Lis polarny – Alopex lagopus
Zasięg występowania lisa polarnego, bardzo poszukiwanego dla wspaniałego futra, ogranicza się do dalekiej północy, a w Europie do północnej części Skandynawii. Jego suknia zimowa jest niepokalanej białości lub barwy szaroniebieskawej, przy czym ta ostatnia jest znacznie bardziej ceniona. Lis polarny jest dobrą ilustracją sezonowego lub całkowitego przystosowania gatunku do swego środowiska naturalnego, które w tym przypadku jest niezwykle nieprzyjazne. Aby przeżyć długą i mroźną zimę tych okolic, lis polarny wytwarza w ciepłych miesiącach grubą podskórną warstwę tłuszczu, która jest jednocześnie zapasem energetycznym i izolacją cieplną.
W czasie krótkiego lata lis polarny poluje na małe gryzonie (szczególnie lemingi), zające polarne i pardwy, ale nie gardzi jednocześnie jajami, padliną, odchodami niedźwiedzi polarnych i, w końcu lata, jagodami. Podchodzi do siedzib ludzkich, kradnąc żywność lub porywając zwierzęta inwentarskie. Jego zimowa suknia jest znacznie gęstsza i o dłuższym włosie niż letnia, co stanowi jedną z form sezonowej ochrony, gdyż ogranicza do maksimum straty ciepła. Lis polarny, mniejszy od lisa rudego, różni się od niego także krótszymi uszami, pyskiem i ogonem, co znacznie redukuje powierzchnię jego ciała. Różnice te są wynikiem przystosowania do życia na terenach pokrytych śniegiem i lodem.
Lisy polarne zaczynają się rozmnażać w marcu. Po trwającej 45 dni ciąży samica rzuca w norze lub skalnej szczelinie 4 do 8 szczeniąt pokrytych gęstym futrem. Zaczynają one widzieć po 14 dniach. Jako zwierzęta społeczne, lisy polarne żyją w małych koloniach.
Lis polarny ma 50—65 cm długości, ogon tej samej barwy co reszta ciała, mierzy 28—32 cm. Jego masa ciała wynosi od 4,5 do 8 kg. Suknia zimowa jest szaroniebieskawa lub nieskazitelnie biała (1). Biały lis jest praktycznie niewidoczny w śnieżnym krajobrazie, tylko czarne oczy i pyszczek mogą go zdradzić. Suknia letnia jest brunatna z białymi plamami (2), będącymi oznakami mutacji widocznymi wiosną i jesienią.
Tropy lisa polarnego, podobnie jak innych psowatych, wyznaczają dwie równoległe linie na śniegu (3). W Polsce nie występuje w stanie wolnym.
