Dog argentyński
Kraj pochodzenia: Argentyna.
Przeznaczenie: Do polowań na grubą zwierzynę. Klasyfikacja FCI: Grupa 2 – Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne.
Sekcja 2. 1 Molosy, typ dogowaty.
Nie podlegają próbom pracy.
Krótki rys historyczny: Miejscem pochodzenia rasy jest prowincja Kordoba, w centralnej części Argentyny. Twórcą rasy był znany lekarz, członek starego miejscowego rodu, dr. Antonio Nores Martinez. W 1928 roku jego zamiłowanie do psów, będące zapewne tradycją rodzinną, zaowocowało stworzeniem podwalin oraz opracowaniem wzorca nowej rasy, którą nazwał Dogo Argentino. Swoją pracę oparł na metodycznym krzyżowaniu wielu psów rasowych z lokalnymi „psami bojowymi z Kordoby”, bardzo mocnymi, pełnymi temperamentu, ale o nieustabilizowanym pokroju i psychice. Ta lokalna rasa była efektem krzyżówek między mastifami, buldogami i bull terierami, powszechnie znana i wysoko ceniona przez wielbicieli psich walk, bardzo popularnej rozrywki w owym czasie we wszystkich sferach.
Szczegółowe i kompleksowe badania oraz selekcja prowadzona przez dr. Nores Martineza w kolejnych wyhodowanych pokoleniach, pozwoliła mu na zrealizowanie swojego zamierzenia, stworzenia pierwszej „rodziny”. Na początku, traktowano nową rasę jako psy do walk, jednak gdy dr. Nores Martinez zabrał ze sobą swoje psy na polowanie, gdzie wykazały zręczność, dość szybko stały się psami myśliwskimi na grubego zwierza.
Z biegiem czasu, zdolności adaptacyjne ujawniły wszechstronność tych psów. Stały się one zarówno świetnymi psami towarzyszącymi i chroniącymi swojego pana, jak i doskonałymi, dzielnymi psami myśliwskimi na dziki, pekari, pumy i inne drapieżniki występujące na rozległych i różnorodnych terenach Argentyny. Harmonia budowy, wyważenie i doskonałe umięśnienie tworzą z tych psów doskonałych towarzyszy w długich wędrówkach w każdych warunkach atmosferycznych, a także nieustępliwych w pogoni za zdobyczą. 21 maja 1964 rasa została uznana przez Związek Kynologiczny Argentyny i otwarto dla niej księgę rodowodową.
W roku 1973 (31. 07) dzięki wielkiej pasji, pracy i zaangażowaniu dr Augustina Nores Martineza, brata i spadkobiercy twórcy rasy, FCI uznało i zarejestrowało tą pierwszą i jedyną jak dotąd argentyńską rasę.
Wygląd ogólny: Typowy molos, proporcjonalny, bez cech gigantyzmu. Jego wygląd jest pełen harmonii i siły, widoczne plastyczne umięśnienie, ciało pokryte elastyczną przylegającą skórą. Ruch spokojny, ale sprężysty, zdradzający jego inteligencję i możliwość szybkiej reakcji oraz jego z natury radosne usposobienie. Miły i oddany, frapujący swoim białym umaszczeniem, zbudowany jak prawdziwy atleta.
Istotne proporcje: Jak u zwierząt mezomorficznych, żaden element nie dominuje nad pozostałymi, ciało charakteryzuje harmonia i wyważenie.
Kufa i czaszka równej długości.
Wysokość w kłębie równa wysokości w zadzie.
Głębokość klatki piersiowej równa 50% wysokości w kłębie.
Długość ciała o 10% większa niż wysokość w kłębie.
Usposobienie: Pogodny, otwarty, wrażliwy, przyjacielski, niezbyt hałaśliwy pies, zawsze świadomy swojej siły. Nie powinien nigdy być agresywny, tej cechy należy szczególnie przestrzegać. Nie toleruje osobników tej samej płci na swoim terytorium, cecha częstsza u samców. W roli psa myśliwskiego jest bystry, cichy, odważny i waleczny.
Głowa: Sprawia wrażenie mocnej i silnej, łagodna w liniach, pozbawiona ostrych konturów. Górna linia wklęsło-wypukła: wypukła czaszka dzięki wyraźnym mięśniom, lekko wklęsła trzewioczaszka. Połączenie głowy z szyją to mocny, umięśniony łuk.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Zwarta, wysklepiona zarówno z profilu jak i oglądana z przodu. Wyraźne łuki jarzmowe tworzą duże wklęśnięcia w skroniach wypełnione plastycznymi mięśniami. Silnie rozwinięte mięśnie karku sprawiają, że guz potyliczny jest mało widoczny. Bruzda czołowa słabo zaznaczona.
