Hiszpański pies dowodny
POCHODZENIE: Hiszpania
DATA OPUBLIKOWANIA OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 3 września 1999 roku
ZASTOSOWANIE: wykorzystywany jako pies pasterski, pies myśliwski i pomocnik rybaków.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 8 Retrievery: – psy wodne
Sekcja 3: Psy wodne
Bez próby pracy
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Występowanie tego psa na Półwyspie Iberyjskim datuje się od pradawnych czasów. Ma on wspólne korzenie z rasą o nazwie barbet. Najliczniej występuje w Andaluzji, gdzie wykorzystywany jest jako pies pasterski i gdzie przez stulecia nosił nazwę „psa tureckiego”. Dzięki swoim cechom, zwłaszcza jakości włosa, jest odporny zarówno na klimat wilgotny, jak i suchy, znakomicie sprawdza się w regionach bagiennych, co czyni z niego świetnego psa pasterskiego, jak również towarzysza rybaków i myśliwych polujących na ptactwo.
WYGLĄD OGÓLNY: Pies wiejski, o proporcjonalnej budowie ciała (średnia wysokość), długogłowy, o dość wydłużonym harmonijnym kształcie i atrakcyjnym wyglądzie, atletyczny, o dobrze rozwiniętych mięśniach wskutek regularnego wysiłku; profil jest prostolinijny, wzrok, słuch i węch dobrze rozwinięte.
ISTOTNE PROPORCJE: Długość ciała/wielkość (wysokość w kłębie): 9/8
Głębokość klatki piersiowej/wielkość (wysokość w kłębie): 4/8
Długość kufy/długość czaszki: 2/3
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Wierny, posłuszny, wesoły, pilny, uważny i zrównoważony. Nadzwyczaj pojętny i chętny do nauki, potrafi się dostosować do wszelkich sytuacji i warunków.
GŁOWA: Mocna, noszona z elegancją.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: płaska z ledwie zaznaczoną kością potyliczną. Osie czaszkowa i twarzowa równoległe.
Stop: delikatne wgłębienie trzewiowo-czaszkowe, ledwie zaznaczone.
TRZEWIOCZASZKA:
Profil wyrazisty.
Nos: nozdrza wyraźnie zaznaczone. Nos ma kolor identyczny lub odrobinę ciemniejszy niż najciemniejszy odcień umaszczenia.
Fafle: dobrze przylegające, kąt wargowy wyraźnie zaznaczony.
Uzębienie: dobrze wykształcone białe zęby.
Oczy: lekko skośne, bardzo wyraziste, barwa od orzechowej po kasztanową, powinny harmonizować z umaszczeniem.
Spojówki nie są widoczne.
Uszy: osadzone na średniej wysokości, trójkątne i obwisłe.
SZYJA: krótka, umięśniona, bez podgardla, dobrze osadzona na łopatkach.
TUŁÓW: mocny
Górna linia: prosta
Kłąb: ledwo zaznaczony
Grzbiet: prosty i mocny.
Zad: lekko opadający
Klatka piersiowa: szeroka i opuszczona – żebra dobrze wysklepione; średnica klatki piersiowej duża, wskazująca na znaczną pojemność płuc.
Dolna linia: brzuch lekko podciągnięty.
OGON: osadzony na średniej wysokości. Może być ucięty na wysokości od drugiego do czwartego kręgu ogonowego.
Niektóre egzemplarze cechują się wrodzonym krótkim ogonem (brachyouria).
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: silne i pionowe.
Łopatki: dobrze umięśnione i ukośne.
Ramiona: mocne
Łokcie: położone blisko klatki piersiowej i równoległe.
Przedramiona: proste i mocne.
Staw skokowy: prosta i raczej krótka.
Przednie łapy: zaokrąglone, palce ciasno ułożone, pazury różnej barwy, wytrzymałe opuszki.
Kończyny tylne: idealnie równoległe, słabo kątowane, mięśnie zdolne przenosić na tułów energię i sprężystość niezbędne do eleganckich i swobodnych ruchów.
Uda: długie i dobrze umięśnione.
Podudzia: dobrze wykształcone.
Staw skokowy: dobrze osadzony.
Śródstopia: krótka, cienka, prostopadła do ziemi.
Tylne łapy: takie same jak przednie.
KROK/RUCH: preferowanym krokiem jest trucht.
SKÓRA: miękka, gładka i dobrze przylegająca do ciała. Może mieć pigment brązowy lub czarny lub być pozbawiona pigmentu zgodnie z umaszczeniem. To samo dotyczy błon śluzowych.
SZATA:
WŁOS: zawsze kędzierzawy i wełnisty. Krótki jest kędzierzawy, długi może tworzyć frędzle. Dopuszcza się strzyżenie. Strzyżenie powinno być zawsze całościowe i równe, nigdy nie może przybierać formy ozdobnego trymowania.
Zalecana długość włosa na wystawy wynosi 12 centymetrów (15 centymetrów po rozciągnięciu skręconego włosa), minimalna długość zaś to 3 centymetry, aby można było ocenić jakość włosa. Szczenięta zawsze rodzą się z kędzierzawym włosem.
UMASZCZENIE:
Jednokolorowe: białe, czarne lub kasztanowe w różnych odcieniach.
Dwukolorowe: białe i czarne lub białe i brązowe w różnych odcieniach.
Egzemplarze trójkolorowe, jak również czarne i płowe oraz orzechowe i płowe nie są wzorcowe.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy od 44 do 50 centymetrów. suki od 40 do 46 centymetrów
Dopuszcza się maksymalne dwucentymetrowe odstępstwo dla obu płci pod warunkiem, że dany egzemplarz wykazuje proporcjonalność w stosunku do wysokości w kłębie.
Waga: psy od 18 do 22 kilogramów, suki od 14 do 18 kilogramów
