Kot kartuzki (kartuski)
Miejsce pochodzenia Francja
Początki rasy średniowiecze
Inna nazwa brak
Waga 3—7 kg
Długość życia ponad 15 lat
Charakter łagodny i łatwo przystosowujący się
W 1933 r. francuska pisarka Colette uwieczniła swojego kota kartuzkiego o imieniu Sacha w książce pod tytułem „La Chatte”. Opisała go jako „małego misia o pucołowatych policzkach i złotych oczach” i „niebieskiego gołębia, jej perłowoszarego diabła”.
Uważa się, iż elegancki kot kartuzki został stworzony w średniowieczu przez kartuzów, mnichów zamieszkujących Alpy Francuskie. Jego przodkiem było wściekłe zwierzę przywiezione przez powracających z Afryki Północnej krzyżowców. Pierwsze udokumentowane przypadki pochodzą z XVIII w., kiedy to francuski naturalista Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, opisał kota kartuzkiego w swojej pracy pod tytułem Oeuvres Completes de Buffon. Gatunek ten po raz pierwszy został zaprezentowany na wystawie na początku XX w. przez siostry Legers, które do stworzenia go wykorzystały zwierzęta z Belle-Ile-sue-Mer jako podstawę. Jednakże kot kartuzki cierpiał na brak popularności, która prawie doprowadziła do jego wyginięcia podczas II wojny światowej, i tylko zapał kilku najszczerszych entuzjastów i ich wielkie starania uchroniły go przed tym.
Lubiący zabawy kot kartuzki osiąga dojrzałość w wieku dwóch lat. Samiec jest zazwyczaj o wiele większy i cięższy od samicy. Pomimo gabarytów to bardzo zwinne zwierzę, lubiące zabawy i polowania. Jest łagodny i łatwo się przystosowuje. Wyjątkowo upodobał sobie ludzkie towarzystwo, a zwłaszcza otoczenie dzieci.
W Europie dozwolona jest mieszanka kota kartuzkiego i jego krewnego, brytyjskiego kota krótkowłosego. Jednakże w Stanach Zjednoczonych CFA uważa takie połączenie za odmienny gatunek i przyznało mu pełnoprawny status.
