Husky syberyjski
Kraj pochodzenia: USA
Użytkowanie: pies pociągowy
Klasyfikacja FCI: grupa 5 szpice i psy ras pierwotnych
sekcja l nordyckie psy zaprzęgowe
Nie poddawany próbom pracy.
Wrażenie ogólne: Husky syberyjski jest średniej wielkości psem pracującym, szybkim, lekkonogim, swobodnym i eleganckim w ruchu. Na pochodzenie nordyckie wskazuje dość zwarty tułów, gęsto owłosione ciało, stojące prosto uszy i mocno owłosiony ogon. Charakterystyczny chód jest płynny i swobodny. Husky jest – tak jak dawniej – zdolny do wykonywania swojego pierwotnego zadania psa pociągowego i ciągnięcia lżejszych ładunków w umiarkowanym tempie na dużych odległościach. Proporcje i kształt ciała odzwierciedlają podstawową równowagę siły, prędkości i wytrwałości. Psy są samcze, ale nigdy nie grubej budowy, suki są sucze, lecz nie słabo zbudowane. Husky w dobrej kondycji z dobrze wykształconymi, napiętymi mięśniami nie ma nadwagi.
Wielkość, proporcje, masa: Wysokość w kłębie: psy 53,34 – 59,69 cm (21 – 23,5 cala), suki 50,80 – 55,88 cm (20 – 22 cale).
Waga: psy 20,4 – 27,2 kg (45 – 50 funtów), suki 15,9 – 22,7 kg (35 – 50 funtów).
Waga jest proporcjonalna do wysokości w kłębie. Wymienione wielkości i wagi oznaczają tylko wartości graniczne, nie preferując krańcowości. Nadmiernie silne kości i nadwaga winny być ukarane. Długość ciała, mierzona od stawu ramiennego do guza kulszowego nieco przewyższa wysokość w kłębie. Wady dyskwalifikujące: psy ponad 59,69 cm i suki ponad 55,88 cm.
Głowa: O wyrazie przenikliwym lecz przyjacielskim, ciekawskim, a nawet szelmowskim. Oczy migdałowate, średnio rozstawione i lekko ukośne. Brązowe lub niebieskie, przy czym do zaakceptowania jest jedno oko brązowe, a jedno niebieskie. Wady: oczy ustawione zbyt ukośnie lub zbyt blisko siebie.
Uszy średniej wielkości, trójkątne, stojące, blisko siebie i wysoko osadzone. Grube, gęsto owłosione, z tyłu lekko wysklepione, stojące prosto, z lekko zaokrąglonymi, wyprostowanymi czubkami. Wady: uszy za duże w stosunku do głowy, za szeroko rozstawione, nie całkiem prosto stojące.
Czaszka średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia, z zaokrąglonym wierzchem, zwężająca się od najszerszego miejsca w stronę oczu. Wady: głowa zbyt ciężka, bez wdzięku, zbyt delikatnie rzeźbiona.
Stop dobrze zaznaczony; grzbiet nosa od stopu do czubka nosa prosty. Wady: niedostatecznie zaznaczony stop.
Kufa średniej długości, tzn. odległość od czubka nosa do stopu jest równa odległości od stopu do potylicy. Średnio szeroka zwęża się stopniowo ku nosowi, jednakże nie kończy się spiczasto lub szeroko. Wady: kufa za delikatna lub za gruba, za długa lub za krótka.
Nos u psów szarych, płowych i czarnych – czarny; u miedzianych – wątrobiany; u czysto białych może być cielisty. Dopuszczalny jest tzw. nos śnieżny (snow nose) – z różowymi pręgami.
Fafle dobrze pigmentowane i ciasno przylegające.
Uzębienie: Zgryz nożycowy. Wady: każde odchylenie od zgryzu nożycowego.
Szyja, linia górna, tułów:
Szyja średniej długości, wysklepiona, w spokoju dumnie uniesiona. W kłusie tak wyciągnięta, że głowa noszona jest lekko do przodu. Wady: szyja za krótka i gruba; szyja za długa.
Klatka piersiowa głęboka i silna, lecz niezbyt szeroka; najniższy punkt leży bezpośrednio za lub na równej wysokości z łokciami. Żebra przy kręgosłupie dobrze wysklepione, na bokach raczej płaskie, co umożliwia swobodę ruchu. Wady: klatka piersiowa zbyt szeroka; klatka piersiowa beczkowata; żebra zbyt płaskie lub słabe.
Grzbiet prosty i silny, z linią górną przebiegającą poziomo od łopatki do zadu. Średniej długości, ani zbyt krótki, ani nadmiernie długi. Lędźwie napięte o suchym umięśnieniu, węższe od klatki piersiowej i lekko wysklepione. Zad opadający, jednak nigdy tak stromo, by krępować posuw tylnych kończyn. Wady: grzbiet słaby lub słabo związany; grzbiet wysklepiony; linia górna spadzista.
Ogon dobrze owłosiony, w kształcie lisiej kity, osadzony tuż pod linią górną; u psa o napiętej uwadze noszony nad grzbietem w eleganckim sierpowatym łuku. Ogon nie powinien być przy tym skręcony ani na jedną, ani na drugą stronę ciała, ani płasko zarzucony na grzbiet. U stojącego spokojnie psa normalny jest ogon zwisający. Włos na ogonie średniej długości, jednakowo długi ze wszystkich stron, co nadaje mu wygląd okrągłej szczotki. Wady: ogon zarzucony na grzbiet lub zakręcony; ogon bardzo puszysty, osadzony za nisko lub za wysoko.
