Dandie Dinmont Terier
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 24. 06. 1987
Użytkowanie: terier.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 – teriery, sekcja 2 – teriery małe.
Próby pracy nie są wymagane.
Wygląd ogólny: Charakterystyczna jest głowa z pięknym jedwabistym włosem, wielkimi oczyma o rozumnym, inteligentnym spojrzeniu. Obrazu dopełnia długie, niskie ciało przypominające kształtem łasicę. Kończyny są krótkie i mocne, a sierść odporna na zmiany pogodny.
Usposobienie i charakter: Terier pełen wigoru i chęci do pracy. Niezależny, stanowczy, pełen godności, bardzo inteligentny, wytrzymały, uczuciowy i przymilny.
Głowa: Silnej konstrukcji, mocna, ale pasująca do wielkości psa. Umięśniona, szczególnie rozwinięte są policzki.
Mózgoczaszka szeroka, zwęża się stopniowo ku oczom. Odległość od wewnętrznego kąta oka do guza potylicznego jest mniej więcej taka jak szerokość pomiędzy uszami. Czoło wyraźnie zaokrąglone. Głowa ma włos bardzo delikatny, jedwabisty, którego zakres obejmuje nie tylko czuprynkę.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna.
Kufa stanowi 3/5 długości mózgoczaszki. Na jej wierzchu znajduje się nieowłosiona płaszczyzna w formie trójkąta. Jego podstawa o szerokości ok. 2, 5 cm jest na linii trufli nosowej, szczyt skierowany jest w stronę oczu.
Policzki zwężają się stopniowo przechodząc w kufę, która jest głęboka i mocna. Uzębienie: szczęka i żuchwa są mocne, zamykające się w regularnym i kompletnym zgryzie nożycowym, to znaczy, że górne zęby ściśle zachodzą na dolne, ustawione prostopadle do szczęki i żuchwy. Wszelkie odchylenia są wysoce niepożądane. Zęby bardzo mocne, szczególnie kły, które są wyjątkowo duże, jak na psa tej wielkości. Siekacze dobrze zamykają się, tak by chwyt był jak najmocniejszy, o miażdżącej sile. Śluzówki i podniebienie są czarne lub ciemno pigmentowane. Oczy soczyście ciemnoorzechowe, dobrze rozstawione, błyszczące, duże, okrągłe, dobrze wypełniają oczodoły, ale nie są wyłupiaste.
Uszy opadające, osadzone raczej w tylnej części głowy, nisko i dobrze rozstawione. Opadają ściśle przy policzkach z leciutkim odchyleniem u swej nasady. Szerokie u podstawy, zwężają się nieomal w czubek. Przedni kant ucha tworzy od osadzenia po koniuszek prawie prostą linię, chrząstka i skóra są bardzo cienkie. Długość uszu wynosi od 7, 5 do 10 cm. Ich umaszczenie powinno harmonizować z całością szaty. Kiedy pies ma maść pieprzową, pokryte są delikatnym, prostym włosem barwy ciemnej, często prawie czarne. U psów maści musztardowej sierść na uszach ma być koloru musztardy, o jeden ton ciemniejszy od całości na korpusie, ale nie czarna.
U jednej i drugiej odmiany maści charakterystyczne jest cienkie pasmo jasnej sierści zaczynające się w połowie ucha (około 5 cm od nasady), biegnące do jego zakończenia. Kolor i gatunek tego pasma jest prawie identyczny z sierścią porastającą tupecik i grzywkę. Ten kosmyk jest tym, co dodaje głowie urody, poprzez kontrastujące wykończenie. Często pasmo jasnej sierści na uszach pojawia się dopiero u psów dwuletnich.
Szyja: Bardzo muskularna, rozbudowana i mocna, widać jej siłę. Harmonijnie wtapia się w łopatki.
Tułów: Długi, mocny i elastyczny.
Grzbiet: w kłębie opuszczający się, dość niski, linia jego łagodnie wznosi się i zaokrągla ku górze, tworząc luk z najwyższym wzniesieniem w partii lędźwiowej, po czym łagodnie i stopniowo opada ku nasadzie ogona. Grzbiet, lędźwie i zad są mocno umięśnione.
