Chart rosyjski Borzoj
Wrażenie ogólne i charakterystyka: Ogólny wygląd borzoja jest określony głównie przez jego wzrost, bogatą szatę, piękne umaszczenie, zrównoważone proporcje, elegancję i harmonię sylwetki i ruchu, które to cechy nadają mu szczególną szlachetność.
Borzoj pochodzi rzekomo od chartów starorosyjskich z niewielką domieszką krwi chartów krymskich oraz górskich.
Charakter borzoja można ogólnie określić jako szlachetne opanowanie, powściągliwość oraz pewność siebie i dystyngowany spokój. W biegu borzoj jest szybki i wytrwały. W walce może okazać się niebezpieczny, gdyż pomimo zewnętrznej elegancji jest on przede wszystkim potężnym psem , uwielbiającym walkę, dawniej w Rosji używanym do polowań.
Wrażenie ogólne i temperament mają podstawowe znaczenie dla oceny. Wrażenie ogólne jako cecha najdobitniej świadcząca o czystości krwi nigdy nie powinno schodzić na drugi plan w stosunku do innych cech, niezależnie jak ważne mogą się one wydawać.
Wzrost: Wysokość w kłębie: psy 70 –82 lub więcej, suki ok. 5 cm mniej. Generalnie wyższy wzrost jest preferowany, jeśli tylko nie odbija się to na harmonii, wrażeniu ogólnym i szybkości. Wysokość w kłębie nieco przekracza wysokość zadu lub jest jej równa.
Format: Format nieco rozciągniętego kwadratu – oznacza to, że długość ciała przekracza wysokość w kłębie o 1 – 2 cm.
Typ: Budowa wybitnie liniowa – leptosomiczna ( długa głowa, długie kończyny, klatka piersiowa wąska i płaska, lecz głęboka).
Użytkowość: Jako pies do polowania, głównie na króliki, lisy lub wilki, obecnie na Zachodzie często jako pies wyścigowy.
Głowa:
Ogólnie: Oglądana zarówno z profilu powinna być długa, wąska, sucha i delikatnie rzeźbiona, zwężająca się stopniowo w kierunku nosa. Jej długość i szerokość powinna być proporcjonalna do długości i szerokości ciała oraz długości i smukłości konstrukcji kośćca. Długość kufy jest nieco większa niż długość mózgoczaszki. Szczególnie charakterystyczny jest górna linia głowy, która ze względu na brak stopu tworzy kąt rozwarty w okolicy łuku brwiowego.
Czoło: Płaskie, nieco cofnięte ku tyłowi, wąskie. Dobrze zaznaczony guz potyliczny.
Kufa: Silna, długa, wąska, sucha, niezbyt głęboka, o bardzo łagodnym łuku („rzymski profil”) tuż przed nosem, dalej tworząca kąt ze skrajem dolnej szczęki. Fafle cienkie, suche, przylegające, o czarno pigmentowanych brzegach. Względnie duży nos wystaje dostrzegalnie ponad linię siekaczy i również jest czarno pigmentowany, niezależnie od barwy szaty.
Zęby: Pożądany jest kompletny, dobrze dopasowany i silny zgryz nożycowy lub cęgowy. Przodozgryz i tyłozgryz są poważnymi wadami. Odległości między zębami są duże ze względu na długość kufy.
Oczy: Duże, w kształcie migdałów, pożądane w kolorze ciemnoorzechowym. Dość blisko siebie osadzone, nieco poza połową długości głowy. Wyraz oczu łagodny, lecz żywy. Powieki ukośne, czarno pigmentowane.
Uszy: Osadzone wysoko i daleko z tyłu głowy, raczej małe, delikatne, wąskie i ostro zakończone. W stanie spoczynku złożone na szyi („płatek róży”), czubki blisko siebie. W podnieceniu wzniesione, z końcami często załamanymi ku przodowi.
Szyja: Długa, dobrze umięśniona, płaska po bokach, górna linia nieco łukowata, pokryta gęstą sierścią, bez fałdów skórnych.
Tułów:
Grzbiet: Tworzy (szczególnie u psów) łagodny łuk, którego najwyższy punkt znajduje się w miejscu, gdzie kończą się żebra i zaczynają lędźwie. U suk górna linia może być nieco łagodniejsza. Proporcje klatki piersiowej do części tylnej jak 1;1. Cały zad, a szczególnie okolica lędźwi jest dość szeroki i silnie umięśniony.
Kłąb: Nie zaznaczony.
Klatka piersiowa: Względnie długa i bardzo głęboka (sięgająca aż do łokcia), zarazem jednak proporcjonalnie wąska i płaska (niewielki łuk żeber). Przedpiersie niezbyt zaznaczone. Dolna linia klatki piersiowej tworzy łukowatą wypukłość.
Brzuch: Podciągnięty, słabo zaznaczony.
Zad: Długi, szeroki, silnie umięśniony, jest przedłużeniem łuku grzbietowego, harmonijnie opada do tyłu. Odległość pomiędzy guzami biodrowymi powinna być równa co najmniej szerokości dłoni (8 cm).
Ogon: Nisko osadzony, wygięty w kształcie szabli lub sierpa, bogato owłosiony i jak najdłuższy – co oznacz, że przeciągnięty pomiędzy udami powinien sięgać do guza biodrowego. Noszony zwykle wygięty, w stanie podniecenia wzniesiony, lecz nie ponad linię grzbietu. Ogon zakręcony, przekrzywiony, na bok lub noszony zbyt wysoko jest wadą urody.
