Chihuahua
Pochodzenie: Meksyk
Wrażenie ogólne: jest to pies o krępym ciele, którego cechami najistotniejszymi są: głowa w kształcie jabłka i ogon średniej długości, który jest noszony wysoko i zagięty lub lekko zawinięty z końcem ogona skierowanym w stronę lędźwi.
Ważne proporcje: długość tułowia przekracza nieznacznie wysokość w kłębie, ceniony jest tułów prawie kwadratowy, szczególnie u samców. U suk – ze względu na funkcje rozrodcze – dopuszczalny jest tułów nieco wydłużony.
Charakter: żywy, czujny, ruchliwy i bardzo odważny.
Głowa: Czaszka zaokrąglona, w kształcie jabłka (cecha charakterystyczna rasy) z obecnością małego ciemiączka lub bez niego.
Stop: wyraźnie zaznaczony, głęboki i szeroki, podkreślający mocne wysklepienie okolicy czołowej powyżej pyska.
Twarzoczaszka:
Nos: krótki, dość szeroki, wszystkie kolory dopuszczalne.
Kufa: krótka, z profilu prosta, szeroka u nasady, zwęża się stopniowo w kierunku nosa.
Wargi: suche, zwarte.
Policzki: słabo rozwinięte, bardzo suche.
Uzębienie: zgryz nożycowy lub cęgowy. Tyłozgryz, przodozgryz jak również inne wadliwe typy zgryzu powinny być negatywnie i surowo oceniane.
Oczy: duże, okrągławe, nie wyłupiaste, bardzo wyraziste, bardzo ciemne w kolorze. Oczy jaśniejsze są dopuszczalne, lecz nie są cenione.
Uszy: duże, stojące, szerokie u nasady zwężają się stopniowo ku zaokrąglonym nieco końcom. W spoczynku skierowane na zewnątrz pod kątem 45°.
Szyja: górna linia nieco łukowata, średniej długości, grubsza u psów niż u suk. Skóra szyi bez łałoku. U odmiany długowłosej obecność dłuższej szaty tworzącej kryzę jest nadzwyczaj pożądana.
Tułów: zwarty i mocnej budowy. Linia grzbietu prosta. Kłąb słabo zaznaczony. Plecy krótkie i mocne. Lędźwie dobrze umięśnione. Zad szeroki i mocny, nie opadający.
Klatka piersiowa: szeroka, nisko zawieszona, dobrze wysklepiona, widziana z przodu – pojemna, lecz nie przesadnie, z boku sięga do łokci, nie beczkowata. Linia dolna – czysto zarysowana poprzez podciągnięty brzuch. Brzuch bez talii dopuszczalny, lecz nie jest ceniony.
Ogon: osadzony wysoko, umiarkowanej długości, szeroki u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi. Sposób noszenia ogona jest szczególną cechą rasy: jest noszony wysoko, zagięty lub lekko zawinięty w półkole z końcem ogona skierowanym ku lędźwiom. Nadaje to ciału harmonię i równowagę.
Owłosienie ogona różni się w zależności od odmiany: u długowłosej przypomina pióropusz. W spoczynku ogon opuszczony z małym zagięciem w części końcowej.
Kończyny:
Przednie: proste i dobrej długości. Z frontu tworzą wraz z łokciami linię prosta, oglądane z profilu pionowe, aż do lekko ugiętych nadgarstków, mocne i giętkie. Łopatki suche, umiarkowanie umięśnione, z dobrym kątowaniem w stawie łopatkowo-ramiennym. Łokcie ściśle przylegające do tułowia, dające niezbędną swobodę ruchu.
Tylne: prostopadłe do podłoża i równoległe do siebie są dobrze umięśnione, ich kościec jest proporcjonalny długością do kośćca kończyn przednich. Dobre kątowanie stawów biodrowych, kolanowych i skokowych. Staw skokowy wyraźny, dobrze rozwinięty, nisko nad podłożem. Oglądane z tyłu stawy skokowe są ustawione prosto i równolegle, nie skierowane ani zbieżnie, ani na zewnątrz.
Łapy: bardzo małe i owalne z dobrze rozdzielonymi palcami. Ani nie wydłużone (łapa zajęcza) ani łapa kocia. Pazury wyraźnie łukowate i umiarkowanie długie. Opuszki bardzo dobrze rozwinięte i elastyczne. Szczątkowe palce należy usuwać.
Ruch: długi wykrok, sprężysty, energiczny i niezmordowany ruch. Posuwista akcja kończyn tylnych w ślad za mocnym wykrokiem kończyn przednich.
Oglądane z tyłu stawy skokowe poruszają się w linii prawie równoległej, ślady kończyn tylnych pokrywają się ze śladami kończyn przednich. Wraz z e zwiększającą się prędkością kończyny mają tendencję do zbliżania się do linii pośrodkowej ciała (ruch jednośladowy). Ruch pozostaje sprężysty, swobodny i lekki z wysoko uniesiona głową i prostym grzbietem.
Skóra: gładka i elastyczna na całym ciele.
Szata: istnieją dwie odmiany szaty w tej rasie:
a) krótkowłosa: szata jest krótka i przylegająca na całym ciele. Przy obecności podszycia szata jest nieco dłuższa. Szata rzadsza jest dopuszczalna w okolicy gardła i na brzuchu. Nieco dłuższy włos na szyi i ogonie. Zupełnie krótki na twarzoczaszce i uszach. Szata błyszcząca i delikatna, Psy bezwłose nie są akceptowane.
b) Długowłosa: szata powinna być delikatna i jedwabista, prosta lub lekko falista. Cenione jest niezbyt gęste podszycie. Szata jest długa i tworzy kryzę wokół szyi, pióra na uszach, tylnej części kończyn i łapach oraz pióropusz na ogonie. Psy z szatą o strukturze i objętości jak u maltańczyka nie są akceptowane.
Kolor szaty: wszystkie kolory i odcienie, jak i ich zestawienia są dozwolone.
Wielkość i waga: w tej rasie nie mierzy się wysokości, lecz jedynie wagę.
Waga: między 500 g a 3 kg.
Okazy ważące miedzy 1 a 2 kg są preferowane. Okazy, których waga przekracza 3 kg, są dyskwalifikowane.
Wady: wszystkie odchylenia od opisanych powyżej cech należy uważać za wady i oceniać je w proporcji do stopnia.
– wąska czaszka
– małe oczy, osadzone głęboko lub wyłupiaste
– długa kufa,
– szpiczaste uszy
– krótka szyja,
– grzbiet karpiowaty lub zapadniety,
– długi tułów,
– krótkie kończyny,
– odstające łokcie,
– zbieżne kończyny tylne,
– wąska klatka piersiowa lub płaska,
– spadzisty zad,
– źle osadzony, skręcony lub krótki ogon,
– tyłozgryz lub przodozgryz,
– brak zębów,
– zniekształcona szczęka lub żuchwa,
– dodatkowe zęby,
– zwichniecie rzepki.
Wady dyskwalifikujace:
– u odmiany długowłosej – osobniki z bardzo długą, delikatną szatą, jak u maltańczyka,
– u odmiany krótkowłosej: miejsca bez włosa (łysinki),
– wiszące uszy, krótkie (małe) uszy,
– brak ogona (bezogoniastość)
– waga ponad 3 kg,
– okazy przesadnie wydłużone,
– osobniki wychudzone i wyniszczone.
