Kerry Blue terier
Kraj pochodzenia: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 21. 03. 1990
Użytkowanie: Do polowania na wydry w głębokiej wodzie, co nie należy do łatwych zadań, jako szczurołap nie ma sobie równych; uroczy towarzysz i niezawodny stróż.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 – teriery, sekcja l – teriery duże i średnie.
Próby pracy nie są wymagane.
Krótki rys historyczny: Tak jak inne rasy terierów Irlandii, uważa się, że i kerry blue żył tam od wieków. Z racji jego skromnego pochodzenia, jak i zajęć: szczurołapa i podwórzowego psa do wszystkiego u autorów poprzednich stuleci znajdziemy o nim niewiele informacji. Prawdopodobnie pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1847. Autor wspomina o psach szaroniebieskich, łupkowych. nakrapianych ciemniejszymi znamionami, bądź łatami, często z podpaleniami na kończynach i kufie. Przypuszcza się, że niebiesko-czamy terier irlandzki był bardzo rozpowszechniony nie tylko w Kerry, ale i w innych hrabstwach.
Po raz pierwszy na wystawie pokazano go w roku 1913, w roku 1920 powstał Dublin Blue Terrier Club. Kerry w krótkim czasie stał się popularny, uchodził za maskotkę patriotów irlandzkich, rezultatem tego było utworzenie w latach 1922-1924 czterech klubów tej rasy. Kluby te zorganizowały w tym czasie przynajmniej 6 wystaw i 6 konkursów łowieckich. Kiedy rasa zaczęła przyciągać miłośników spoza Irlandii, nowi właściciele wykazywali wiele entuzjazmu w jej propagowaniu. Mimo, że kerry blue miewał złą sławę z racji swego charakteru, jego miłośnicy, szczególnie z Anglii i Stanów Zjednoczonych utrzymywali, że jest to pies „nieomal idealny”.
WYGLĄD OGÓLNY: Typowy kerry blue powinien być dobrze zbudowanym, zwartym i proporcjonalnym, muskularnym, stylowym terierem.
USPOSOBIENIE: Jest to terier od stóp do głów, ognisty i czujny.
Bogato obrośnięta. U psów jest mocniejsza, silniej umięśniona niż u suk.
Mózgoczaszka mocna i proporcjonalna.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka średniej długości.
Trufla nosowa czarna, nozdrza duże i szerokie.
Uzębienie szczęka i żuchwa mocne i muskularne, o groźnym chwycie. Białe, mocne zęby w zgryzie nożycowym, śluzówki (dziąsła i podniebienie) są ciemne.
Oczy ciemne lub ciemnoorzechowe, średniej wielkości, dobrze osadzone, spojrzenie przenikliwe.
Uszy cienkie, nieduże, noszone ściśle przy głowie i skierowane do przodu, nie zaś na boki głowy, co psułoby wyraz gotowości, napięcia, typowy dla teriera.
SZYJA: Proporcjonalna, średniej długości, dobrze osadzona w łopatkach.
TUŁÓW: Grzbiet prosty, średniej długości.
Lędźwie nie są długie.
Klatka piersiowa głęboka o średniej szerokości. Żebra dobrze wysklepione.
OGON: Cienki, dobrze osadzony, radośnie noszony do góry.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie proste, gdy patrzymy na nie z przodu, mocna kość.
Łopatki skośnie ustawione, dobrze przylegające, o delikatnym obrysie.
Kończyny tylne dobrze podtrzymują ciało.
Uda muskularne, należycie rozwinięte.
Stawy skokowe silne.
Łapy zwarte, opuszki palców mocne i wypukłe, czarne pazury.
OKRYWA WŁOSOWA: Włos miękki, falujący i obfity.
Umaszczenie: wszelkie tonacje niebieskie, z czarnymi koniuszkami włosa lub bez nich. Czerń dopuszcza się u osobników do 18 miesiąca życia, to samo tyczy się nalotów brązowawo-płowych.
WAGA I WZROST: Wzrost u samców: 45, 5 do 49, 5 cm, u suk: 44, 5 – 48 cm Waga: samców od 15 do 18 kg, suk proporcjonalnie mniejsza
