Chart węgierski
Rasa węgierska
Charakterystyka ogólna, sylwetka, użytkowość: Najmniejszy z chartów używanych ze względu na swoją szybkość. W jego eksterierze łączą się siła i zdolności. Ze względu na wykorzystywanie tylko niektórych części ciała, stały się one nieproporcjonalnie długie, prawie opływowe. Jego muskulatura rzuca się w oczy; ze względu za krótką sierść i cienką skórę każdy mięsień jest wyraźnie widoczny.
Jego kończyny są suche, klatka piersiowa płaska i bardzo głęboka. Sylwetka wpisana w prostokąt. Uzębienie dobrze rozwinięte. Szata krótka, różne umaszczenia dopuszczalne.
Jest to stary chart węgierski. Jego sylwetkę daje się rozpoznać po wydłużonej kości nosowej nawet na nagrobkach datowanych na okres podboju Węgier w IX w. W XIX w. zaczęto go krzyżować ze sprowadzanymi wówczas greyhoundami. Ocenia się, że w latach międzywojennych pogłowie liczące wówczas kilkaset egzemplarzy miało w sobie 90 – 95 % krwi greyhounda.
Psy tej rasy są otwarte, oddane i miłe. Nadają się również do trzymania w domu. W porównaniu z innymi rasami nie mają zbyt dobrego węchu. To prawdopodobnie jedyny gończy, u którego dobry węch nie tylko nie byłby użyteczny, ale wręcz szkodliwy. Jest używany do pogoni za zającem. Wśród starszych egzemplarzy jest również wiele takich, które były używane do polowania na lisa (goniły go i zabijały).
Głowa: o największej względnej długości wśród psów. Spojrzenie otwarte i szczere, oczy średniej wielkości, stop łagodniejszy niż u greyhounda. Przypomina nieco owczarka węgierskiego. Uszy małe, załamane, nieco wzniesione podczas nasłuchiwania, ale nigdy stojące. Nos czarny, szyja długa, kufa krótka u szczeniąt, w miarę dorastania wydłuża się i osiąga kształt podobny jak u greyhounda.
Kończyny przednie: Długie, pionowo ustawione pod tułowiem, suche, o długich palcach. Zaleca się usuwanie wilczych pazurów w wieku 2-3 dni, jeśli pies ma być używany do polowania, ze względu na możliwość naderwania ich; leczenie tego urazu powoduje wycofanie psa z polowania na długi czas.
Tułów: Tułów długi, płaski, głęboki. Kłąb praktycznie nie zaznaczony. Lędźwie dobrze związane (odgrywają dużą rolę przy biegu), lekko wysklepione, ale słabiej niż u greyhounda. Kończyny tylne średnio kątowane. Brzuch mocno podciągnięty (jak u greyhounda). To prawdopodobnie najbardziej dostrzegalna cecha wyróżniająca agara spośród innych zwierząt. Ogon odpowiednio długi, cienki, równomiernie wygięty przy końcu. Jego koniuszek czasem skręca się na lewą lub prawą stronę. W podnieceniu samiec unosi ogon powyżej linii grzbietu. Agar używa ogona w biegu przy nagłej zmianie kierunku i przy hamowaniu ( przez szybkie poruszanie ogonem).
Kończyny tylne: Miednica i uda o silnych mięśniach i mocnej kości, dobrze związane, żylaste, dobrze ukątowane.
Skóra i szata: Lusterko nosa czarne, język jasnoczerwony.
Skóra bardzo delikatna, włos krótki i gładki, w związku z czym pies jest wrażliwy na zimno i ma skłonność do drżenia. Jeśli jest trzymany zimą na wolnym powietrzu, porasta dłuższym włosem.
Umaszczenie: czarne, piaskowe pręgowane, kremowe, rzadko śnieżnobiałe lub łaciate. U piaskowych i kremowych może występować czarna maska. Koniuszek ogona biały, czego nie uważa się za łaciatość, podobnie jak plamki na piersi. Psy z białą obrożą lub strzałką uważane są za łaciate.
Wzrost i waga: waga dorosłych osobników: psy 27 – 32 kg, suki 22 – 26 kg.
Ruch: W stępie sprężysty. Zamiast kłusa, potrafi wolnym krokiem iść przy wozie wiele mil. Galop agara jest podobny do galopu wyścigowego konia lecz bardziej niż koń wygina grzbiet w czasie biegu. Siła, szybkość, zapał, zwinność i elegancja imponująco wyrażają się w biegu. Jego zapał jest ogromny: jest w stanie biec dalej, z prawie tym samym impetem i największą prędkością nawet skacząc i koziołkując przez głowę w szybkim biegu. Może osiągać prędkość ponad 60 km/godz. Zwłaszcza w wieku szczenięcym, a także w towarzystwie innych psów uwielbia biegać w koło bez celu, z drugiej strony w czasie pogoni za zającem biegnie od początku stale z najwyższą prędkością.
Na odpowiednim podłożu jest w stanie trwać w takim zrywie przez cztery minuty lub nawet dłużej. Czasami biega do całkowitego wyczerpania. Od czasu do czasu zdarza się (u psów otyłych lub w czasie upałów), że pies pada na zawał serca w czasie biegu. Jest bardziej wytrwały niż greyhound, lecz ten ostatni jest szybszy.
Wady: Stojące uszy, zbyt mocno zaznaczony stop, prosty grzbiet (typowy dla wolnych, ale wytrwałych), przednie kończyny ukośnie ustawione, noga wygięta do przodu poniżej stawu skokowego, portki na udach, pióro na ogonie, bardzo długie wygięte pazury, wszelkie odstępstwa od poszczególnych punktów wzorca.
