Bolończyk
Pochodzenie: Włochy
Zarys historii rasy
Jego pochodzenie jest mylone z pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras były te same małe pieski wzmiankowane w piśmiennictwie łacińskim przez Arystotelesa (384 – 322 p.n.e.) jako „canes melitenses„. Znane już w okresie Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były częstym i cenionym darem możnowładców ówczesnego świata. Cosimo de Medici (1389 – 1464) sprowadził co najmniej osiem okazów do Brukseli, jako dary dla belgijskiej szlachty. Filip II, król Hiszpanii w latach 1556 – 1598, po otrzymaniu dwóch bolończyków w prezencie od księcia D’Este, pisał do darczyńcy w taki oto sposób: „te dwa pieski to iście królewski podarek, godny cesarza”. Bolończyki malowali m. In. Tycjan, Pieter Bruegel (zwany Starym) i Goya.
Wrażenie ogólne
Mały, krępy, o zwartej budowie, okryty śnieżnobiałą szatą, długą i puszystą.
Istotne proporcje: pies krótki, długość tułowia równa wysokości w kłębie.
Usposobienie: bardzo poważny, na ogół niezbyt aktywny. Zmyślny, łagodny, bardzo przywiązany do swojego pana i jego bliskich.
Głowa: średniej długości, równa 1/3 wysokości w kłębie. Szerokość mierzona na poziomie łuków jarzmowych równa jest długości.
Stop: raczej zaznaczony.
Czaszka: nieco owalna w wymiarze strzałkowym i raczej płaska w górnej części. Boki raczej wypukłe. Kości czołowe dość dobrze wysklepione – oś długa czaszki i oś długa kufy są równoległe. Bruzda czołowa oraz guz potyliczny lekko zaznaczone. Długość czaszki jest nieco większa niż długość kufy.
Nos: na poziomie górnej linii kufy. Przednia część nosa oglądana z boku w linii pionowej. Nos duży i wyłącznie czarny.
Kufa: Długość kufy równa jest 2/5 długości głowy. Górna linia kufy jest prosta, zaś boki kufy są ustawione równolegle, tak by przednia część kufy miała kształt niemal graniasty. Okolica podczołowa dobrze wymodelowana.
Wargi: górne dobrze rozwinięte, nie mogą jednak zakrywać dolnych, zaś kształt dolnego profilu kufy wyznacza żuchwa.
Szczęka i żuchwa: normalnie rozwinięte, górny i dolny łuk zębowy idealnie dopasowane.
Zęby: białe, równo ustawione. Uzębienie mocne i pełne. Zgryz nożycowy, dopuszczalny zgryz cęgowy.
Oczy: osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej. Szeroko otwarte, większe niż przeciętnie. Szpara powiekowa okrągła. Gałka oczna nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Brzegi powiek czarne, zaś tęczówka barwy ciemnej ochry.
Uszy: osadzone wysoko, długie, wiszące, jednak dość sztywne u nasady. Górna część małżowiny odstaje nieco od czaszki, co wywołuje wrażenie, iż głowa jest większa niż w rzeczywistości. Szyja: bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.
Tułów: pies zwartej budowy. Długość ciała mierzona od szczytu łopatek do końca zadu równa jest wysokości w kłębie.
Linia grzbietu: prosta linia grzbietu i niewielka wypukłość w lędźwiach harmonijnie przechodzą w linię zadu.
Kłąb: niezbyt wystający ponad linię grzbietu.
Klatka piersiowa: obszerna, głęboka do łokci. Żebra dobrze wysklepione. Głębokość sięga niemal połowy wysokości w kłębie.
Mostek: przedpiersie niezbyt wyraźne.
Zad: bardzo lekko ukośny, bardzo szeroki.
Dolna linia tułowia: stanowi przedłużenie linii mostka, następnie lekko wznosi się ku słabiźnie.
Ogon: osadzony na poziomie zadu. Noszony zagięty nad grzbietem.
Kończyny przednie: Oceniane jako całość są idealnie proste i równoległe w stosunku do płaszczyzny pośrodkowej ciała.
Łopatka: długość wynosi 1/4 wysokości w kłębie, ustawiona ukośnie w stosunku do poziomu, w stosunku do pośrodkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą swobodę ruchu.
Ramię: dobrze przylegające do tułowia, o długości niemal równej długości łopatki, jednak ustawione mniej ukośnie.
Łokcie: równoległe do pośrodkowej płaszczyzny ciała.
Podramię: długość równa długości ramienia. Ustawione idealnie pionowo.
Nadgarstek i śródręcze: oglądane z przodu – w linii pionowej z podramieniem. Z boku śródręcze ustawione lekko ukośnie.
Przednie łapy: owalne. Mocno wysklepione, ciemne opuszki. Bardzo mocne, czarne pazury.
Kończyny tylne: oceniane jako całość i oglądane z tyłu są przedłużeniem kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do podłoża – są ustawione równolegle do siebie.
Udo: długość równa 1/3 wysokości w kłębie. Ukośne ku dołowi i ku tyłowi, idealnie równoległe w stosunku do pośrodkowej płaszczyzny ciała.
Podudzie: dłuższe niż udo.
Staw skokowy: kąt piszczelowo – śródstępny nie jest zbyt ostry.
Śródstopie: odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco mniej niż jedna trzecia wysokości w kłębie.
Tylne łapy: takie same jak przednie, jednak mniej owalne.
Chód: swobodny, energiczny, głowa noszona dumnie i elegancko.
Skóra: napięta, ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała. Pigment widocznych błon śluzowych i trzecich powiek wyłącznie czarny.
Szata: długa na całym ciele, od głowy do ogona, od linii grzbietu do łap. Krótsza na kufie. Dość puszysta, nie ułożona płasko, lecz w kosmyki. Nie może tworzyć frędzli.
Maść: czysto biała, pozbawiona łat lub innych odcieni barwy białej.
Wysokość i masa ciała:
Wysokość w kłębie: psy 27 – 30 cm, suki 25 – 28 cm.
Ciężar ciała: 2,5 – 4 kg.
Wady:
Każde odstępstwo od wymienionych powyżej cech jest uznawane za błąd, którego ocena jednak powinna być uzależniona od jego stopnia; odnosi się to również do przypadków zeza.
Poważne wady: wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej, wypukła kufa (rzymski nos) – prognatyzm, jeśli zmienia wyraz pyska – wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u samców i poniżej 22 cm i powyżej 32 u suk.
Wady dyskwalifikujące: tyłozgryz, depigmentacja nosa, nos innej barwy niż czarna, obustronna depigmentacja powiek, zez, bezogoniastość, krótki ogon z natury lub przycięty, jakikolwiek inny kolor niż biały, łaty i cętki.
