Islandzki szpic pasterski
Pochodzenie: Islandia (Skandynawia)
Użytkowanie: islandzki szpic pasterski ma wyraźny instynkt zaganiania, jednak nie jest zamiłowanym myśliwym; czyni to z niego szczególnie dobrego psa pasterskiego i znakomitego stróża bez niepowstrzymanej chęci ataku.
Klasyfikacja FCI: grupa 5 – szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 3 – nordyckie psy stróżujące i pasterskie.
Rasa nie poddawana próbom pracy.
Wrażenie ogólne: Islandzki szpic myśliwski ze stojącymi uszami i pierścieniowatym ogonem jest typowym przedstawicielem szpiców nordyckich. Widziany z boku w postawie wygląda prostokątnie tzn. że długość jest większa od wysokości, przy czym wzajemny stosunek tych wymiarów oznacza harmonię. Islandzki szpic pasterski ma dwa rodzaje włosów; jednak w każdym przypadku okrywa włosowa musi być gęsta i wodoodporna. Uszy są bardzo ruchliwe. Ruchy zręczne, swobodne, lekkie, jest to zarazem pies nadzwyczaj wytrwały. U psów i suk wyraźny dymorfizm płciowy.
Ważne proporcje: Długość ciała nieco większa od wysokości w kłębie.
Zachowanie/charakter: Islandzki szpic pasterski jest żywy, przyjacielski, bystry i odważny. Jego mimika często przypomina uśmiech i wyraża zadowolenie.
Głowa: Grzbiet nosa i czaszka oglądane z profilu są możliwie równoległe.
Mózgoczaszka: Czaszka o dobrej szerokości między uszami, przy czym jest nieco wysklepiona. Stop wyraźnie zauważalny, jednakże niezbyt mocno zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Nozdrza dobrze rozwinięte.
Kufa dosyć krótka, widziana tak z góry jak i z boku zwęża się równomiernie w kierunku nosa.
Fafle ściśle przylegające. Fafle i nos czarne, u psów czekoladowo-brązowych i jasnych brązowe.
Policzki płaskie.
Zgryz nożycowy.
Oczy średniej wielkości, migdałowate i ciemne, jednak zależnie od maści psa mogą być jaśniejsze. Błędem są oczy żółte. Brzegi powiek ciemne; u psów czekoladowo-brązowych i jasnych mogą być brązowe. Spojrzenie żywe, inteligentne, odważne.
Uszy mocne i proste, trójkątne; szerokie u nasady, bardzo ruchliwe i wrażliwe na każdy szmer.
Szyja: Średniej długości, mocna, wygięta, sucha (bez luźnej skóry). Głowa noszona wysoko.
Tułów: Prostokątny i mocny, jednak w żadnym wypadku ciężki.
Lędźwie muskularne i lekko wygięte.
Zad krótki i zaokrąglony.
Klatka piersiowa głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami.
Ogon: Osadzony wysoko, dobrze zwinięty i gęsto owłosiony.
Kończyny: Kończyny przednie proste, dobrze umięśnione i suche. Dobre katowania umożliwiają swobodny ruch. Mogą występować wilcze pazury.
Kończyny tylne silne, muskularne i dobrze kątowane, co gwarantuje swobodny ruch z silnym odbiciem. Konieczne wilcze pazury z tyłu. Pożądane podwójne wilcze pazury.
Ruch psa sprawia wrażenie zaciętości i wytrwałości, rączości i szybkości.
Okrywa włosowa:
Włos występuje w dwóch rodzajach:
a) włos średnio długi: włos okrywowy średniej długości z gęstym, miękkim podszerstkiem; krótki włos na uszach i z przodu kończyn, dłuższy na szyi, piersi, kłębie, udach i ogonie.
b) włos dłuższy: włos okrywowy długi, podszerstek gęsty i miękki; włos na głowie i przedzie nóg krótki, natomiast długi za uszami, na szyi, piersi, udach i z tyłu kończyn przednich; ogon bardzo bogato owłosiony.
Umaszczenie: dozwolone wszystkie maści, jednak preferowana jest przewaga jednobarwności. Często występuje biała strzałka na czole oraz białe znamiona na piersi, czubku ogona, nogach i palcach, które w żadnym wypadku nie są karane.
Wielkość: Wysokość w kłębie: 42 – 48 cm dla psów, 38 – 44 cm dla suk.
