Dog niemiecki
Kraj pochodzenia: Niemcy
Przeznaczenie: pies towarzyszący, pilnujący, obrończy.
Klasyfikacja FCI: Grupa 2: pinczer, sznaucer, molosowate i szwajcarskie psy pasterskie.
Sekcja 2.1: molosowate, dogowate nie poddawane próbom pracy.
Krótki rys historyczny:
Za poprzedników dzisiejszego doga niemieckiego uważa się stare buldogi, ogary, myśliwskie psy gończe, które były czymś pośrednim pomiędzy silnym mastifem angielskiego typu, a szybkim, zwrotnym i zwinnym chartem. Pod nazwą „dog” rozumiano początkowo dużego, silnego psa, który nie przynależał do żadnej określonej rasy. Następnie stosowano takie nazwy jak: dog angielski, duński, ulmski czy gończy pies myśliwski.
W roku 1878 siedmioosobowy komitet składający się z zaangażowanych sędziów i hodowców pod przewodnictwem dr Bodinusa uchwalił, że wszystkie wyżej wymienione nazwy odmian określane będą od tej pory jako dog niemiecki. To wydarzenie przyczyniło się do zbudowania podstaw dla powstania niezależnej, niemieckiej rasy.
W 1880 roku, z okazji wystawy w Berlinie, po raz pierwszy został sformułowany przez Niemiecki Klub Doga oficjalny wzorzec rasy. Wzorzec ten był na przestrzeni lat kilkakrotnie zmieniany, a jego dzisiejsza forma odpowiada wymaganiom FCI.
Wygląd ogólny: Dog niemiecki łączy w swoim pięknym, szlachetnym wizerunku wielką, silną i spoistą budowę ciała z dumą i elegancją. Poprzez połączenie szlachetności, harmonii sylwetki ze szczególnie wyrazistą, pełną ekspresji głową, sprawiana patrzących wrażenie szlachetnej statuy. Dog jest Apollem wśród psich ras.
Ważne proporcje: Sylwetka psa wydaje się niemal kwadratowa (dotyczy to zwłaszcza samców). Długość tułowia – od krawędzi mostka do kości kulszowej – nie powinna przekroczyć wysokości w kłębie o więcej niż 5% u samców i 10% u suk.
Usposobienie: Dogi są przyjazne, pełne miłości, rodzinne, oddane i przywiązane do właściciela, a w szczególności do dzieci. Są natomiast powściągliwe i ostrożne wobec obcych. Pożądany jest pies pewny siebie, odważny, ale dający się łatwo prowadzić, pojętny i zdolny. Musi być zrównoważony, odporny na różnego rodzaju bodźce, podniety, podrażnienia. Ten próg odporności musi być duży.
Dog nie może być psem agresywnym.
Głowa: W harmonii z całą postawą, wydłużona, wąska, wyrazista i subtelnie wyrzeźbiona, w szczególności partia pod oczami. Łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia.
Odległości od czubka nosa do przełomu czołowego (stopu) i od przełomu czołowego do słabo zaznaczonej potylicy powinny być możliwie jednakowe.
Górne linie kufy i czaszki (partii czołowej) powinny przebiegać równolegle.
Głowa widziana z przodu musi wydawać się wąska, przy czym grzbiet nosa powinien być możliwie jak najszerszy. Mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione.
Stop: Wyraźnie zaznaczony.
Nos: Dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami. Musi być czarny. Wyjątek stanowią dogi maści arlekinowej, u których czarny nos jest pożądany, ale barwa cielista jest tolerowana.
Kufa: Powinna być głęboka i jak najbardziej prostokątna. Kąt wargi łatwy do rozpoznania. Wargi ciemno zabarwione. U dogów arlekinów tolerowane są wargi nie zupełnie zabarwione, bądź cieliste.
Szczęki: Dobrze wykształcone, szerokie. Silne, zdrowe i kompletne uzębienie, odpowiednie do reguły zębowej. Zgryz nożycowy.
