność i ostry charakter komondorów wykorzystuje się wciąż zarówno do stróżowania jak i jako psy służbowe – na Węgrzech rasa ta z powodzeniem wykorzystywana jest jako psy policyjne. Węgierski kynolog, dr Andre Raitsits, uchodzi za ojca rasy, bo to on po I. wojnie światowej zbierał i hodował psy oraz opracował pierwszy wzorzec komondora (1921).
WYGLĄD OGÓLNY : Duży pies o bardzo charakterystycznej, sznurkowej szacie, której poszczególne dredy u kilkuletniego osobnika sięgają do ziemi. Sierść biała. Sylwetka prostokątna, głowa sprawia wrażenie kłębu sierści ponad grzbietem.
WAŻNE PROPORCJE : Pies: 80 cm wysokości w kłębie (minimum 70 cm), suka 70 cm w kłębie (minimum 60 cm); długość tułowia 104 % wysokości.
ZACHOWANIE : Samodzielny, dumny, pewny siebie – szybki i cichy w ataku. Obdarzony bardzo zdecydowanym charakterem nie jest z pewnością psem dla każdego. Jednak inteligencja, zdolność do nauki i wierność jaką potrafi okazać swemu właścicielowi, a także niespotykany wygląd budzący podziw i respekt zarazem wszystko to sprawia, że w odpowiednich rękach komodor jest idealnym towarzyszem oraz obrońcą człowieka i jego dobytku.
GŁOWA : Średnio szeroka, w dobrych proporcjach do ciała, z bogatym owłosieniem sprawia wrażenie kłębu sierści ponad grzbietem. Czaszka wypukła, mózgoczaszka dłuższa od kufy (60 % głowy). Łuki brwiowe dobrze rozwinięte, wyraźne. Nos równy, nie spiczasty, zakończony pod kątem prostym. Skóra nosa czarna. Kufa szeroka średnio długa, wargi czarne, przylegające. Szczęki silne, graniaste. Zgryz nożycowy. 42 zęby. Oczy owalne, ciemnobrązowe, powieki przylegające. Uszy średnio wysoko osadzone, spadające od nasady na kształt litery U, długość ok. 60 % długości głowy, nie stawiane ani przy ataku, ani przy podnieceniu.
SZYJA : Średniej długości, bez podgardla, tworząca z grzbietem kąt 35 stopni. Przy naturalnym położeniu stanowi przedłużenie linii grzbietu.
TUŁÓW: Kłąb średnio długi, wyraźnie zaznaczony, grzbiet krótki, lędźwia średnio długie, lekko opadające, szerokie. Klatka piersiowa średnio głęboka, beczkowata, długa, z przodu szeroka. Brzuch szeroki, miernie podciągnięty.
OGON : nisko osadzony, zwisający, zakręcony na końcu. W podnieceniu uniesiony, maksymalnie do linii grzbietu.
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Okryte długą i gęstą sierścią . Słupowate, ustawione pionowo, rozstawione na szerokość piersi, o mocnej kości. Stawy masywne, łopatka delikatnie ukośna. Łapy okrągłe, duże, mocne, opuszki wypukłe, elastyczne. Równomiernie owłosione.
KOŃCZYNY TYLNE : Mocno owłosione, pokryte całkowicie gęstą, sfilcowaną lub skręconą w dredy sierścią. Dobrze ukątowane, nie podstawione ani nie odstawione przesadnie w tył. Szeroko rozstawione. Uda umięśnione, szerokie, mocne. Łapy zwarte, szerokie, większe od przednich. Opuszki silne, elastyczne, pazury czarne lub łupkowe (granitowe).
CHÓD / SPOSÓB PORUSZANIA SIĘ : Krok lekki ale majestatyczny. Ruch przestrzenny i długi.
SZATA : Ciało pokryte długą sierścią. Szata składa się z grubszej sierści okrywowej i delikatnego podszerstka, wspólnie tworzą one charakterystyczne owłosienie. W wieku 8 9 miesięcy u komondora ma początek proces filcowania się sierści. Wraz z upływem czasu sznury sierści sięgają coraz niżej, by sięgnąć ziemi w wieku ok. 6 7 lat. Na biodrach, grzbiecie i bokach są stosunkowo najdłuższe (15 22 cm), na głowie, szyi, uszach i kończynach mają średnio 10 18 cm, zaś na pysku i dolnej części kończyn bywają najkrótsze: 9 11 cm. U suk może nastąpić częściowa utrata owłosienia (po urodzeniu szczeniąt, niedożywieniu, chorobie) na przednich kończynach, klatce piersiowej, brzuchu ewentualnie na grzbiecie.
UMASZCZENIE : Kolor sierści biały. Specyficzny charakter szaty sprawia, że u psa przebywającego normalnie na zewnątrz przybiera ona szary bądź żółtawy odcień, szczególnie w okolicach pyska, na łapach i podbrzuszu.