Klatka piersiowa dobrze rozwinięta i nisko schodząca między przednie kończyny.
Żebra bardzo uwydatnione, okrągłe w obrysie.
Ogon: Raczej krótki o długości 20-25 cm, gruby u nasady, pozostaje taki jeszcze ok. l O cm, po czym zwęża się ku koniuszkowi. W żadnym wypadku nie może być skręcony ani zadarty, powinien łukowatym kształtem przypominać szablę. Gdy pies jest w ruchu, koniuszek ogona jest prostopadły do jego osadzenia. Osadzenie ogona nie powinno być niskie ani wysokie. W postawie ogon jest noszony radośnie trochę powyżej górnej linii ciała.
Kończyny: Kończyny przednie krótkie o wyjątkowo mocnej kości i umięśnieniu, szeroko rozstawione, a klatka piersiowa jest między nimi nisko umiejscowiona. Krzywe nogi uważane są za poważną wadę.
Łopatki dobrze katowane, ale nie za masywne i ciężkie.
Przedramiona ustawione pod klatką piersiową.
Łapy skierowane w postawie do przodu lub lekko na zewnątrz.
Kończyny tylne są trochę dłuższe od przednich, ustawione dość daleko jedna od drugiej, ale nie aż tak, by było to nienaturalne.
Uda dobrze rozbudowane.
Kolana kątowane.
Stawy skokowe nisko położone. Wilcze pazury obcina się.
Łapy tylnych kończyn okrągłe o mocnych opuszkach. Są mniejsze od łap kończyn przednich. Pazury są czarne, ale ich kolor zależeć może od umaszczenia. Łapy płaskie lub o luźno rozwartych palcach są uważane za poważną wadę.
Ruch: Mocny wykrok skierowany ku przodowi, elastyczny i swobodny, kończyny przednie także pracują wydajnie. Ruch sztywny, szczudłowaty, podrygujący i drobiący oraz przednie kończyny o zaplatającej się akcji są wysoce niepożądane.
Okrywa włosowa: Jest charakterystyczna i bardzo istotna dla rasy. Dwojakiego rodzaju -podszerstek jest włóknisty, miękki, a sierść okrywowa twardsza, w dotyku chropowata, ale nie druciana. Włos nie powinien opadać wzdłuż grzbietu tworząc przedziałek, ale powinien być krzaczasty. Taki mamy obraz, gdy z miękkiego podszerstka wystaje twardsza sierść. Na przednich kończynach sierść tworzy pióro o długości ok. 5 cm. Wierzchnia strona ogona jest pokryta twardą sierścią, spodnia strona bardziej miękką. Sierść ta tworzy ładnie zarysowane pióro.
Umaszczenie: pieprzowe lub musztardowe. Pieprzowe – od ciemnoniebieskiego, prawie czarnego po jasnoszare, srebrzyste, najbardziej cenione są odcienie pośrednie. Kolor tułowia poprzez łopatki i biodra schodzi w dół, wtapiając się harmonijnie w odcienie, jakie mamy na kończynach i łapach. Tam sierść jest odpowiednia do umaszczenia tułowia: intensywnie rudopodpalana po jasnopłową. Obfita czuprynka na głowie i grzywka są srebrzystobiałe. Musztardowe – może być od czerwonawo brązowego do jasno płowego.
Obfita czuprynka i grzywka są kremowobiałe. Kończyny i łapy pokryte są włosem o ton ciemniejszym od lego na głowie. U jednej i drugiej odmiany umaszczeń pióra na tylnej krawędzi przed- f nich kończyn są jaśniejsze od sierści na ich wierzchniej stronie. Niewielka, biała łatka na piersi, tak jak i białe pazury są tolerowane. Białe łaty na łapach są niepożądane. Sierść pióra na spodzie ogona jest jaśniejsza od wierzchniej. Wierzch ogona jest pokryty włosem o ciemniejszej tonacji niż korpus.
Waga: Od 8 do 11 kg dla psa w dobrej sportowej (użytkowej) kondycji. Preferuje się psy lżejsze