Oczy: Średniej wielkości, okrągłe, jak najciemniejsze, z żywym, mądrym wyrazem. U dogów arlekinów tolerowane są oczy jasne lub o zróżnicowanej barwie. Powieki powinny bardzo dobrze przylegać.
Uszy: Z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości. Przednie krawędzie przylegają do policzków.
Szyja: Długa, muskularna. Dobrze wykształcona nasada szyi, zwężająca się ku głowie, z łukowato wygiętą linią karku. Szyja powinna być noszona uniesiona ku górze, przy czym lekko podana do przodu.
Tułów:
Kłąb: jest to najwyższy punkt silnego tułowia. Utworzony jest przez górne krawędzie łopatek, które przewyższają wyrostki kręgowe.
Grzbiet: krótki i napięty, zbliżony do linii prostej, nieznacznie opada ku tyłowi.
Lędźwie: lekko wysklepione, szerokie, silnie umięśnione.
Zad: szeroki, mocno umięśniony. Od kości krzyżowej do nasady ogona łagodnie opada.
Klatka piersiowa: sięgająca do stawu łokciowego. Dobrze wysklepiona, dalej sięgająca do tyłu żeber. Odpowiedniej szerokości, z uwydatnionym przedpiersiem.
Linia dolna: brzuch dobrze podciągnięty do tyłu, tworzy razem z dolną krawędzią klatki piersiowej pięknie wygiętą linię.
Ogon: sięgający stawu skokowego. Wysoko, szeroko osadzony, zwężający się równomiernie ku końcowi. Zwisający równomiernie, z naturalnym rozkołysaniem. Podczas pobudzenia, zdenerwowania albo w ruchu noszony jest nieznacznie szablasto wygięty, nieco tylko uniesiony ponad linię grzbietu. Szczotka na ogonie jest niepożądana.
Kończyny przednie:
Łopatka: silnie umięśniona, długa, ukośnie ustawiona, tworzy razem z ramieniem kąt około 100 do 110 stopni.
Ramię: silne i muskularne, dobrze przylegające, powinno być trochę dłuższe od łopatki.
Łokcie: nie są skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię: silne, muskularne. Widziane z przodu i z boku – zupełnie proste.
Staw nadgarstkowy: silny, stabilny, nieznacznie wyróżniający się ze struktury przedramienia.
Śródręcze: Silne, widziane od przodu proste, z boku – tylko nieznacznie skierowane do przodu.
Łapa przednia: Owalna, dobrze wysklepiona, zwarta. tzw. kocia łapa. Pazury krótkie, mocne, jak najciemniejsze.
Kończyny tylne: Cały szkielet przykryty jest przez silne mięśnie, które powodują, że zad, udo oraz biodra są szerokie i zaokrąglone.
Tylne kończyny oglądane z tyłu, ustawione są równolegle do kończyn przednich.
Udo: długie, szerokie, bardzo muskularne.
Kolano: silne, ustawione prawie dokładnie pod stawem biodrowym.
Podudzie: długie, prawie tej samej długości jak udo, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: silny, stabilny, nie może być skierowany ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopie: krótkie, silne, ustawione niemal prostopadle do tułowia.
Stopa: owalna, dobrze wysklepiona, zwarta. Pazury krótkie, mocne, jak najciemniejsze.
Ruch: Harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
Skóra: Przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.
Szata:
Włos bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem.
Umaszczenie: Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zestawieniach umaszczenia:
– żółte i pręgowane;
– arlekiny i czarne;
– błękitne.
Żółty: jasno złotożółty do nasyconego żółtozłotego. Pożądana jest czarna maska. Nie są natomiast pożądane małe białe znaczenia na piersi i palcach.
Pręgowany: barwa zasadnicza jasnożółta do złoto – żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber. Pożądana czarna maska. Nie są natomiast pożądane małe, białe znaczenia na piersi i palcach.
Arlekin: (biało – czarny): barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy. Nie są natomiast pożądane łaty szare czy brązowe.
Czarny: błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe.
Błękitny: czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.
Wielkość Wysokość w kłębie: u samców co najmniej 80 cm, u suk co najmniej 72 cm.
