Kot japoński
Miejsce pochodzenia Japonia
Początki rasy VIII w.
Inna nazwa brak
Waga 2,5-4 kg
Długość życia 13 — 15 lat
Charakter przyjacielski i głośny
Uznawany za symbol szczęścia, gości w wiciu domach, biurach czy sklepach pod postacią figurki przyjaźnie wyglądającego kota zwanego maneki neko lub „kiwający się kot”.
Koty japońskie to bardzo wścibska rasa, słynąca z krótkiego ogonka, przypominającego króliczy. Rozwój tej grupy weteranów możemy prześledzić aż do okresu Heian w VIII w. w Japonii. Później został on również opisany w Japonii – księdze napisanej w XVIII w. przez niemieckiego doktora Engleberta Kaempfera. To pierwszy tekst napisany przez Europejczyka na temat kraju kwitnącej wiśni, omawiający japońską florę i faunę. Autor zaobserwował, iż zwierzę „nie ma głowy do polowania na myszy czy szczury i wszystko to, czego pragnie najbardziej, to bycie głaskanym i noszonym przez kobiety”.
Istnieje wiele legend opisujących, w jaki sposób kot japoński stracił ogon. Najpopularniejsza mówi, że ogrzewał się przy ogniu i podszedł zbyt blisko. Biegał z płonącym ogonem po ulicach, podpalając przy tym wiele budynków. Za karę cesarz wydal dekret nakazujący ściąć kotom ogony.
Inteligentny i niezwykle przyjazny, jest idealnym kandydatem na domowego pupila. To bardzo głośny kot, wydający z siebie szeroką gamę miękkich dźwięków – niektórzy fani twierdzą nawet, że potrafi śpiewać. Będzie uprzejmie z tobą rozmawiał, gdy tylko zechcesz do niego mówić. Uwielbia przenosić różne rzeczy w pyszczku i chętnie zaprezentuje swoje umiejętności, bawiąc się w aportowanie.
