Bergamasco
KRAJ POCHODZENIA: Włochy.
ZASTOSOWANIE: Pies pasterski do prowadzenia i pilnowania stad.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 1 (Psy pasterskie i zaganiające – z wyjątkiem szwajcarskich psów pasterskich)
Sekcja 1 (Psy pasterskie) Nie poddawane próbom pracy.
DATA OPUBLIKOWANIA OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11. 1989.
SKRÓCONY RYS HISTORYCZNY: Ta starożytna rasa psów do pilnowania stad rozprzestrzeniła się w całym regionie Alp Włoskich; szczególnie duża liczba tych psów występowała w rejonie dolin Bergamasco, gdzie była wysoko rozwinięta hodowla owiec.
WYGLĄD OGÓLNY: Owczarek Bergamasco jest psem średniej wielkości o wyglądzie wiejskim z obfitą szatą pokrywającą wszystkie części ciała, mocne budowy lecz o bardzo dobrych proporcjach. Co do kształtu ogólnego jest psem o średnich proporcjach, o ciele wpisanym w kwadrat. Jest zrównoważony w wymiarach (heterometria = normalne proporcje pomiędzy wielkością, a poszczególnymi częściami ciała) oraz w profilach (aloidyzm = zgodność pomiędzy profilami głowy i tułowia).
WAŻNE PROPORCJE: Długość ciała mierzona od najbardziej do przodu wysuniętego punktu łopatki (staw ramieniowo- łopatkowy) do najbardziej do tyłu wysuniętego punktu uda (guz kulszowy części krzyżowej) jest równa wysokości w kłębie (w ten sposób tułów jest wpisany w kwadrat). Dozwolony jest lecz niepożądany lekki margines tolerancji, który w żadnym wypadku nie może być większy niż jeden lub dwa cm. Długość głowy wynosi 4/10 wysokości w kłębie. Głębokość klatki musi wynosić 50% wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE I TEMPERAMENT: Przeznaczeniem owczarka Bergamasco jest prowadzenie i strzeżenie stad, zadanie do którego wykazuje on wyjątkową zdatność dzięki swojej zwinności, koncentracji i zrównoważeniu psychologicznemu. Jego zdolność do uczenia się i determinacja w połączeniu ze zrównoważeniem i cierpliwością czyni z niego doskonałego stróża i towarzysza, nadającego się do najróżniejszych zadań. Ustala bliski związek z człowiekiem.
GŁOWA: Długość kufy jest równa długości mózgoczaszki. W tym układzie o liniach równoległych głowa wydaje się być większa. Skóra nie może być gruba, lecz jest ciasno dopasowana do tkanki podskórnej nie tworząc zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA: Szeroka i lekko wypukła pomiędzy uszami; szeroka i zaokrąglona w rejonie czoła. Linia górna czoła jest równa długości kufy. Jej szerokość nie może przekraczać połowy długości głowy. Wypukłości czoła wyraźnie wykształcone, zarówno w płaszczyźnie wzdłużnej jak i poprzecznej. Łuki nadoczodołowe dobrze określone. Pośrodkowa bruzda czołowa zaznaczona; występ oczodołowy jest oczywisty i wyraźny. Przełom czołowo-nosowy podkreślony przez zaznaczone wyrostki kostne nosa i czoła, występy czołowe i łuki brwiowe.
TRZEWIOCZASZKA: Kufa – zwęża się stopniowo w kierunku nosa, a jej boki są lekko zbieżne, tak że sama kufa nie jest spiczasta lecz ścięta, z raczej płaską częścią przednią. Długość kufy jest równa jak długości mózgoczaszki. Szerokość kufy mierzona w połowie długości osiąga 50% długości. Wysokość kufy nie może być mniejsza niż połowa długości. Górna linia kufy prosta, linia dolna nie jest określony przez wargi, lecz przez żuchwę. Z tego powodu kąciki warg nie są wyraźne, usta wyraźnie rozdzielone, tak że kącik wargowy jest na tym samym poziomie co teoretyczna linia poprowadzona od zewnętrznego kącika oka. Profil żuchwy jest prawie prosty. Wargi – cienkie i niezbyt wyraźne, rozdzielają się pod nosem tworząc szeroko otwarty łuk długości jednej trzeciej okręgu; z tego względu zęby szczęki są ledwo zakryte. Obrzeże warg jest dobrze wypigmentowane. Szczęki dobrze rozwiniętę; żuchwa naprawdę mocna i duża.
