Chart polski
Wygląd ogólny i charakter: Chart polski jest psem rosłym, silnym, muskularnym, wyraźnie mocniejszym i mniej finezyjnym w kształtach od innych krótkowłosych chartów (nie powinien być jednak ciężki i limfatyczny). Wyglądem zbliżony do typu charta azjatyckiego, który jest jego przodkiem. Mocny kościec, zwarta budowa ciała, wyraźna muskulatura i silne szczęki świadczą o tym, że pies ten był używany w trudnych warunkach polskiego klimatu do polowań nie tylko na zające, lisy, sarny i dropie, ale także i na wilki. W ogólnym wyglądzie charta polskiego dużą rolę odgrywają oczy: wyraziste, o czujnym, przenikliwym spojrzeniu.
Ruch musi być płynny i sprężysty; prawidłowe kątowanie kończyn przednich i tylnych pozwala na długi, swobodny wykrok zarówno w stępie jak i w kłusie. Charty prowadzone wolno mogą poruszać się inochodem, ale po zwiększeniu tempa oprowadzania powinny wrócić do normalnego kroku. Cechą charakterystyczną jest akcja tylnych kończyn – mogą być one stawiane zbieżnie, chart „sznuruje” idąc krótkim krokiem, co nie jest wadą.
Chart polski jest opanowany, ufny, powściągliwy i odważny. W pościgu jest szybki, bardzo zręczny i wytrwały. W akcji reaguje szybko i bezwzględnie.
Wymiary: optymalny wzrost suki 68 – 75 cm w kłębie, psa 70 – 80 cm w kłębie. Pożądane są osobniki większe ponad optymalny wzrost, pod warunkiem zachowania typowego eksterieru. Nie jest jednak wadą dyskwalifikującą wzrost nieco niższy niż wzorcowy, jeśli poza tym chart nie budzi żadnych zastrzeżeń. Proporcja długości tułowia do wysokości w kłębie powinna być jak 102 – 105 %. Wszelkie znaczne odchylenia od tych proporcji (pies wyraźnie długi lub krótki) są wadą. U charta swobodnie stojącego wysokość w kłębie powinna być równa wysokości w guzach krzyżowych.
Głowa: mocna, sucha, długa. proporcje: długość głowy do wysokości w kłębie
u psów 37 – 39 %
u suk 36 – 38 %
Długość kufy do długości mózgoczaszki jak 1:1, przy czym kufa może być nieznacznie dłuższa; proporcja szerokości głowy w łukach jarzmowych do długości głowy około 80 %. Część mózgowiowa czaszki powinna być płaska, przełom czołowy ledwie zaznaczony, o pożądanej głębokości 0,5 cm. Krawędź czołowa, łuki nadoczne, bruzda strzałkowa słabo zaznaczone.
Linia boczna mózgowioczaszki powinna płynnie przechodzić w linię boczną kufy.
Linie górne kufy i czaszki powinny być ustawione nieznacznie rozbieżnie. Często występujący lekki garbonos jest cechą pożądaną.
Kufa mocna, zwężająca się w stronę wierzchołka nosa na tyle łagodnie, że nie sprawia wrażenia spiczastości, a raczej (jak na charta) tępego zakończenia.
Wierzchołek nosa czarny lub ciemny, duży, wystający poza wargi.
Szczęki i zęby mocne. Zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy.
Wargi daleko rozcięte, nie przesadnie suche – w przedniej części kufy mogą tworzyć minimalny fafel, przykrywający pigmentowane brzegi wargi dolnej, ale nigdy nie obwisłe czy zasłaniające żuchwę.
Oczy pożądane ciemne – zależnie od maści psa tęczówka barwy od ciemnopiwnej do bursztynowej – wyraziste, dość duże. Oprawa o lekko skośnym wykroju (oko migdałowe). Niepożądane są małe trójkątne oczy. Oczy wyłupiaste są dużą wadą. Wyraz oczu musi być charakterystyczny: czujny i przenikliwy.
Uszy: średniej wielkości, dość wąskie; po wyprostowaniu ich końce z łatwością sięgają wewnętrznego kącika oczu. Osadzone na wysokości oczu. Małżowina uszna o stosunkowo miękkiej chrząstce, uszy sprawiają wrażenie mięsistych. Możliwe postawy uszu: – załamane ku tyłowi, przylegające do szyi – postawa dachowa – w podnieceniu uszy postawione całkowicie, albo z końcami lekko załamanymi do przodu.
Szyja: Długa, muskularna, silna o owalnym przekroju, wznosząca się łagodnie od linii kłębu, głowa dość wysoko noszona (chart polski w spokoju nosi głowę nieco niżej niż greyhound).
