Alaskan Malamute
Pochodzenie: USA
Użytkowanie: pies pociągowy
Klasyfikacja FCI: grupa 5 – psy nordyckie i psy ras pierwotnych, sekcja l nordyckie psy zaprzęgowe.
Nie poddawany próbom pracy.
Wrażenie ogólne: Alaskan malamute, jeden z najstarszych arktycznych psów pociągowych, jest potężnym i solidnie zbudowanym psem, o głębokiej klatce piersiowej i mocnym, dobrze umięśnionym tułowiu. Malamut, stojąc pewnie oparty na poduszkach łap, wywołuje wrażenie aktywności i dumy w postawie, z głową wzniesioną i czujnymi oczami, zdradzającymi zainteresowanie i ciekawość. Głowę ma szeroką. Uszy trójkątne i wzniesione, podczas nasłuchiwania. Masywna kufa tylko lekko zwęża się od nasady do nosa. Nie jest ani spiczasta ani długa, jednakże i nie ścięta. Szatę ma grubą, o twardej, ochronnej okrywie włosowej, dostatecznej długości, by chronić wełnisty podszerstek. Malamuty mają różne umaszczenie. Znaczenia części twarzowej, na które składa się nakrycie głowy, cała biała twarz albo twarz z białą strzałką i/lub z maską są cechą wyróżniającą. Obficie owłosiony ogon noszony jest ponad grzbietem i ma wygląd falującego pióropusza. Malamut musi być psem grubokościstym, o prawidłowych kończynach, dobrych łapach, głębokiej klatce piersiowej i potężnych łopatkach, musi posiadać wszystkie fizyczne cechy niezbędne do skutecznego wykonywania swojej pracy. Chód jego, nie wykazując zmęczenia, musi być stabilny, wyważony i całkowicie wydajny. Nie jest to pies przeznaczony do udziału w wyścigach psich zaprzęgów, nie został stworzony, by brać udział w próbach szybkości. Malamut został ukształtowany, by znamionować siłę i wytrzymałość i którakolwiek z cech danego egzemplarza, włączając w to jego temperament, kolidująca z owym celem ma być uznawana za najpoważniejszą wadę.
Ważne proporcje:
Głębokość klatki piersiowej, której najniższy punkt znajduje się dokładnie za przednimi kończynami, na wysokości łokci, wynosi w przybliżeniu tyle co połowa wysokość psa w kłębie. Długość tułowia, mierzona od stawu barkowego do wyrostka kulszowego jest większa niż wysokość psa w kłębie.
Zachowanie/temperament Alaskan malamute, będąc czułym i przyjaznym nie jest psem „jednego właściciela”. Jest lojalnym, oddanym towarzyszem, skorym do zabawy, lecz generalnie w wieku dojrzałym robi wrażenie swoją godnością w zachowaniu.
Głowa: Szeroka i głęboka, ani ordynarna, ani niezdarna, lecz pozostająca w proporcji do wielkości psa. Jej wyraz jest łagodny i zdradza czułe usposobienie.
Mózgoczaszka: Czaszka szeroka i umiarkowanie zaokrąglona pomiędzy uszami, stopniowo zwęża się i spłaszcza na szczycie, gdy zbliża się do oczu, zaokrąglając się znów ku policzkom. Pomiędzy oczami znajduje się lekka bruzda. Górne linie czaszki i kufy lekko załamują się w dół od linii prostej, gdzie się łączą. Stop płytki.
Trzewioczaszka: Nos w kolorze szaty, za wyjątkiem psów rudych, nos, wargi i obwódki oczu czarne. Brązowy dopuszczalny u psów rudych. Jaśniej prążkowany tzw. śnieżny nos (snow nose) jest do zaakceptowania. Kufa duża i masywna w proporcji do wielkości czaszki, lekko zwęża się i spłyca od miejsca, gdzie łączy się z czaszką do nosa. Wargi ściśle przylegające.
Szczęki/uzębienie: szerokie z dużymi zębami. Zgryz nożycowy. Zarówno tyłozgryz jak i przodozgryz jest wadą.
Policzki umiarkowanie płaskie.
Oczy skośnie osadzone, brązowe, migdałowatego kształtu, średniej wielkości. Błękitne oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy średniej wielkości, lecz małe w proporcji do głowy. Mają trójkątny kształt i lekko zaokrąglone końce. Szeroko osadzone na zewnętrznych, tylnych krawędziach czaszki w jednej linii z górnym kącikiem oka, co sprawia, że uszy, kiedy są podniesione, robią wrażenie odstających. Wzniesione uszy są lekko skierowane do przodu, lecz kiedy pies pracuje, czasami składa uszy na czaszce. Uszy wysoko osadzone są wadą.
Szyja: Mocna i umiarkowanie wysklepiona.
Tułów: Zwartej budowy, lecz w lędźwiach nie za krótki. Tułów bez oznak nadwagi, a kościec w proporcji do wielkości psa.
Grzbiet prosty i łagodnie opadający w kierunku bioder.
Lędźwie silne i dobrze umięśnione. Długie lędźwie, które mogą osłabiać grzbiet są wadą. Klatka piersiowa dobrze rozwinięta.