Przełom czołowy: Lekko zaznaczony, jako przejście od wypukłej czaszki do lekko wklęsłej kufy. Mocno zaznaczone łuki nadoczodołowe sprawiają, że z profilu stop wydaje się wyraźny.
Trzewioczaszka: Tej samej długości co mózgoczaszka.
Nos: O dużych nozdrzach. Czarny. Widziany z profilu lekko uniesiony, jako zakończenie wklęsłości kufy. Front nosa prosty, prostopadły, w linii krawędzi żuchwy lub nieznacznie przesunięty do przodu.
Kufa: Mocna, nieco dłuższa niż głębsza, szeroka, jedynie lekko zwężająca się. Górna linia nieco wklęsła, co jest charakterystyczną cechą Doga Argentyńskiego.
Wargi/Fafle: Umiarkowanie grube, krótkie i przylegające. Luźny kąt wargowy, pożądana czarna pigmentacja.
Szczęki/Zgryz/Zęby: Mocne dobrze zachodzące na siebie, bez przodo- czy tyło-zgryzu. Szczęki nieznacznie, równomiernie zwężające się. Zapewniają maksymalny chwyt. Zęby duże, dobrze wykształcone, osadzone w linii, czyste bez próchnicy. Pożądane kompletne uzębienie, ale ważniejsze regularne ustawienie zębów. Dopuszczalny zarówno zgryz cęgowy jak i nożycowy. Policzki: Duże, relatywnie płaskie, pozbawione fałd, wybrzuszeń i rzeźbienia, pokryte mocną skórą.
Oczy: Ciemne lub orzechowe, chronione przez pigmentowane powieki, ale brak pigmentacji nie jest wadą. W kształcie migdałów, szeroko osadzone, na średniej wysokości. Wyraz oczu żywy i czujny, ale jednocześnie wyjątkowo twardy, zwłaszcza u psów.
Uszy: Osadzone wysoko na bokach głowy, szeroko, tak jak szerokość czaszki. Kopiowane w kształcie trójkąta o bokach nie dłuższych niż 50% długości przedniej krawędzi naturalnego ucha. Jeśli nieskracane, są średniej długości, szerokie, grube, płaskie o zaokrąglonych końcach. Pokryte gładkim włosem, nieco krótszym niż na tułowiu; niewielkie plamy na uszach dopuszczalne. Uszy w spoczynku przylegają do policzków, w podnieceniu na wpół uniesione.
Szyja: Średniej długości, mocna i wysoko noszona, dobrze umięśniona, lekko wysklepiona. W kształcie ściętego stożka, połączona z głową umięśnionym karkiem ukrywającym wszystkie kości, szeroką nasadą połączona z klatką piersiową. Pokryta grubą, elastyczną skórą, mniej przylegającą niż na reszcie ciała. Pod brodą delikatne fałdy skóry, ale nie zwisające. Włos w tej części nieco dłuższy niż na reszcie tułowia.
Tułów: Długość tułowia (mierzona od mostka do guza kulszowego) jest dłuższa o 10% niż wysokość w kłębie.
Górna linia: Pozioma; kłąb i zad na tej samej wysokości.
Kłąb: Duży i wysoki.
Grzbiet: Mocny, silnie rozwinięte mięśnie tworzą nieznaczne wysklepienie w partii lędźwiowej.
Lędźwie: Mocne, ukryte pod w pełni rozwiniętymi mięśniami, które tworzą nieznaczną bruzdę wzdłuż kręgosłupa. Nieco krótsze od partii grzbietowej, nieznacznie wznoszące się w stronę zadu. Górna linia nabiera swojego charakteru dopiero u dorosłych psów, których mięśnie grzbietu i lędźwi są w pełni rozwinięte, wcześniej górna linia jest nieco spłaszczona.
Zad: Średniej długości, szeroki i muskularny; nieznacznie widoczne guzy kul-szowe i biodrowe. Szerokość równa lub nieznacznie mniejsza niż szerokość klatki piersiowej; nachylony pod kątem ~30° w stosunku do poziomu, linia zadu opadająca w kształcie łuku w kierunku nasady ogona. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Rękojeść mostka na wysokości stawu barkowego, a linia mostka na wysokości łokcia; żebra długie umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: Nieznacznie podciągnięty, nigdy w takim stopniu jak u greyhounda; umięśniony tak samo dobrze jak pachwiny i lędźwie.
Ogon: Osadzony umiarkowanie wysoko, pod kątem 45° w stosunku do górnej linii. W kształcie szabli, gruby i długi, sięgający do stawu skokowego, ale nie niżej. W spoczynku zwisa naturalnie, w podnieceniu trzymany nieznacznie powyżej górnej linii, „pracujący” na boki. W ruchu noszony na przedłużeniu górnej linii lub nieznacznie powyżej.
