Charcik włoski
Kraj pochodzenia: Włochy
Data opublikowania obowiązującego wzorca: 27.11.1989.
Użytkowość: pies wyścigowy.
Klasyfikacja FCI: grupa 10 (charty), sekcja 3 (charty krótkowłose), bez prób pracy.
Zarys historyczny: Charcik włoski pochodzi od małych chartów żyjących w starożytnym Egipcie na dworach faraonów. Poprzez Grecję (co potwierdzają liczne wizerunki na wazach) trafił do Włoch na początku piątego wieku p.n.e. Największy rozkwit popularności rasy miał miejsce w czasach renesansu na dworach magnackich. Nierzadko spotyka się charciki włoskie przedstawione na obrazach największych włoskich i obcych mistrzów.
Wrażenie ogólne: Ciało o wydłużonym kształcie. Sylwetka kwadratowa, przypomina kształtem greyhounda lub sloughi w miniaturze. Może być uważany za wzór wdzięku i dystynkcji.
Ważne proporcje: Długość ciała jest równa lub tylko nieznacznie mniejsza niż wysokość w kłębie. Długość kufy jest równa połowie długości głowy. Długość głowy może osiągnąć 40% wysokości w kłębie.
Zachowanie/temperament: Powściągliwy, uczuciowy, uległy.
Głowa: O wydłużonym kształcie; jej długość może osiągnąć 40% długości tułowia.
Czaszka: Płaska, linie mózgoczaszki i kufy równoległe. Długość mózgoczaszki jest równa połowie długości głowy.
Stop: Bardzo słabo zaznaczony.
Twarzoczaszka:
Nos: Ciemny, pożądany czarny, nozdrza rozwarte.
Kufa: Spiczasta; brzegi warg ciemno pigmentowane; fafle cienkie i ściśle przylegające.
Policzki: Suche.
Zęby: Zdrowe i kompletne, prosto ustawione, zgryz nożycowy. Długie, siekacze równo ustawione, kształtu korony, silne w porównaniu z wielkością psa.
Oczy: Duże i wyraziste, nie głęboko osadzone lub wyłupiaste. Tęczówka ciemna, powieki pigmentowane.
Uszy: osadzone bardzo wysoko, o delikatnej chrząstce, załamane i noszone ku tyłowi na karku i górnej części szyi („płatek róży”). Przy nasłuchiwaniu nasada ucha wyprostowana, a górna część trzymana poziomo (postawa „dachowa”).
Szyja:
Profil: Górna linia lekko wygięta i załamana u podstawy na wysokości kłębu.
Długość: Równa długości głowy.
Kształt: Ścięty stożek, dobrze umięśniona.
Skóra: Cienka, delikatna, bez fałdów.
Tułów: Długość równa lub niewiele mniejsza od wysokości w kłębie.
Górna linia: Prosta z wysklepionym odcinkiem lędźwiowym. Łuk lędźwiowy harmonijnie przechodzi w zad.
Kłąb: Dość wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: Prosty, dobrze umięśniony.
Zad: Silnie opadający, szeroki, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: Wąska, głęboka, sięgająca do łokci.
Ogon: Nisko osadzony, delikatny nawet u nasady, zwężający się równomiernie ku końcowi. Noszony nisko, w pierwszej połowie prosty, w drugiej wygięty. Przeciągnięty pomiędzy udami w kierunku grzbietu powinien sięgać do kości biodrowej.
Kończyny:
Kończyny przednie: Proste, o suchej muskulaturze.
Łopatki: Tylko lekko ukośne, z dobrze rozwiniętymi suchymi i wyraźnie widocznymi mięśniami.
Ramię: Kąt pomiędzy łopatką a ramieniem bardzo rozwarty, ramię ułożone równolegle do osi ciała.
Łokcie: Nie odchylone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię: Długość kończyny mierzona od podłoża do łokcia jest nieco dłuższa niż odległość pomiędzy łokciem a łopatką. Kościec bardzo delikatny. Przedramię ustawione idealnie pionowo, oglądane zarówno z przodu, jak i z boku.
Śródręcze: Stanowi przedłużenie przedramienia. Oglądane z boku lekko skośne.
Łapy: Kształtu prawie owalnego; palce wysklepione i zwarte. Opuszki pigmentowane. Pazury czarne lub ciemne stosownie do umaszczenia .
Kończyny tylne: Oglądane z tyłu proste i równoległe.
Udo: Długie, suche, z wyraźnymi, lecz nie przesadnie rozwiniętymi mięśniami.
Podudzie: Silnie nachylone, o delikatnym kośćcu, z wyraźnie widoczną bruzdą.
Śródstopie: Jest przedłużeniem prostopadłej linii przeprowadzonej przez guz biodrowy.
Łapy: Mniej owalne niż przednie, z wysklepionymi i zwartymi palcami, opuszki i pazury pigmentowane tak jak i u przednich łap.
Ruch: Sprężysty, harmonijny, bez wysokiego unoszenia nóg (hackney). Galop szybki i bardzo sprężysty.
Skóra: Delikatna i cienka na wszystkich częściach ciała z wyjątkiem łokci, gdzie jest nieco grubsza.
Szata:
Struktura: Włos jest krótki i delikatny na całym ciele, bez najmniejszych frędzli.
Umaszczenie: Jednolite czarne, szare, łupkowo-szare, łupkowe i płowe (izabelowate) we wszystkich możliwych odcieniach. Białe znaczenia dopuszczalne tylko na piersi i łapach.
Wymiary i waga:
Wzrost w kłębie: Psy i suki: od 32 do 38 cm.
Waga: Psy i suki: maksimum 5 kg.
Wady: Każde odstępstwo od wymienionych wyżej cech stanowi wadę, która podczas sędziowania musi być traktowana stosownie do jej ważności i nasilenia. Zdanie to odnosi się zarówno do cech dawno uznanych za wady, jak i do wad związanych z wysokim unoszeniem nóg w ruchu (hackney).
Wady duże: Zaznaczano zbieżność lub rozbieżność linii kufy i mózgoczaszki, nos całkowicie lub częściowo pozbawiony pigmentu, wklęsła lub wypukła kufa, wilcze pazury, ogon noszony ponad grzbietem, niejednolite umaszczenie, białe znaczenia poza piersią i łapami. Wzrost poniżej 32 lub powyżej 38 cm, zarówno u psów jak i u suk.
Wady dyskwalifikujące: tyłozgryz lub przodozgryz, całkowity brak pigmentu na powiekach, brak ogona wrodzony lub nabyty.
