Gończy istryjski krótkowłosy
Kraj pochodzenia: Chorwacja.
Przeznaczenie: znakomity pies gończy, zwłaszcza do polowania na zające i lisy. Może być również użytkowany jako posokowiec. Jego budowa odpowiada warunkom rozległych, otwartych terenów łowieckich Istrii.
Klasyfikacja FCI: Grupa 6 – psy gończe, posokowce i rasy pokrewne.
Sekcja 1.2 – gończe średniej wielkości. Podlega próbom pracy.
Krótki zarys historyczny: Wywodzi się ze starej rasy psów gończych, mającej swą ojczyznę w Istrii. Jej pochodzenie ginie w zamierzchłej przeszłości. Świadczą o tym obrazy (Tycjan, pierwsza połowa XVIII wieku), i kroniki (1719, Bischof Bakic z Djakova). Ze względu na wybitne zalety łowieckie, bardzo cenione gończe istryjskie były sprzedawane do krajów sąsiednich, poza Istrię. Pierwszy wpis do księgi hodowlanej pochodzi z roku 1924. Rasa była już w roku 1949 przyjęta przez FCI, ale wzorzec opublikowano pierwszy raz dopiero w 1973 roku. Dzisiaj istryjski gończy występuje w Istrii i w okolicznych terenach, i jest przez myśliwych ciągle jeszcze bardzo ceniony za wybitne zalety łowieckie.
Wrażenie ogólne: pies o dystyngowanym wyglądzie ze swymi żółto-pomarańczowymi łatami odbijającymi od śnieżnobiałej szaty. Włos krótki i delikatny. Głowa długa, wąska i sucha. Tułów sprężysty. Ogon cienki, noszony lekko szabliście wygięty. Ma on bardzo mocny, wytrwały głos, przeważnie o wysokim, doniosłym tonie.
Ważne proporcje: długość tułowia musi być większa od wysokości w kłębie o 10%.
Zachowanie/Charakter: łagodny, posłuszny, spokojny i bardzo oddany swemu panu; jest żwawym i zapalonym myśliwym.
Głowa: długość głowy wynosi 20-24 cm; skóra na czole bez fałdów.
Mózgoczaszka: Czaszka: oglądany z boku guz potyliczny jest wyrazisty, a czoło lekko wypukłe, z łagodnym przejściem w grzbiet nosa. Z góry oglądane czoło jest podłużne; raczej wąskie z wyraźną bruzdą czołową. Przełom czołowy: łagodny, nie stromy.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny lub co najmniej brązowy. Nozdrza szeroko otwarte.
Kufa: długa, u nasady szeroka, zwężająca się w kierunku nosa. Grzbiet nosa prosty.
Szczęki/zęby: mocne z regularnym i pełnym zgryzem nożycowym.
Oczy: owalne, ani zbyt głęboko osadzone ani wypukłe. Tęczówki możliwe jak najciemniejsze. Powieki czarne lub brązowe. Spojrzenie pełne wyrazu i rozważne.
Uszy: delikatne, osadzone nieco powyżej linii oczu. Zwężają się nieco w kierunku koniuszków. Uważane są za długie, gdy wyciągnięte wzdłuż grzbietu nosa sięgają do kłów; uważane są za bardzo długie, gdy sięgają dalej niż do kłów; muszą być co najmniej średnio długie i sięgać do łuków brwiowych.
Szyja: linia górna w obrębie karku lekko wysklepiona. Zaczątek od strony głowy, za guzem potylicznym wyrazisty. Przechodzi skośnie w grzbiet. Szyja jest mocna. Jej długość od guza potylicznego do kłębu wynosi 15 do 20 cm. Skóra napięta, bez podgardla i fałd.
Tułów: Linia górna: opada lekko od kłębu do zadu. Grzbiet: prosty, szeroki i muskularny. Lędźwie: szerokie i krótkie. Zad: długi i szeroki, poziomy lub lekko opadający, u suk nieco dłuższy niż u psów. Wysokość psa mierzona na wysokości zadu musi być niższa mniej więcej o szerokość palca od wysokości mierzonej w kłębie. Guzy biodrowe zaledwie dostrzegalne.
Klatka piersiowa: głęboka, sięgająca co najmniej do łokci. Zazwyczaj obwód klatki piersiowej jest o 12 – 14 cm większy od wysokości w kłębie. Żebra zaokrąglone, ale końcówka rękojeści mostka ledwo widoczna.
Linia dolna: wznosi się lekko od mostka do okolicy pachwin; brzuch jest zatem lekko podciągnięty.
Ogon: u nasady mocny, zwężający się w kierunku końca. Im ogon będzie cieńszy, tym pies wygląda bardziej elegancko. Wysoko osadzony, średniej długości, sięga zaledwie do stawów skokowych. Ogon noszony jest lekko wygięty w górę.
Kończyny: Kończyny przednie: Łopatki: długie, skośne, muskularne, dobrze złączone z klatką piersiową. Łokcie: ani odstające, ani wciśnięte. Przedramiona: absolutnie prostopadłe, dobrze umięśnione.
Nadgarstki: ledwo odróżniające się od przedramienia.
Śródręcze: strome, krótkie. Może być ustawione nieco skośnie, ale kąt do linii prostopadłej może wynosić co najwyżej 10 stopni.
Łapy przednie: raczej kocie niż zajęcze, lekkie, z ciasno do siebie przylegającymi palcami. Opuszki wypukłe i odporne. Pazury mocne.
Kończyny tylne: oglądane od tyłu udo, podudzie, ścięgna stawów skokowych i śródstopia znajdują się na tych samych prostopadłych płaszczyznach.
Uda: krótkie, szerokie i dobrze umięśnione.
Kolana: rzepki szerokie i wysoko osadzone.
Podudzia: długie, skośne i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: mocne.
Śródstopia: krótkie, prostopadle lub nieco skośnie ustawione, przy czym kąt do pionu może wynosić najwyżej 10-20°.
Łapy tylne: jak przednie, są jednak nieco dłuższe.
Ruch: bardzo zwinny, regularny, swobodny.
Skóra: sprężysta i na całym ciele ściśle przylegająca; bez fałd; koloru czerwonawego.
Włos: krótki, delikatny, gęsty i błyszczący. Czaasami na tylnej powierzchni ud i spodniej stronie ogona nieco dłuższy.
Umaszczenie: podstawową barwą jest śnieżna biel. Uszy są pomarańczowe; barwa ta przechodzi obustronnie od podstaw uszu przez czoło do oczodołów, co nadaje głowie charakterystyczny wyraz z maską. Mówi się o „gwiazdce”, gdy w górnej części czoła występuje mniejsze lub większe znamię barwy jednolicie pomarańczowej. Uszy mogą być również nasycone małymi pomarańczowymi łatami, co cenione jest szczególnie i uważane za cechę czystości rasy. Więcej lub wszędzie na tułowiu, najczęstsze są jednak w okolicy nasady ogona. Jednak nigdy nie mogą być zbyt liczne i rozległe, żeby nie tłumiły podstawowej białej barwy. Barwa łat winna być lśniąca, ani blada ani ciemna w tonie, także nie brązowawa: ostatnia wskazuje na mieszane pochodzenie. Występowanie trzeciego koloru jest absolutnie nie dopuszczalne, nawet wtedy, gdy są to jedynie pojedyncze włosy umaszczone w trzecim kolorze. Umaszczenie szaty może być również jednolicie białe bez łat.
Wielkość i waga: Wysokość w kłębie: 44-56 cm.
Idealna wielkość: dla psów 50 cm. Dla suk 48 cm.
Waga: około 18 kg dla dorosłych psów.