Kończyny:
Kończyny przednie: Łopatka dobrze ułożona ku tyłowi. Ramię od stawu barkowego do łokciowego skierowane nieco ku tyłowi nie jest prostopadłe do ziemi. Mięśnie i więzadła, łączące łopatkę z klatką piersiową napięte i dobrze wykształcone. Wady: łopatki strome, łopatki luźne.
Kończyny przednie oglądane od przodu umiarkowanie szeroko rozstawione, równoległe i proste; łokcie ciasno przylegają do tułowia, nie są ani wciśnięte, ani odstające. Oglądane z boku śródręcza skierowane są lekko do przodu; stawy nadgarstkowe silne lecz elastyczne. Kości mocne, lecz nie ciężkie. Długość od łokcia do ziemi nieco większa niż odległość od łokcia do grzebienia łopatki. Wilcze pazury kończyn przednich muszą być usunięte. Wady: słabe śródręcze; zbyt ciężkie kości; postawa zbyt wąska lub zbyt szeroka; odstające łokcie.
Stopy owalne lecz nie wydłużone, średniej wielkości, zwarte i dobrze owłosione między palcami i poduszkami. Poduszki twarde i grube. W normalnej postawie stopy nie są skierowane ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Wady: miękkie lub rozczapierzone palce; łapy zbyt duże i bez wdzięku, za małe i delikatne; postawa szpotawa lub rozstawna.
Kończyny tylne oglądane od tyłu ustawione równolegle umiarkowanie szeroko. Uda dobrze umięśnione i silne, kolana dobrze kątowane, stawy skokowe dobrze zarysowane i nisko osadzone. Wilcze pazury – o ile są – powinny być usunięte. Wady: wyprostowane kolana; postawa krowia; postawa zbyt wąska lub zbyt szeroka.
Okrywa włosowa:
Włos: Husky syberyjski ma podwójną okrywę włosową średniej długości o wyglądzie pięknego futra, lecz nie tak długą, aby zacierała wyraźne linie zewnętrzne psa. Podszerstek miękki i gęsty dostatecznie długi, aby podeprzeć włos okrywowy. Dłuższe, sztywne włosy pokrywowe są proste i trochę przylegające, ani szorstkie ani odstające wprost od ciała. Normalną rzeczą jest brak podszerstka w okresie linienia. Wyrównywanie wąsów oraz włosów między palcami i wokół łap jest dozwolone, aby podkreślić wypielęgnowany wygląd psa. Trymowanie włosów we wszelkich innych miejscach jest niewybaczalne i musi być ostro karane. Wady: długi, szorstki lub kosmaty włos; struktura włosa zbyt twarda, zbyt jedwabista; sierść trymowana poza dozwolonymi miejscami. Umaszczenie: Dozwolone są wszelkie kolory od czarnego do czysto białego. Zwykła jest, niespotykana u innych ras, różnorodność rysunku na głowie, włącznie ze zwracającym uwagę typowym wzorem.
Ruch: Krok jest pełen swobody i wyraźnie łatwy. Husky syberyjski jest żwawy i lekkostopy. Na ringu wystawowym trzeba go prezentować na luźno zwisającej lince w umiarkowanie szybkim kłusie, aby pokazać dobry wysięg i odbicie. Poruszający się husky oglądany od przodu nie pokazuje zbieżnego chodu; jednakże biegnący szybko kieruje kończyny stopniowo ku środkowi tak, że stopy stawia w jednej linii, dokładnie pod osią podłużną ciała. Kiedy odciski łap pokrywają się, kończyny przednie i tylne poruszają się prosto bez skręcania łokci czy kolan na zewnątrz lub do wewnątrz. Nogi poruszają się równolegle. Linia górna w ruchu pozostaje napięta i prosta. Wady: krok krótki, podrygujący, niespokojny, ociężały lub toczący; chód krzyżowany lub ukośne stawianie kończyn; „krok kraba”.
Temperament: Husky syberyjski jest przyjacielski, łagodny, czujny, towarzyski. Nie wykazuje instynktu posiadania własności, charakterystycznego u psa stróżującego; nie jest nadmiernie nieufny w stosunku do obcych, ani agresywny wobec innych psów. Od dorosłego psa należy oczekiwać pewnej powściągliwości i godności. Jego inteligencja, ustępliwość i zapał czynią z niego przyjemnego towarzysza i chętnego pracownika.
Uwagi: Najważniejsze cechy rasy husky syberyjskiego to średnia wielkość, odpowiednio silny kościec, harmonijne proporcje, lekki, swobodny ruch, prawidłowa okrywa włosowa, ładna głowa i ładne uszy, poprawny ogon i dobry charakter. Karać należy ciężki kościec, nadmierną wagę, związany lub ciężki chód, długi i szorstki włos.
Husky syberyjski nie powinien wyglądać tak ciężko lub potężnie jak pies pociągowy, ani tak lekko i delikatnie jak pies wyścigowy. Psy i suki muszą sprawiać wrażenie bardzo wytrzymałych. Poza wymienionymi wadami są wady morfologiczne, wspólne wszystkim rasom, tak samo niepożądane u husky jak i innych ras, nawet gdy nie zostały tu wymienione.
