Aidi
Pies z Maroka, pies marokański, Marocco hound, Aidi dog, Chien de l Atlas, Berger de l Atlas, Moroccan Aidi, Atlas Dog, Kabyle Dog, Atlas Shepherd Dog, Perro de pastor del Atlas
KRAJ POCHODZENIA: Maroko.
PRZEZNACZENIE: W górach Atlasu nie występują owczarki. Pies marokański, zamieszkujący tamtejsze góry nigdy nie pilnował stad w tym sensie, w jakim rozumie się tę pracę w Europie. Aidi jest psem górskim i jako taki broni namiotu i dobytku swego właściciela, jak również chroni stado przed drapieżnikami, które mogłyby wyrządzić wiele szkód.
Klasyfikacja FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne.
Sekcja 2.2 Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Solidny, muskularny pies, charakteryzujący się siłą i zręcznością; muskularny, krzepki, silnie zbudowany, ale nie ciężki; pokryty obfitą szatą, stanowiącą zarówno ochronę przed słońcem jak i zimnem w górach jego stron ojczystych. Szata tworzy jednocześnie pancerz w czasie walk, które aidi musi staczać z szakalami i innymi drapieżnikami. Jego spojrzenie jest żywe, bezpośrednie i zdecydowane, tak jak u każdego czujnego psa, który stale jest gotów do wypełniania swych zadań obrońcy. W niektórych regionach panuje zwyczaj kopiowania uszu jak również ogona u psów użytkowych; nie jest to jednak pożądane.
GŁOWA:
Mózgoczaszka: Jak u niedźwiedzia, sucha i dobrze dopasowana do całego korpusu; ma kształt stożka; kości jarzmowe nie powinny wystawać – czaszkę i kufę powinny one łączyć płasko, bez uskoku.
Czaszka: Ma być płaska i szeroka, czoło rozdzielone niezbyt szeroką bruzdą, guz potyliczny, chociaż istnieje, nie jest bardzo widoczny.
Stop: Słabo zaznaczony i skośny.
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny lub brązowy, dostosowany do maści, dostatecznie szeroki, nozdrza szeroko rozwarte.
Kufa: Stożkowata podobnie jak głowa, nieznacznie krótsza od czaszki, stosunek jak 5:6.
Szczęki: Mocne; zęby dobrze osadzone, białe, równe; dopuszczalny jest zgryz nożycowy i cęgowy.
Wargi: Suche, przylegające, zależnie od maści czarne albo brązowe.
Oczy: Średniej wielkości, ciemne bez względu na maść; powieki lekko skośne, dobrze pigmentowane, u psów o jasnej szacie sprawiają wrażenie jak gdyby umalowanych; spojrzenie bardzo żywe, inteligentne i przenikliwe.
Uszy: Średniej wielkości, o zaokrąglonych końcach; osadzone skośnie, powinny być półwiszące i u podnieconego psa skierowane do przodu; czasami w spoczynku ułożone są do tyłu.
SZYJA: Mocna, muskularna, bez łałoku.
TUŁÓW:
Górna linia: Szeroki, muskularny, średnio długi grzbiet, za nim mocne, dobrze umięśnione i lekko wysklepione lędźwie; linia grzbietu lekko zapadnięta, jednak nie do stopnia, który powoduje, że grzbiet jest łękowaty. Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Klatka piersiowa: Dostatecznie szeroka, bardzo głęboka i nisko zachodząca, sięgająca przynajmniej do łokci; żebra lekko wysklepione.
Brzuch: Podciągnięty za żebrami rzekomymi, ale nie tak jak u charta.
KOŃCZYNY: Guzy biodrowe wyraźnie zaznaczone; podudzie bardzo muskularne, ale nie ciężkie, sięga dość nisko.
Przedramię proste, silnie zbudowane i średnio umięśnione.
Śródstopie krótkie i prawie proste. Kąt stawu kolanowego i skokowego bardzo rozwarty; co powoduje, że zad jest wysoki i sprawia wrażenie, że grzbiet opada w kierunku kłębu.
Niedopuszczalne wilcze pazury.
ŁAPY: Wyraźnie okrągłe, o solidnych opuszkach i mocnych pazurach, których kolor zależy od maści. OGON: Długi, sięga przynajmniej do stawu skokowego; osadzony na przedłużeniu linii lędźwi. W spoczynku lekko zagięty, zwisający. Pokryty obfitym włosem, który jest oznaką czystej rasy. W ruchu noszony dużo bardziej radośnie, ale nigdy zakręcony na grzbiecie.
SZATA:
WŁOS: Bardzo gęsty, półdługi i obfity, o długości około 6 cm, na głowie i uszach powinien być krótszy i delikatniejszy. Na szyi i podgardlu tworzy grzywę, szczególnie u psów.
Pośladki i ogon winny być pokryte obfitym i długim włosem.
MAŚĆ: Bardzo różna: piaskowa, biała, wyblakła, czerwona, pręgowana, biało-czarna, biało-płowa, bardziej lub mniej z nalotem, trójbarwna itp. Bardzo często plamy są tak ułożone, że tworzą płaszcz i czepiec, oddzielone od kryzy; do tego dochodzi poszerzający się pas na czole i silnie pigmentowane wargi i nos (rysunek jak u bernardyna).
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: 52 do 62 cm.
WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Oczy jastrzębie; krótki włos; zawinięty, niedostatecznie owłosiony ogon (brak „pióra”); szpiczasta kufa; stojące uszy.