Zęby – białe, kompletne i dobrze rozwinięte; siekacze regularnie położone. Zgryz nożycowy. Policzki – niezbyt wydatne.
Oczy – duże; tęczówka koloru mniej lub bardziej ciemno-kasztanowego w zależności od barwy szaty. Oczy są osadzone na prawie tej samej płaszczyźnie czołowej. Wyraz oczu jest miękko łagodny i uważny. Rozwarcie powieki lekko owalne, a oś powieki jest w poziomie wyoblona pod kątem około 15°. Powieki ciasno zakrywają oko, z obrzeżami o czarnej pigmentacji; rzęsy są szczególnie długie, tak że mogą podnosić włos spadający z czoła na oko.
Uszy – osadzone wysoko, pół opadające, tj. ostatnie dwie trzecie płatka opada. Gdy pies czuwa ucho podnosi się lekko u podstawy. Kształt trójkątny. Długość pomiędzy 11, a 13 cm., szerokość 6,5 do 8 cm. Ma ono szeroką nasadą rozszerzającą się do tyłu w kierunku gdzie głowa łączy się z szyją, podczas gdy w kierunku przednim sięga ona środka czaszki. Końce lekko zaokrąglone. Sierść na uszach lekko falista i miękka, kończy się tworząc frędzle na koniuszkach.
SZYJA: Linia górna łagodnie wygięta. Szyja trochę krótsza od głowy; sięga nie więcej niż 80% długości głowy. Obwód szyi, mierzony w połowie długości, musi być równy nie mniej niż podwójnej długości. Skóra napięta, przylegająca, bez łałoku. Włos gęsty.
TUŁÓW: Linia grzbietu – kłąb wyraźnie zaznaczony, lędźwia lekko wysklepione, zad lekko opadający. Kłąb – wysoki i długi. Szyja harmonijnie połączona z tułowiem. Grzbiet – prosty, dobrze umięśniony i dobrej szerokości; jego długość wynosi 30% wysokości w kłębie. Lędźwia mocne i krótkie (około 20% wysokości w kłębie) są zatem wyraźnie krótsze niż część grzbietowa. Zad – szeroki, mocny, dobrze umięśniony i opadający pod kątem 30° do poziomu; poprzeczna szerokość biodra musi wynosić 1/7 wysokości w kłębie. Klatka piersiowa obszerna, mostek opuszczony do poziomu łokci i łagodnie wygięty. Obwód klatki piersiowej mierzony na wysokości łokcia jest o 25% większy od wysokości w kłębie. Poprzeczna średnica klatki piersiowej musi osiągać 30% wysokości w kłębie. Głębokość i wysokość klatki musi wynosić 50% wysokości w kłębie. Linia dolna – dolny profil od mostka – podnosi się bardzo nieznacznie w kierunku brzucha, który jest lekko podciągnięty. Długość boków musi korespondować z długością części lędźwiowej, która jest krótka.
Ogon – osadzony na ostatniej jednej trzeciej zadu, gruby i mocny u nasady, zwężający się w kierunku końca. Pokryty kozim włosem, lekko falistym. Jego długość wynosi 60 do 65% wysokości w kłębie i swobodnie sięga stawu skokowego, chociaż preferowany jest ogon krótszy. W spoczynku ogon noszony w sposób 'kawaleryjski’, tj. opadający w jednej trzeciej długości, a następnie lekko zawinięty na ostatniej jednej trzeciej. W akcji pies macha ogonem jak flagą.
KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE proste. Wysokość od ziemi do łokcia wynosi 50% wysokości w kłębie; kończyny są proporcjonalne do wzrostu psa. Łopatki – dobrej budowy i masywne. Długość łopatki jest nieznacznie mniejsza niż jedna czwarta wysokości w kłębie i mierzy od 15 do 17 cm. Ich pochylenie do poziomu wynosi 45 do 55 stopni. Mięśnie muszą zawsze być dobrze rozwinięte. Ramię – dobrze umięśnione o mocnej budowie kości. Długości 30% wysokości w kłębie.
Kąt łopatkowo-ramienny wynosi 105 do 125 stopni. Łokcie równoległe do środkowej płaszczyzny ciała. Kąt promieniowo-ramienny wynosi od 150 do 155 stopni. Od łokci w dół owłosienie musi być obfite, włos długi i gęsty, z tendencją to tworzenia kłaczków włosów. Przedramię – pionowe; długości przynajmniej równej długości górnego ramienia. Mięśnie i kościec dobrze rozwinięty. Nadgarstek – ruchomy i płaski z kostką wyraźnie wystającą. Śródręcze szczupłe i ruchome. Widziane od przodu w tej samej płaszczyźnie pionowej co przedramię, z profilu lekko skośne do przodu.
