Berneński pies pasterski
Kraj pochodzenia: Szwajcaria. Użytkowanie: pierwotnie pies stróżujący, pociągowy i zaganiający stada na farmach kantonu berneńskiego, dzisiaj wszechstronnie użytkowy i pies do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI: grupa 2, sekcja 3 (pasterskie psy szwajcarskie), nie poddawany próbom pracy.
Wygląd ogólny: Długowłosy pies użytkowy, trójkolorowy, mocny a przy tym zgrabny, harmonijnie zbudowany, o silnych kończynach i wzroście wyższym niż średni. Ważne proporcje: wysokość w kłębie do długości tułowia= 9:10, raczej zwarty niż długi.
Zachowanie: Zrównoważony, czujny, reagujący bez lęku na rozmaite sytuacje dnia codziennego, oddany członkom rodziny, przyjacielski, pewny siebie w kontaktach z nieznajomymi, z natury łagodny o umiarkowanym temperamencie.
Głowa: Mocna, mózgoczaszka widziana z przodu i z boku lekko zaokrąglona, przełom czołowy wyraźny, ale niezbyt mocny, bruzda czołowa niezbyt głęboka, silna, średniej długości kufa o prostym z profilu grzbiecie nosa. Trufla nosowa czarna. Wargi czarne, niezbyt mięsiste i szerokie, dobrze przylegające. Uzębienie kompletne i mocne, zgryz nożycowy. Oczy: ciemnobrązowe, migdałowatego kształtu, o dobrze przylegających powiekach. Uszy trójkątne, o lekko zaokrąglonych końcach, wysoko osadzone, średniej wielkości, w spoczynku opadają, dobrze przylegając do głowy.
Szyja: muskularna, o średniej długości.
Tułów: Silny i mocny. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca łokci, o wyraźnym przedpiersiu. W przekroju szeroka i owalna. Grzbiet prosty i mocny. Lędźwie szerokie i mocne. Zad lekko zaokrąglony, brzuch bez podkasania.
Ogon: Mocno owłosiony, sięgający co najmniej do stawu skokowego, w spoczynku noszony nisko, w ruchu uniesiony do wysokości grzbietu lub nieco wyżej.
Kończyny przednie: Rozstawione stosunkowo szeroko i równolegle, proste. Łopatki długie, mocne i skośnie ustawione, z ramionami tworzą kąty umiarkowanie rozwarte. Przylegają do klatki piersiowej i są silnie umięśnione. Śródręcze prawie pionowe, mocne. Łapy: okrągłe, kocie, krótkie, o palcach dobrze wysklepionych i zwartych.
Kończyny tylne: Widziane z tyłu proste i nie wąsko rozstawione, w stawach skokowych i łapach nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Ostrogi usunięte. Uda dość długie, szerokie, mocne i muskularne, dobrze kątowane w stawach kolanowych. Stawy skokowe dobrze kątowane, mocne.
Ruch: wydajny, lekki i harmonijny w każdej fazie. Długi wykrok tylnych kończyn, taki tez posuw przednich. W kłusie kończyny proste i równoległe, zarówno z przodu jak i z tyłu.
Szata: Włos długi, gładki lub lekko falisty. Umaszczenie: podkład soczysto czarny z ogniście rudymi znaczeniami na policzkach, nad oczami, na wszystkich kończynach i na ogonie. Biel występuje na głowie w formie regularnej (symetrycznej) strzałki, Biała lata o jednolitym kształcie obejmuje front. Pożądane białe łapy i koniec ogona. Niepożądane, acz tolerowane są małe białe łaty na karku i pod ogonem.
Wzrost: Psy 64-70 cm w kłębie, wysokość idealna – 66-68 cm, suki 58-66 cm w kłębie, wysokość idealna 60-63 cm.
Wady: Każde odstępstwo od wymienionych powyżej wymogów wzorca powinno być traktowane jak wada i oceniane jako wadliwe w zależności od stopnia.
Wady poważne: tchórzliwość i agresywność, przodozgryz lub tyłozgryz, brak więcej niż dwóch P1, entropium lub ektropium, nieprawidłowa górna linia, zapadnięty grzbiet lub przebudowany zad, zakręcony lub złamany ogon, cienka kośc, szata lokowata.
Znaczenia nietypowe: brak bieli na głowie, strzałka za szeroka (między białą strzałką a rudymi plamkami na d oczami powinna się ciągnąc czarna kreska). Biel na kufie nie powinna zachodzić powyżej kącików warg. Duża biała łata na karku, biała kryza. Biel na kończynach sięgająca wyżej połowy śródręcza i śródstopia. Znaczenia na głowie, szyi i froncie o rażącej asymetrii. Jasne („wronie”) oko.
Wady dyskwalifikujące: rozszczepiona trufla nosowa, błękitne oko, bielmo, krótki włos lub szata podwójna, maść inna niż trójkolorowa, podstawowa maść inna niż czarna.
