Kot korat
Miejsce pochodzenia Syjam (Tajlandia)
Początki rasy XVI w.
Inna nazwa si-swat
Waga 2,5-5 kg
Długość życia 18-19 lat
Charakter towarzyski, uparty
W rodzinnej Tajlandii, zgodnie z tradycją, para malutkich kociąt wręczana jest nowożeńcom jako symbol płodności i szczęścia.
Pochodzący z Syjamu korat należy do najstarszych ras na świecie. Najwcześniejszy znany opis tego zwierzęcia pochodzi z Księgi poezji o kotach, powstałej na początku okresu Ajutthaja w Syjamie. Według niej kot ma „gładkie futro, ciemne jak chmura u podstawy z końcówkami jak srebro. Jego oczy lśnią niczym krople rosy na kwiatach lotosu”. W XIX w. król Rama V zamówił kopię księgi na specjalnym papierze khoi. Przeglądając gotowe dzieło, król powiedział: „Co za piękny kot, skąd on jest?”. Usłyszał: „Z prowincji Korat” – i tak właśnie nazwano te koty.
Chociaż wiele szczegółów jest nieznanych, uważa się, że pierwszym koratem widzianym poza Japonią w styczniu 1895 r. był Nam Noi, pupil pani Spearman. Rok później kota zaprezentowano w Holland House w Londynie jako niebieskiego kota syjamskiego, gdzie miał być oceniony przez sławnego artystę Louisa Waina. Niestety, pan Wain poczuł się urażony i odmówił oceny, tłumacząc, że nie jest to jakieś kolorowe ciasto, ale „gorszy rodzaj kota syjamskiego”.
Koratów nic znano na Zachodzie aż do późnych lat 50. XX w., kiedy to amerykański hodowca Jean Johnson dostał w prezencie dwa takie koty, Narę i Darę, od swojego przyjaciela z Bangkoku. W Wielkiej Brytanii natomiast koty te zaprezentowano w latach 70.
Towarzyskie z natury, koraty są bardzo wesołe i kochają zabawy, pod warunkiem że odbywają się na ich zasadach. To rasa, która potrafi zmieniać swoje zachowanie. Kiedy koty czują się ignorowane czy smutne, mogą stać się nadzwyczaj uparte i stanowczo terytorialne. Są bardzo inteligentne i łagodne. Przedkładają ciszę i spokój nad hałaśliwe, zatłoczone domostwo.
