Gończy tyrolski
Kraj pochodzenia: Austria.
Data publikacji obowiązującego wzorca: 10.10.1995
Zastosowanie: gończy tyrolski jest idealnym psem myśliwskim do polowań w lesie i w górach. Użytkowany jako gończy (w pojedynkę) do głoszenia zajęcy i lisów oraz jako tropowiec do poszukiwania postrzałków.
Klasyfikacja FCI: Grupa 6 – gończe, posokowce i rasy pokrewne.
Sekcja 1.2 – gończe średniej wielkości.
Podlega obowiazkowi prób pracy (próby psów gończych i próbu posokowców).
Krótki zarys historyczny: Gończy tyrolski, jak wszystkie rasy psów gończych, pochodzi od dawnych gończych celtyckich i ze swoim dobrym, ostrym włosem stanowi najczystszy typ gończego. Cesarz Maksymilian l już około roku 1500 używał tych szlachetnych gończych do polowań w Tyrolu i jego rocznikach łowieckich wspomniano, że z nich wybierał swoje psy tropiące. Od 1860 zaczęto wyprowadzanie w Tyrolu pojedynczych linii czystej krwi; w roku 1896 opracowano pierwszy wzorzec, kóry doczekał się uznania w 1908 roku. Spośród wielu zamieszkujących niegdyś Tyrol odmian gończych przetrwały tylko psy zdecydowanie czerwone i czarno-czerwone. Dopuszczone początkowo małe gończe tyrolskie usunięto z wzorca w 1994 roku .
Wrażenie ogólne: Pies średniej wielkości. Kościec średnio mocny, silny, umięśniony, suchy, opływowe długie linie zewnętrzne, silny i zdrowy. Format prostokątny, odrobinę dłuższy niż wyższy.
Zachowanie i charakter: Wytrwały, pełen pasji, dobrze węszący pies myśliwski, który szuka samodzielnie i wytrwale poluje zdecydowanie głosząc zwierzynę, chętnie pracuje na śladzie, wykazujac się dobrym zmysłem orientacji.
Głowa: Mózgoczaszka: Czaszka: szeroka, sucha, lekko wysklepiona.
Przełom czołowy: wyraźny.
Trzewioczaszka: Nos: czarny, nie zadarty.
Kufa: umiarkowanie głęboka, prosta.
Wargi: krótkie i ściśle przylegające.
Zęby: mocny, pełny zgryz nożycowy. Pożądane pełne uzębienie (42 zęby); brak ogółem dwóch przedtrzonowców P1lub P2 jest tolerowany. M3 nie są brane pod uwagę.
Oczy: gałki oczne duże, leżące nie za głęboko, szpary powiek okrągłe, tęczówki ciemnobrązowe, brzeg trzeciej powieki pigmentowany, powieki dobrze przylegające.
Uszy: szerokie, wysoko osadzone, o zaokrąglonych końcach, wyciągnięte sięgają przeciętnie do górnych kłów.
Szyja: umiarkowanie wysklepiona, osadzona ani zbyt głęboko ani zbyt wysoko, sucha, skóra napięta, bez łałoku.
Tułów: długi korpus.
Kłąb: wyraźny, tworzący najwyższy punkt linii górnej.
Grzbiet: prosty, mocny i dość szeroki.
Zad: umiarkowanie spadzisty, nie stromy, szeroki i długi.
Klatka piersiowa: bardzo głęboka, umiarkowanie szeroka, wyraźne przedpiersie.
Brzuch: średnio podkasany.
Ogon: wysoko osadzony, długi, sięgający co najmniej do stawu skokowego, w pobudzeniu noszony psa wysoko, szablaste wygięcie jest dozwolone, pożądana gęsta szczotka.
Kończyny: Kończyny przednie proste. Łopatki osadzone skośnie, dobrze umięśnione. Ramiona dobrze kątowane.
Kończyny tylne dobrze kątowane.
Uda: szerokie i bardzo dobrze umięśnione.
Łapy: mocne o zwartych i dobrze wysklepionych palcach i mocnych opuszkach.
Ruch: wydajny, bardzo szybki, wytrwały.
Szata: Włos: gęsty włos ościsty z podszerstkiem, raczej gruby niż delikatny. Brzuch owłosiony, uda dobrze pokryte włosem.
Ogon dobrze owłosiony z gęstą szczotką.
Umaszczenie: czerwone lub czarno-czerwone (może być również trójbarwne).
Odmiana czerwona: czerwień, czerwień jelenia lub czerwonożółta. Zbyt jasny żółty nie jest pożądany.
Odmiana czarno-czerwona: czarny czaprak lub siodło z czerwonym, często niezbyt ostro odgraniczonym podpalaniem na kończynach, piersi, brzuchu i głowie. Występują także (nie zawsze) znaczenia koloru podpalania nad oczami. Białe znaczenia: (rzadkie u obu odmian barwnych). Biała obroża (kołnierz), plama na przedpiersiu i dolnej powierzchni klatki piersiowej, łapy, kończyny. Brak białych znaczeń nie jest wadą.
Wysokość: 42-50 cm (psy 44- 50 cm, suki 42-48 cm