Łapy owalne (zajęcze) z palcami zwartymi i wysklepionymi. Pazury mocne, wykrzywione i dobrze wypigmentowane. Twarde poduszki, ciemnego koloru.
KOŃCZYNY TYLNE proste, tak z tyłu jak i z profilu. Udo długie, szerokie, dobrze umięśnione z profilem górnym lekko wypukłym. Jego długość przekracza 30% wysokości w kłębie, a jego szerokość jest równa 75% długości. Rozwarcie kąta stawu biodrowo-udowego wynosi 100 do 105 stopni. Podudzie o rozbudowanej kości i płaskich mięśniach, rowek w umięśnieniu jest dobrze zaznaczony. Nachylenie do poziomu wynosi około 55 stopni. Kolano na doskonale prostej linii z kończyną, nie jest ani zaokrąglone do wewnątrz, ani do zewnątrz. Kąt goleniowo-udowy jest kątem otwartym i wynosi około 130 do 135 stopni. Staw skokowy szeroki. Odległość od wierzchołka stawu skokowego do ziemi nie może być mniejsza niż 25% wysokości w kłębie. Rozwarcie kąta stępno-goleniowego wynosi od 140 do 145 stopni. Śródstopie – długości około 15% wysokości w kłębie, ustawione pionowo. Ewentualne ostrogi muszą być usunięte. Łapy: jak w kończynach przednich.
RUCH: Krok swobodny i długi; kłus raczej wydłużony i stabilny jest chodem preferowanym. Pies może łatwo przejść w galop, którym porusza się lekko i wytrwale.
SKÓRA: Ciasno przylegająca do ciała, dośc cienka, szczególnie na uszach i kończynach przednich. Szyja bez podgardla, a głowa bez zmarszczek. Śluzówki i trzecia powieka zawsze czarna.
SZATA: Bardzo obfita, bardzo długa i zróżnicowana w zależności od obszaru. Włos szorstki (typu koziego), zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej w kierunku tyłu i na kończynach futro ma tendencję do tworzenia kosmyków, lub jest już w splecione w kosmyki w zależności od wieku psa; strączki te zaczynają się na linii wierzchniej grzbietu i opadają po bokach ciała. Na głowie włos mniej szorstki tworzący grzywkę zakrywającą oczy. Na kończynach włos równomiernie rozłożony w postaci miękkich kosmyków opadających do ziemi. Podszerstek krótki i gęsty, tak że trudno zobaczyć skórę, tłusty w dotyku.
MAŚĆ: – jednolita szara lub z szarymi pasemkami o wszelkich możliwych odcieniach od najbardziej delikatnego szarego do jaśniejszych odcieni szarego przechodzącego w czarny. Kolor izabelowaty i odcienie jasno-płowe są dozwolone. Maśc cała czarna jest dozwolona pod warunkiem, że czerń jest głeboka i pełna. Białe pasemka są tolerowane, jeżeli ich całkowita powierzchnia nie przekracza jednej piątej całkowitej powierzchni ciała.
WZROST i WAGA: Wzrost w kłębie dla psów wynosi 60 cm z tolerancją 2 cm ponad lub poniżej. Dla suk – 56 cm, także z tolerancją 2 cm mniej lub więcej.
Waga – Psy 32 – 38 kg. Suki 26- 32 kg.
WADY: Jakiekolwiek odstępstwo od powyższego wzorca stanowi wadę, zależną od stopnia nasilenia.
WADY POWAŻNE: Płaszczyzny twarzoczaszki wypukłe lub zapadnięte. Podkreślony i zniekształcający prognatyzm (tyłozgryz). Obustronny zez. Nos częściowo nie wypigmentowany. Wzrost ponad lub poniżej wzorca. Ogon zakręcony ku górze.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Całkowicie odbarwiony nos. Pysk (kufa) wyraźnie wypukły (nos rzymski) lub wklęsły. Całkowite obustronne odbarwienie powiek. Zez rozbieżny (nawet na jedno oko). Tyłozgryz. Ogon szczątkowy lub skrócony; ogon noszony wywinięty na grzbiet.
Maść biała na powierzchni ponad 1/5 całkowitej powierzchni ciała. Skóra całkowita depigmentacja obrzeża warg i oczu