Kończyny przednie:
Ogólnie: Długie, suche, umięśnione, proste zarówno patrząc z przodu jak i z boku.
Kątowanie: Całość stosunkowo stroma. Kąty stawu barkowego i ramieniowego dość rozwarte. Zbyt strome kątowanie jest jednak uważane za błąd. Wszystkie kości, szczególnie przedramię, wyraźnie długie. Długość przedramienia powinna się równać połowie wysokości w kłębie.
Łopatki: Długie, wąskie i płaskie, o suchej muskulaturze, dobrze związane z ciałem. Górne krawędzie łopatek nie powinny wystawać ponad linię kręgosłupa.
Ramię: Również długie, względnie stromo ustawione, sucho umięśnione. Łokcie powinny być skierowane do tyłu nie wykręcone na boki ani do środka.
Przedramię: szczególnie długie i pionowo ustawione. Z przodu wąskie, z boku wyglądające na szerokie ze względu na rozwinięte mięśnie. Z tyłu ozdobione frędzlami.
Staw nadgarstkowy: Silny i tylko lekko wygięty.
Śródręcze: Względnie krótkie, nie całkiem pionowe.
Łapy: Równolegle ustawione, wąskie, owalne, o palcach wysklepionych i zwartych, pazury i opuszki twarde i mocno pigmentowane.
Kończyny tylne:
Ogólnie: Również długie i mocno umięśnione, lecz nie tak proste, jak kończyny przednie. Kąty stawy biodrowego, kolanowego i skokowego dość rozwarte, jednak mniej niż w odpowiadających im stawach kończyn przednich. Oglądane z przodu, kończyny są proste i równoległe, ale rozstawione szerzej niż przednie. Oglądane z boku nieco odstawione do tyłu.
Udo: Długie, szerokie, bardzo silne, sucho umięśnione. Obfite portki, staw kolanowy dobrze zaznaczony.
Podudzie: Długie i dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Nisko położony, szeroki i suchy, patrząc z boku przednia linia nieco wygięta.
Śródstopie: Krótkie, lecz dłuższe niż śródręcze, ustawione pionowo na podłożu.
Łapy: Jak przednie.
Ruch: W wolnym i szybkim kłusie sprężysty i o dużym wykroku. Na łowach przed dostrzeżeniem zwierzyny oszczędny kłus, w trakcie pościgu szybki galop z dużymi, płynnymi susami.
Skóra: Cienka i przylegająca, silnie pigmentowana (również u białych psów), bez fałdów.
Szata: Długa, jedwabista, falista lub z lokami. Szczególnie bogaty włos na szyi, dolnej części piersi, tylnej części przednich i tylnych nóg. Krótki włos, drobne loki czy przylegające skręcone włosy są uznawane za wadę urody.
Maść: Biała, złota we wszystkich odcieniach, złota z odcieniem srebrnym, złote z ciemniejszymi nalotami, rude z czarnym nalotem, o czarnej masce o łapach, szare – od popielatego do żółtoszarego, pręgowane, złote, rude lub szare z rozległymi ciemniejszymi pręgami, rude, czarne i wszystkie odcienie tych kolorów. Podpalanie dopuszczalne, lecz niepożądane. Ciemno maszczone psy zwykle mają czarną maskę i ciemny nalot. Wszystkie te umaszczenia mogą występować jako pojedynczy kolor lub w postaci łat na białym tle. U psów jednolicie umaszczonych grzbiet jest zwykle ciemniejszy i kolor rozjaśnia się ku brzuchowi i tyłowi nóg.
Poważne i drobniejsze wady:
Wrażenie ogólne, wzrost, budowa, typ: Sylwetka zbyt wysoka, zbyt długa, zbyt głęboka, 5 cm niedomiaru wzrosty.
Szata: Przylegająca, krótka, sznurowata, uboga, zbyt rzadkie portki i pióra, włos twardy, równomiernie gęsty na całym ciele.
Głowa: Wyraźny stop, niezgrabne, wystające kości policzkowe, zbyt spiczasta kufa, jasny nos.
Uszy: Osadzone zbyt nisko, zbyt szeroko rozstawione, nie dość przylegające do szyi, duże, niezgrabne, o zaokrąglonych brzegach.
Oczy: Małe, okrągłe, jasne, jasne brzegi powiek.
Szyja: Okrągła, pozbawiona elegancji.
Klatka piersiowa: Zbyt wąska lub beczkowata.
Grzbiet: Wąski, zapadnięty, garbaty; łękowatość jest bardzo poważną wadą. Prosty grzbiet jest poważną wadą u psów, mniejszą u suk.
Zad: Wąski, słabo rozwinięty.
Brzuch: Nie dość podciągnięty, zbyt długi.
Kończyny przednie: Słabe śródręcza, łokcie zbyt ściśnięte lub odstawione, niezdarny chód, krok ciężki, ślady rachityzmu.
Kończyny tylne: Krowia postawa kończyn tylnych, łukowatość, słabo rozwinięty staw skokowy, zbyt stromy tył, zbyt grube nogi.
Łapy: Palce rozcapierzone, łapy grube, okrągłe.
Ogon: Krótki, zwinięty, noszony zbyt wysoko, wygięty lub kołyszący się na boki, słabe pióro.
