Lis – Vulpes vulpes
Lis należy do ssaków wychowujących młode w podziemnych norach. Bytuje w całej Europie, z wyjątkiem Irlandii, w znacznej części Afryki, Azji i Ameryki Północnej. W Europie lis jest najbardziej powszechnym przedstawicielem psowatych, spotykanym tak w górach, jak i na równinach. Nie ma szczególnych wymagań, dostosowuje się doskonale do wszelkich ekosystemów, osiedla się w najmniej oczekiwanych miejscach. Bytuje najczęściej w lesie, na zarośniętych zboczach, ale równie dobrze także w krajobrazach otwartych, w parkach lub w niektórych terenach miejskich. Uważa się np., że na terenie tzw. wielkiego Londynu żyje 3000 lisów. Umie przemykać niedostrzegalnie, gdyż jest bardzo ostrożny i aktywny tylko nocą; po zapadnięciu nocy udaje się na poszukiwanie pożywienia, rano wyszukuje kryjówkę do spania. Lisy wykorzystują norę tylko w przypadku bardzo złej pogody oraz do wychowu młodych. Nory służą lisom przez wiele kolejnych lat. Najstarsze są bardzo rozgałęzione i mają piętrowo przebiegające korytarze (3).
Dzięki silnemu uzębieniu (42 zęby) (4) lis atakuje bażanta, kaczkę i zająca, ale zabija też znaczną ilość małych gryzoni. Analiza zawartości żołądków lisów wskazuje, że pokarm ich stanowił w 57% szkodniki, w 27% zwierzyna drobna i w 16% rośliny. Okres godowy, któremu towarzyszy głośne szczekanie, przypada na styczeń i luty. Po okresie ciąży trwającym 52—53 dni suka rodzi 3 do 10 szczeniąt, które zaczynają widzieć po 12—14 dniach. Przez około 30 dni matka karmi je mlekiem, a po 3—4 miesiącach zaczynają samodzielnie polować, U większości lisów suknia jest ruda (1), z wyjątkiem zakończenia długiego ogona. Występują także osobniki ciemniejsze, o bokach i brzuchu barwy szarej lub czarnej.
Na lisy poluje się dla pięknego futra, ze względu na szkody czynione wśród drobnej zwierzyny oraz roznoszenie groźnej choroby — wścieklizny. W Polsce polowanie dozwolone jest tylko z broni palnej. W latach 1975—1976 strzelono w RFN 220 000 lisów, ich skóry miały wartość 7,5 mln marek (2). Gatunek łowny.