Ogon: Osadzony na umiarkowanej wysokości; jest przedłużeniem linii kręgosłupa u swojej nasady. Noszony jest ponad grzbietem, kiedy nie pracuje. Nie jest ani załamany, ani ciasno zwinięty na grzbiecie, ani krótko owłosiony jak lisia kita. Ogon malamuta jest bogato owłosiony i wygląda jak falujący pióropusz.
Kończyny: Kończyny przednie o grubej kości i dobrze umięśnione, oglądane od przodu proste do śródręczy. Łopatki umiarkowanie ukośne. Śródręcza krótkie, mocne i lekko odsiebne.
Kończyny tylne szerokie. Oglądane od tyłu, w statyce i w ruchu ściśle w jednej linii za przednimi kończynami, ani zbyt wąsko, ani zbyt szeroko rozstawione. Wilcze pazury na tylnych kończynach nie są pożądane i winny zostać usunięte zaraz po urodzeniu się szczeniąt.
Uda mocno umięśnione.
Kolana umiarkowanie kątowane.
Stawy skokowe umiarkowanie kątowane i nisko osadzone.
Łapa typu „rakiety śnieżnej”, ciasna i głęboka, o dobrze wykształconych poduszkach, sprawia wrażenie wytrzymałej i zwartej. Duża, palce ciasne i dobrze wysklepione. Pomiędzy palcami porośnięta ochronnym włosem. Poduszki grube i twarde, pazury grube i mocne.
Chody/ruch: Chód malamuta jest stabilny, wyważony i silny. Jak na swoją wielkość i budowę jest on zwinnym psem. Tylne kończyny oglądane z boku ujawniają mocny napęd, przenoszony poprzez dobrze umięśnione lędźwie na przednie kończyny. Przednie kończyny przejmują napęd od tyłu wraz z równym, wyciągniętym krokiem. Oglądane od przodu, czy od tyłu, kończyny poruszają się ściśle w jednej linii, ani zbyt wąsko, ani zbyt szeroko. W szybkim kłusie łapy będą zbliżać się ku osi ciała. Szczudłowaty lub jakikolwiek chód nie do końca wydajny, czy wykazujący najmniejsze oznaki zmęczenia, ma być oceniany negatywnie.
Szata: Włos: Malamut ma gruby, twardy, ochronny włos okrywowy, nigdy długi i miękki. Podszerstek ma gęsty, od ok. 2,5 do 5,1 cm długości, natłuszczony i wełnisty. Włos ten, względnie krótki do średniego wzdłuż boków tułowia, wydłuża się na łopatkach i wokół szyi, w dół grzbietu, ponad zadem, na portkach i w pióropuszu na ogonie. Malamuty mają zazwyczaj krótszą i rzadszą szatę w czasie miesięcy letnich. Wystawia się je w naturalnej okrywie. Przycinanie jej nie może być akceptowane, z wyjątkiem wymodelowania łap.
Umaszczenie: Rozpiętość najczęściej występujących umaszczeń sięga od jasnoszarego przez pośrednie odcienie do czarnego; sobolowe i jego odcienie do rudego. Kombinacje kolorów możliwe są do zaakceptowania w podszyciu, na czubkach, w miejscach przycinanych. Jedynym dopuszczalnym jednolitym umaszczeniem jest jednolicie białe. Biel zawsze dominuje na spodzie tułowia, częściowo na kończynach, łapach i w znaczeniu części twarzowej. Biała strzałka na czole i/lub biały kołnierz lub plama na karku są atrakcyjne i możliwe do zaakceptowania. Malamut ma płaszcz, a rozdzielone kolory rozciągające się ponad tułowiem, czy nieregularne upstrzenie nie są pożądane.
Wielkość/waga: Rasa ta występuje w naturalnej skali wielkości. Pożądana pociągowa wielkość to:
– psy 63,5 cm w kłębie, waga 38 kg,
– suki 58,5 cm w kłębie, waga 34 kg.
Niemniej jednak ocena wielkości nie powinna przeważyć nad oceną typu, proporcji, ruchu i innych cech użytkowych. Kiedy sędziowane psy są równe pod względem typu, proporcji, ruchu preferowany ma być pies najbliższy pożądanej wielkości pociągowej.
Ważne: Podczas sędziowania alaskan malamutów ich funkcja jako psów przeznaczonych do ciągnięcia na saniach ciężkich ładunków w Arktyce musi być brana pod uwagę ponad wszystkim innym. Stopień negatywnej oceny danego egzemplarza winien zależeć od tego, w jakim stopniu pies ten odbiega od opisu idealnego malamuta i od tego, w jakim stopniu poszczególna wada miałaby faktycznie wpływ na zdolność psa do pracy. Kończyny malamuta muszą znamionować niezwykłą moc i olbrzymią siłę napędową. Jakakolwiek oznaka nieprawidłowości kończyn i łap, przednich czy tylnych, w statyce czy w ruchu ma być uznawana za poważną wadę.
Byłyby to: płaska łapa, krowia postawa tylnych kończyn, złe Śródręcza, strome łopatki, brak katowania, szczudłowaty (czy jakikolwiek chód, który nie jest wyważony, mocny i stabilny), wysokonożność, płytka klatka piersiowa, ociężałość, słaba kość czy ogólnie słabe proporcje.
Jakiekolwiek odchylenie od wyżej wymienionych punktów winno być uznawane za wadę, której waga przy ocenie winna pozostawać w ścisłej proporcji do jego stopnia