Kończyny przednie: Mocne jak pozostałe partie ciała, o solidnym kośćcu i umięśnieniu, proporcjonalne do wielkości psa. Oglądane ze wszystkich stron proste i równolegle ustawione.
Łopatki: Proporcjonalne, bardzo mocne, doskonale, lecz nie przesadnie umięśnione. Łopatki ustawione pod kątem 45° w stosunku do poziomu.
Ramiona: Średniej długości, proporcjonalne do całości. Mocne i bardzo umięśnione, ustawione pod kątem 45° w stosunku do poziomu. Łokcie: Mocne, pokryte mocną bardzo sprężystą skóra, pozbawioną fałd i zmarszczek. Przylegające do tułowia, wyglądające jakby były jego częścią.
Przedramię: Tej samej długości co ramię, pionowe, proste o mocnej kości, dobrze umięśnione.
Nadgarstek: Mocny, w linii przedramienia, bez wystających kości czy fałdów skórnych.
Sródręcze: Nieznacznie spłaszczone, o dobrym kośćcu, nachylone pod kątem 70-75° w stosunku do podłoża.
Łapy: Okrągłe, z mocnymi, krótkimi i zwartymi palcami. Mocne poduszki, pokryte czarną, szorstką w dotyku skórą.
Kończyny tylne: Umiarkowanie katowane. Mocne, silne, równolegle ustawione, dające wrażenie siły i wymaganej sprawności. Zapewniające odpowiedni napęd i decydujące o charakterystycznym ruchu.
Uda: Długość proporcjonalna do całości, mocne z w pełni rozwiniętym, plastycznym umięśnieniem. Kąt biodrowo-udowy bliski 100°.
Kolana: Ustawione w osi kończyny, kąt stawu kolanowego bliski 110°.
Podudzie: Mocne, nieco krótsze niż udo, lecz równie dobrze umięśnione.
Staw skokowy i śródstopie: Śródstopie krótkie, mocne, pozwalające na silny napęd kończyn. Staw skokowy mocny z dostrzegalną kością piętową. Kąt w stawie skokowym 140°. Śródstopie mocne, prawie w kształcie walca, prostopadłe do podłoża. Wilcze pazury jeśli są, należy usunąć.
Łapy: Podobne do przednich, jedynie nieznacznie mniejsze i szersze.
Krok/ruch: Zwinny i sprężysty; z zauważalną zmianą gdy psa coś zainteresuje – naprężona postawa i szybka reakcja, typowe zachowanie dla rasy. Krok spokojny, wyciągnięty kłus, z dobrym wykrokiem i dynamicznym napędem tyłu. W galopie widać całą energię i siłę jaką dysponuje pies. Kończyny w ruchu są prowadzone równolegle. Inochód niedopuszczalny, traktowany jako poważna wada.
Skóra: Jednolita, niezbyt gruba, gładka i elastyczna. Przylegająca do ciała, nie tworzy fałd, jedynie na szyi nieco luźniejsza. Skóra jak najmniej pigmentowana, z wiekiem jednak coraz wyraźniej. Przesadnie pigmentowana skóra jest niedopuszczalna. Preferować należy psy o pigmentowanych wargach i obwódkach oczu.
Szata:
Włos: Jednolity, krótki, prosty i gładki w dotyku, o długości 1, 5 do 2 cm. Podszerstek i gęstość włosa zależna od klimatu. W klimatach tropikalnych włos jest rzadki i cienki (powodując, że miejsca pigmentowane skóry są widoczne, co nie jest wadą). W zimnych klimatach włos jest grubszy i gęstszy, często z podszerstkiem.
Umaszczenie: Całkowicie białe; jedynie jedna czarna albo ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10% powierzchni głowy. W przypadku dwóch psów tej samej klasy, sędzia powinien wybrać zawsze bielszego.
Wysokość w kłębie: Psy: 62 do 68 cm, suki: 60 do 65 cm
WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Poważne wady:
• Słabo rozwinięta muskulatura i lekka kość (wątłość).
• Słabo pigmentowany nos.
• Luźno wiszące wargi.
• Małe, wątłe lub zniszczone zęby. Braki w uzębieniu.
• Zbyt jasne oczy; entropium, ektropium.
• Beczkowata lub płaska klatka piersiowa.
• Płaskie ożebrowanie.
• Przesadnie katowane kończyny tylne.
• Zbyt długie śródstopie.
• Nietypowy ruch.
• Obfita pigmentacja skóry u młodych psów.
• Widoczne niewielkie obszary z kolorowymi włosami.
• Niestabilny temperament.
Wady dyskwalifikujące:
• Nos pozbawiony pigmentacji.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Jasnoniebieskie oczy; oczy nie tej samej barwy (heterochromia).
• Długi włos.
• Łaty na tułowiu. Więcej niż jedna łata na głowie.
• Wysokość poniżej 60 lub powyżej 68 cm.
• Agresywność
