Glen of Imaal terier
Kraj pochodzenia: Irlandia
Użytkowanie: Tak jak inne niewielkiego wzrostu teriery, polowały na lisy i borsuki oraz zapobiegały inwazji szczurów. Dziś pełnią rolę psów do towarzystwa, łagodnych i posłusznych, obdarzonych swoistą osobowością. Wylewny charakter i wierność czynią z nich lubianych domowników.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 – teriery, sekcja l – teriery duże i średnie.
Próby pracy nie są wymagane.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Jak wiele ras z grupy terierów, do połowy XIX w. nie były specjalnie cenione przez myśliwych, glen of imaal nie powstał jako rezultat krzyżówek i eksperymentów hodowlanych, gdyż jest starą rasą, która przez długi czas nie była dostrzegana. Był to pies regionalny, trzymany tylko w okolicach Glen of Imaal, uważanego za pustkowie. Chłopi tych rejonów, potomkowie żołnierzy, którym przyznano ziemię w XVI i XVII w. za zasługi dla korony angielskiej, zmuszeni byli używać sprytu i chytrości, by wyżyć na nieurodzajnych glebach. Pies, który by nie uczestniczył w codziennej walce o byt, nie byłby potrzebny. On musiał spędzać długie godziny obracając koło (podobne do młyńskiego – w którego wnętrzu biegał pies kręcąc rożen), brał też udział w pseudo sporcie – walkach psów, który to proceder dziś został zarzucony. Zanim glen of imaal pokazał się na wystawach, pokolenia jego przodków pędziły życie ciężko pracując, co uczyniło z niego twardego i zahartowanego, jakim jest dzisiaj.
Irlandzki Kennel Club oficjalnie uznał rasę w roku 1933 i wkrótce, by zadbać o jej interesy, utworzono klub.
Mówi się. że glen of imaal jest mniej pobudliwy od innych terierów, ale potrafi odpowiedzieć na zaczepkę.
WYGLĄD OGÓLNY: Średniej wielkości, sierść przeciętnej długości, jak na tej wielkości psa, jest wyjątkowo silny, o dużej masie ciała.
WAŻNE PROPORCJE: Niskonożny, tułów jest dłuższy od wysokości psa w kłębie.
CHARAKTER: Pełen wigoru, ruchliwy i aktywny, podczas pracy zachowuje się cicho. Łagodny i posłuszny, ale gdy zachodzi potrzeba, staje się odważny i nieustraszony.
GŁOWA: Mózgoczaszka dobrej szerokości, dość długa.
Przełom czołowo-nosowy zaznaczony. Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna.
Kufa silna, zwęża się ku zakończeniu.
Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne, zęby zdrowe, regularnie rozstawione, silne, dobrej wielkości, zgryz nożycowy.
Oczy: brązowe, średniej wielkości, okrągłe, należycie rozstawione. Jasne oczy są wadliwe.
Uszy: małe, w kształcie płatków róży lub pół uniesione, gdy pies nasłuchuje, w czasie spoczynku skierowane ku tyłowi. Uszy całkiem opadające lub stojące są niepożądane.
SZYJA: Średniej długości, mocno umięśniona.
TUŁÓW: Prostokątny w obrysie, długi i głęboki. Grzbiet prosty. Lędźwie mocne.
Klatka piersiowa: szeroka i mocna o wyraźnie wysklepionych żebrach.
OGON: Kopiowany, mocny u nasady, należycie osadzony, noszony radośnie. Ogon szczenięcia kopiuje się w połowie długości.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie krótkie o dobrej kości, wygięte (postawa francuska). Łopatki szerokie, muskularne, dobrze skierowane ku tyłowi. Kończyny tylne mocne i muskularne. Uda silne.
Stawy kolanowe dobrze katowane.
Stawy skokowe (pięty) nie są zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz. Łapy zwarte, mocne, o okrągłych opuszkach placów. Łapy kończyn przednich od nadgarstków kierują się lekko na zewnątrz.
RUCH: Swobodny, nigdy drepczący, pies pokrywa teren bez wysiłku, przy dobrym wyrzucie tylnych kończyn.
OKRYWA WŁOSOWA: Włos średniej długości, szorstki w gatunku z miękkim podszerstkiem, może być korygowany tak, by pies wyglądał korzystniej.
Umaszczenie:
– pręgowane niebieskie, ale nie z nalotem czerni,
– pszeniczne od tonacji jasnych do złotorudego przesiania,
– szczenięta rodzą się stosownie do typu umaszczenia niebieskie, pszeniczne i rudawe,
– maska jest zazwyczaj atramentowo niebieska, może występować niebieska pręga wzdłuż grzbietu na uszach i na ogonie. Ciemniejsze znaczenia z wiekiem jaśnieją.
WZROST i WAGA: Wysokość w kłębie: maksymalnie 35,5 cm dla samców. Suki są odpowiednio mniejsze.
Waga: dla samców 16 kg. Suki są proporcjonalnie lżejsze
