SETER SZKOCKI
Jedna z ras psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich w typie seterów. Poddawany próbom pracy. Spośród wszystkich seterów jest najcięższy i najwolniejszy, ale jednocześnie najwytrwalszy. Uważane były za idealnego psa do polowania przy pieszym myśliwym.
Wiadomo, iż czarno-rude setery występowały w Szkocji już w XVII wieku. Nieznany autor opisuje też setery maści czarno-rudej pod koniec XVIII wieku jako niezbyt szybkie, lecz za to bardzo wytrzymałe, o doskonałym węchu. Gdy robiły stójkę, myśliwy mógł być pewien, że przed nim znajduje się zwierzyna. Dalsze wzmianki wspominają, iż lord von Bute hodował w Szkocji setery maści czarnej, przy czym nie jest jasne czy były one jednolicie czarne, czy też czarne podpalane.
Rasa Seter Szkocki Gordon zawdzięcza swe powstanie lordowi Alexandrowi Gordon, który w 1820 roku zapoczątkował własną hodowlę seterów. Gordon, chcąc uzyskać trójkolorowe psy, skrzyżował setera z czarną suką rasy owczarek (prawdopodobnie szkocki Collie), jednak bez rezultatu. Nie jest jednak jasne, czy te psy były użyte do dalszej hodowli.
Właściwa hodowla i utrwalenie rasy zaczęło się dopiero po śmierci Gordona w roku 1837, a setery maści czarnej z rudym podpalaniem pojawiły się licznie dopiero w latach 60., zaś na wystawach osobna klasa gordon setera zawitała w 1861.
Do powstania seterów Gordon przyczyniły się prawdopodobne krzyżówki z Bloodhoundami, po których odziedziczyły one wyraźne fafle.
Pies myśliwski. Jak wszystkie wyżły brytyjskie, był i jest używany jako pies wystawiający (legawiec) w polowaniach na ptactwo, najczęściej przepiórki, kuropatwy i bażanty. Ze względu na urodę, elegancję, przyjazny charakter i wybitne przywiązanie do właściciela jest także często trzymany jako pies rodzinny oraz do towarzystwa.
Są to psy bardzo inteligentne. Wykazują olbrzymi upór i wybitną wytrwałość w dążeniu do celu jaki sobie upatrzyły. Jednocześnie są bardzo uczuciowe i mają świetną pamięć – jeżeli Gordon się do czegoś zrazi lub coś mu się stanie to bardzo ciężko mu wytłumaczyć pewne rzeczy (np. że woda w jeziorze jest przyjemna). Bywa, że sposób w jaki rozumieją pewne rzeczy jest zaskakujący dla wieloletnich znawców rasy. Z tych powodów bardzo często są uważane za psy głupie, co nie jest prawdą i wynika tylko z braku zrozumienia powodów ich działania. Szkolenie ich wymaga doświadczenia i odpowiedniego prowadzenia, innego niż wyżły kontynentalne, jednak nie jest trudne, ponieważ uczą się chętnie i ze świetnymi efektami. Gordony są łagodne i przyjazne dla dzieci. Bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela, którego sobie wybierają. Bywają też nazywane z tego powodu psem jednego właściciela. W stosunku do obcych są przyjazne i towarzystkie, jednak na początku nieufne.
Ze względu na wrażliwość i uczuciowość wybitnie istotna dla tej rasy jest wczesna i poprawna socjalizacja. Bez niej Gordony bywają nerwowe, histeryczne, a nawet bardzo płochliwe i nawet bardzo dobre egzemplarze nie mają żadnych szans bez ogromnej pracy w późniejszym okresie na normalną egzystencję w świecie, nie mówiąc już o przejściu prób pracy, którym ta rasa jest poddawana.
Sierść jest miękka, intensywnie czarna z podpalaniami w kolorze dojrzałego kasztana. Dozwolone jest występowanie małego białego znaczenia z przodu na klatce piersiowej. Podpalania powinny być umiejscowione: nad oczami w formie kropek, na bokach kufy, na podgardlu i na łapach w ściśle określonych miejscach. Posiadają tzw. pióro, czyli wydłużoną sierść na ogonie. Występują frędzle na łapach i uszach. Obszar między palcami powinien być obficie owłosiony.
Łatwy do utrzymania, chociaż potrzebuje czesania co najmniej raz w tygodniu, i dużego wybiegu. Kąpanie w razie konieczności, sierść znakomicie sama się utrzymuje u psa w dobrej kondycji i poprawnie odżywianego. W domu są mało kłopotliwe, większość czasu przesypiają, ale trzeba pamietać, że mają w sobie mnóstwo energii, którą trzeba spożytkować w formie spacerów i biegania, które uwielbiają. Minimalna dzienna porcja biegania to 1-2 godziny. Najlepiej się czują na ogromnych połaciach pól i łąk.
Seter szkocki Gordon jest największą odmianą setera i w Anglii jest też zwany Setter King Size (seter królewskiego rozmiaru).