Tułów: Kłąb niewielki, ale zaznaczony, grzbiet prosty w odcinku piersiowym, w partii lędźwiowej łagodnie wysklepiony. U suk nie jest wadą partia lędźwiowa prawie prosta. Klatka piersiowa bardzo pojemna, głęboka (ideałem jest klatka piersiowa sięgająca mostkiem guza łokciowego), umiarkowanie szeroka patrząc z przodu, żebra znajdujące się za linią pionową, przeprowadzoną przez koniec trzonu mostka, powinny być wyraźnie wysklepione, ale nie beczkowate. Żebra długie, ustawione ukośnie w stosunku do kręgosłupa. Mostek długi. Brzuch podciągnięty.
Lędźwie szerokie i muskularne.
Zad łagodnie spadzisty, długi, muskularny i szeroki, z dużym odstępem między guzami krzyżowymi szerokość pomiędzy guzami krzyżowymi stanowi 12 – 14 % wysokości w kłębie).
Ogon: Długi, gruby u nasady, w spoczynku noszony nisko, koniec ogona powinien być sierpowato zakręcony ku górze lub tworzyć pełny pierścień. Podczas odpoczynku pies może go całkowicie rozprostować. W ruchu ogon może być noszony wyżej, jednak nasada ogona nie powinna być noszona wyżej niż równo z grzbietem.
Kończyny przednie: Długie, suche, dobrze umięśnione, dość wąsko rozstawione; patrząc z przodu kończyny powinny być ustawione równolegle. Przedramię długie; proporcja odległości guza łokciowego od podłoża (wysokości w guzach łokciowych) do wysokości w kłębie powinna wynosić około 54 % i być tak zrównoważona, aby chart nie sprawiał wrażenia przesadnie wysokonożnego. Śródręcze ustawione nieco ukośnie w stosunku do podłoża. Łapy owalne, palce zwarte, dobrze wysklepione.
Kończyny tylne: Długie, dobrze umięśnione, dość dobrze ukątowane, odstawione nieco do tyłu i lekko rozstawione na boki, jednak znacznie mniej niż u greyhounda. Patrząc z tyłu kończyny powinny być równoległe. Podudzie długie. Staw skokowy mocny. Łapy owalne, ale bardziej wydłużone niż w kończynach przednich, palce dobrze wysklepione, zwarte.
Skóra i okrywa włosowa: Skóra dobrze przylegająca, elastyczna. Włos w dotyku sprężysty, dość twardy, nie drutowaty, ale też nie jedwabisty. Niejednakowej długości na całym tułowiu, na kłębie na ogół dłuższy, na bokach krótszy, najkrótszy na mostku i kończynach. Brzuch pokryty włosem delikatniejszym, rzadszym. Na tylnej stronie ud i spodniej stronie ogona włos jest najdłuższy, ale też twardy, tworzy portki i szczotkę.
Maść: wszystkie maści dopuszczalne. Oprawa oka i wierzchołek nosa czarne i ciemne, jedynie przy maściach rozjaśnionych tj. błękitnej lub beżowej – odpowiednio nos błękitny lub beżowy.
Wady:
Wygląd ogólny: Drobna, słaba kość, słaba muskulatura lub limfatyczna budowa, ospałość, zbytnia lękliwość, nieuzasadniona agresywność.
Głowa: zbyt wysklepiona partia czołowa, zbyt wysklepione łuki jarzmowe, wyraźna bruzda strzałkowa, wyraźny stop, nadmiernie rozbudowane policzki, słabe szczęki, wierzchołek nosa cienki, spiczasty, tyłozgryz, przodozgryz, znaczne braki w uzębieniu (za wyjątkiem P1) oczy wyłupiaste, uszy płasko przylegające do boków głowy.
Szyja: szyja krótka, cienka, głowa noszona zbyt wysoko (jak u charcika włoskiego), jak też noszona zbyt nisko (jak u borzoja).
Tułów: grzbiet łukowato wygięty już od kręgów piersiowych lub zbyt silnie wysklepiona część lędźwiowa; krótki mostek, klatka piersiowa płaska, płytka, rękojeść mostka cofnięta tak, że patrząc z boku nie widać jej spoza krawędzi barku.
Ogon: zupełnie zakręcony nad grzbietem lub kładziony na bok.
Kończyny przednie: stroma łopatka, postawa francuska, szpotawa, łokcie zbyt rozstawione lub ściśnięte.
Kończyny tylne: zbyt słabe kątowanie, postawa krowia, beczkowata, luźne palce.
Skóra i okrywa włosowa: skóra gruba, luźna, mało elastyczna; wierzchołek nosa i oprawa oka barwy różowej lub plamistej, oraz wyraźne rozjaśnienie koloru nosa i oprawy oka przy innych maściach, niż błękitna i beżowa.