Wady:
Każde odchylenie od opisanych wyżej punktów musi być postrzegane jako błąd, który powinien być oceniony adekwatnie do stopnia tego odchylenia.
Wrażenie ogólne: Niedostateczne piętno płci, brak harmonii, zbyt lekka, bądź zbyt ciężka budowa.
Charakter: Zbyt mała pewność siebie, nerwowość, niski próg pobudliwości.
Głowa: Nierównoległe linie czoła i grzbietu nosa. Głowa jabłkowata, bądź klinowata. Za mały przełom czołowy, silnie zaznaczona muskulatura policzków.
Kufa: Szpiczasta, zbyt mocno obwisłe wargi (tzw. luźne fafle). Grzbiet nosa wklęsły (nos siodłowaty), wypukły, albo opadający do przodu.
Uzębienie: Za wady uznawane są wszelkie odchylenia od prawidłowego, całkowitego i pełnego uzębienia (tolerowany jest tylko brak P1 w żuchwie). Wadą jest także nieregularne ustawienie poszczególnych siekaczy tak, że zwarcie nie jest zachowane. Zęby za małe, zgryz cęgowy.
Oczy: Luźne powieki, zbyt czerwone spojówki. Jasne, bursztynowo-żółte oczy o kłującym spojrzeniu. Oczy wodnisto-błękitne albo oczy o zróżnicowanym kolorze u wszystkich jednobarwnych dogów. Oczy za szeroko rozstawione lub skośne.
Uszy: Za wysoko lub za nisko osadzone, odstające na boki lub płasko przylegające.
Uszy obcięte: formą i długością nie pasujące do głowy, nierównomiernie napięte. Uszy, które nie stoją prosto.
Szyja: Krótka, gruba, tzw. jelenia. Zbyt dużo luźnej skóry, zwisające podgardle. Grzbiet: Zapadnięty lub karpiowaty. Grzbiet za długi. Linia grzbietu unosząca się ku tyłowi.
Zad: Mocno opadający lub położony zupełnie poziomo.
Ogon: Zbyt masywny, za długi, za krótki, za wysoko bądź za nisko osadzony. Noszony powyżej linii grzbietu, albo noszony zbyt nisko, zakrzywiony.
Klatka piersiowa: Żebra płaskie albo przeciwnie – beczkowate. Niewystarczająco szeroka i głęboka klatka piersiowa. Zbyt silnie uwydatniona rękojeść mostka.
Linia dolna: Linia brzucha za mało podcięta. U suk – niedostatecznie podciągnięte sutki.
Kończyny przednie: Strome kątowanie. Lekki, delikatny kościec, słabe umięśnienie. Brak prostego ustawienia.
Kłąb: Luźny, strome ustawienie łopatki.
Łokcie: Skręcone do wewnątrz lub na zewnątrz. Luźno ustawione.
Przedramię: Wygięte, uwypuklone ponad stawem nadgarstkowym.
Staw nadgarstkowy: Zbyt miękki, zbyt wygięty.
Śródręcze: Zbyt skośne lub spadziste.
Kończyny tylne: Za głęboko lub za płytko kątowane. Krowia postawa tylnych kończyn, postawa wąska lub beczkowata. Staw skokowy niestabilny.
Stopy: Płaskie, długie, mało zwarte.
Ruch: Pozbawiony swobody, związany. Częstszy lub trwały inochód. Brak harmonii pomiędzy akcją przedniej i tylnej partii ciała.
Szata: Włos matowy. Błąd rodzajowy: włos ostry, druciany. Zbyt uboga szata.
Umaszczenie:
Maść żółta: żółto – szara, żółto – błękitna, izabelowata lub brudnożółta.
Maść pręgowana: podstawowa barwa srebrno błękitna albo izabelowata. Wyblakłe, niewyraźne i nierównomiernie rozłożone pręgi.
Maść arlekin: błękitno-szary odcień podstawowy, duże żółto-szare lub błękitno-szare plamy.
Maść czarna: kolor czarny z odcieniami żółtawym, brązowawym, błękitnym.
Maść błękitna: żółto- albo czarno-błękitny kolor.
