Czeski terier
Kraj pochodzenia: Republika Czeska
Użytkowanie: dawniej terier do polowania na lisy i borsuki, dzisiaj trzyma się go raczej jako psa do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 – teriery, sekcja 2 – teriery małe.
Próby pracy nie są wymagane.
WYGLĄD OGÓLNY: Pies krótkonożny, dobrze zbudowany i umięśniony, o długim włosie, prostokątnej sylwetce i opadających, średniej wielkości uszach.
WAŻNE WYMIARY:
Idealna wysokość w kłębie 29 cm (psy), 27 cm (suki);
Długość głowy 21 cm (psy), 20 cm (suki);
Szerokość głowy 10 cm (psy), 9 cm (suki);
Obwód klatki piersiowej (mierzony za łokciami): 45 cm (psy), 44 cm (suki);
Długość tułowia 43 cm(psy), 40 cm(suki).
ZACHOWANIE/CHARAKTER: Spokojny, bez cech agresji, łatwy do prowadzenia, miły i wesoły pies do towarzystwa, z rezerwą wobec obcych. Psy tej rasy są wyjątkowo łagodne i zrównoważone.
GŁOWA: W kształcie długiego, tępo zakończonego, ale nie szerokiego klina. Górna linia mózgoczaszki tworzy z górną linią kufy kąt ostry.
Mózgoczaszka między uszami niezbyt szeroka, zwęża się stopniowo w kierunku oczu. Łuki nadoczodołowc są średnio zaznaczone. Guz potyliczny wyraźnie wyczuwalny. Bruzda czołowa słabo zaznaczona.
Stop niewielki, ale widoczny.
Trzewioczaszka: Trufla nosowa dobrze uformowana, barwy ciemnej. U psów szaroniebieskich jest czarna, u jasnokawowych wątrobiana.
Grzbiet nosa: prosty.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne, zwarte w kompletnym zgryzie nożycowym lub cęgowym. Obustronny brak M-3 nie jest traktowany podczas oceny jako wada. Zęby są mocne, regularnie rozstawione, pionowo ustawione.
Wargi umiarkowanie mięsiste, dobrze przylegające.
Policzki niezbyt wyraziste.
Oczy średniej wielkości, dość głęboko osadzone, o łagodnym wyrazie. Przykryte opadającą ku przodowi sierścią. U osobników szaroniebieskich oczy są brązowe do ciemnobrązowych, u jasnokawowych mają barwę jasnobrązową.
Uszy średniej wielkości, tak mocno załamane, że przykrywają całkowicie otwór uszny. Ich osadzenie jest dość wysokie, przylegają jednak dobrze do policzków. Mają kształt trójkątny, z krótszym bokiem od strony załamania.
SZYJA: Średnio długa i mocna, od kłębu ma linię skośnie wznoszącą się. Skóra na szyi jest nieco luźna, jednak nie tworzy podgardla.
TUŁÓW: Wydłużony.
Linia górna nie jest prosta, gdyż partia lędźwiowa i jej przejście w zad tworzą lekkie uwypuklenie.
Kłąb nie jest mocno zaznaczony, szyja dość wysoko osadzona.
Grzbiet silny o średniej długości.
Lędźwie stosunkowo długie, szerokie, umięśnione i lekko wypukłe. Zad silnie rozwinięty, miednica miernie opadająca. Guzy biodrowe są często wyżej usytuowane od kłębu.
Klatka piersiowa raczej cylindryczna niż głęboka. Żebra wysklepione. Brzuch pojemny, lekko podciągnięty, słabizny wypełnione.
OGON: Za idealną długość uważa się 18-20 cm. Osadzony nisko, jest stosunkowo gruby. W spokoju opadający z lekkim zagięciem na koniuszku. Gdy pies jest pobudzony, nosi ogon poziomo lub wyżej, szablasto wygięty.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie proste, równolegle ustawione, o mocnej kości.
Łopatki muskularne.
Łokcie luźne, jednakże nie odstające na zewnątrz, ani wciśnięte do wewnątrz.
Łapy duże o wysklepionych palcach i mocnych pazurach. Opuszki silnie rozwinięte i pełne.
Kończyny tylne powinny być równoległe, silne, dobrze kątowane i mocno umięśnione.
Podudzia krótkie.
Stawy skokowe dość wysoko położone, silne.
Łapy tylne mniejsze od przednich.
RUCH: Swobodny, wydajny, żwawy i wytrwały. W galopie pies jest wolny, ale wytrzymały. Przednie kończyny kierują się prosto do przodu.
SKÓRA: Mocna, gruba, bez pofałdowań i podgardla.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos długi, cienki, delikatny, ale mocny, lekko falisty, połyskliwy, nie za obfity. Teriery czeskie są strzyżone. Na przedniej części głowy nie skraca się włosa, ma on tworzyć brodę i wąsy. Pozostawia się także długi włos na kończynach, spodniej części klatki piersiowej i na brzuchu.
W kondycji wystawowej sierść na górnej powierzchni szyi, łopatkach i grzbiecie nie powinna być dłuższa niż l do 1,5 cm. Nieco krótsza na bokach tułowia i ogonie.
Bardzo krótki powinien być włos na uszach, policzkach, bokach szyi, łokciach, udach, podudziach i w okolicy odbytu. Przejścia między partiami strzyżonymi a sierścią naturalnej długości muszą być stopniowe i łagodne.
Umaszczenie: Może być dwojakie:
– szaro — niebieskie (szczenięta rodzą się czarne),
– jasnokawowo-brązowe (szczenięta rodzą się czekoladowo-brązowe).
U obu odmian dopuszcza się żółte, szare lub białe znaczenia. Występują one na głowie (broda, policzki), na szyi, piersi, brzuchu, kończynach i wokół odbytu. Bywa, że biały jest koniec ogona i kołnierz wokół szyi, jednakże maść podstawowa musi zawsze przeważać.
WZROST i WAGA:
Wysokość w kłębie wynosi 25 do 32 cm.
Idealny wzrost dla psa 29 cm.
Idealny wzrost dla suki 27 cm.
Waga nie powinna być niższa od 6 kg lub przekraczać 10 kg.
WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od stopnia odchylenia:
– słaba kość,
– niedopigmentowany nos (depigmentacja stała lub sezonowa),
– krótka, słabo rozwinięta lub spiczasta kufa o słabym uzębieniu,
– brak jednego siekacza,
– zbyt duże, wyłupiaste oczy,
– zbyt duże lub za małe uszy, noszone inaczej, bądź innego kształtu niż przewiduje wzorzec,
– grzbiet zbyt długi, za krótki lub miękki,
– krzywe przednie kończyny, nieprawidłowa ich postawa,
– zbyt delikatna lub za twarda sierść.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
– brak więcej niż 4 zębów, brak 2 lub więcej siekaczy, kły pochylone ku przodowi, położone;
– Przodozgryz lub tyłozgryz,
– entropium bądź ektropium,
– obwód klatki piersiowej przekraczający 50 cm,
– zakręcony lub nad grzbietem noszony ogon,
– chody nieskoordynowane, podrygujące lub skurcze podczas ruchu, („Scottie Cramp„)
,- sierść pręgowana po ukończeniu przez psa drugiego roku życia,
– kręcony, twardy lub watowaty włos,
– biel przekraczająca 20 % powierzchni ciała, biała łata na czole,
– waga mniejsza niż 6 kg lub przekraczająca 10 kg,
– pies bojaźliwy, niestabilny nerwowo (niezrównoważony), agresywny.
