SCHIPPERKE
Jedna z ras psów, należąca do grupy pies psów pasterskich i zaganiających , zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.
Psy typu schipperke istniały od dawna na terenach dzisiejszej Belgii, towarzysząc żeglarzom śródlądowym na ich łodziach. Zanim jednak trafiły na łodzie, były psami stróżującymi w domostwach mieszczan, pomagając im zwalczać gryzonie.
Przed pierwszą wojną światową w Belgii rozkwitała hodowla tej rasy, ustalony wzorzec obejmował psy czarne i bez ogona, o średniej wielkości. Belgowie bardzo wiele tych psów eksportowali na Wyspy Brytyjskie i do Stanów Zjednoczonych. Zwłaszcza Anglicy nie byli wierni hodowli według wzorca przyjętego w Belgii, otrzymując psy na przykład maści kremowej. Po drugiej wojnie światowej nastąpił regres w hodowli na kontynencie europejskim, po dziś dzień aktywnymi klubami schipperke są jedynie kluby w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Współcześnie schipperke jest psem reprezentacyjnym, zachował jednak wiele ze swych cech użytkowych, takich jak umiejętność stróżowania i niestrudzonego polowania na mniejsze gryzonie
Jak w przypadku psów stróżujących, są bardzo czujne, wierne, ciekawe wszystkiego, co dzieje się w domostwie, wręcz wścibskie.
Psy nie wymagają regularnego czesania i pielęgnacji, nadają się do niewielkich mieszkań, ale lubią długie spacery.
Istnieją legendy mówiące o tym, jakie były początki kopiowania ogonów tym psom: Dawniej psy te należały m.in. do mistrzów szewskich i innych cechów, którzy robili dla tych psów piękne obroże-bransolety, aby zademonstrować swoje umiejętności. Z czasem te pokazy przerodziły się w regularne wystawy. Na jednej z nich zawistny szewc psu konkurenta, który wygrał pokaz, ze złości wyrwał ogon. Ludziom ten niewielki piesek bez ogona o wiele bardziej się spodobał i zaczęto szczeniętom ogonki ukręcać, co w przypadku tej rasy ma wydźwięk estetyczny, a nie praktyczny. Dzisiaj coraz częściej spotyka się schipperki z ogonami, zwłaszcza że geny odpowiedzialne za jego brak okazały się letalne lub co najmniej subletalne, powodując silną redukcję szczeniąt w miocie.
