Wścieklizna
Wścieklizna jest postrachem właścicieli psów w krajach, w których występuje. Powoduje poprzedzoną pasmem cierpień śmierć psa i jednocześnie stanowi śmiertelne zagrożenie dla otoczenia. Chorobę wywołuje wirus. Dostaje się on do organizmu najczęściej przez ugryzienie wraz ze śliną chorego zwierzęcia. Po dostaniu się do krwi wirus wścieklizny posuwa się wzdłuż pni nerwowych do centralnego układu nerwowego (mózgu). Rozwój choroby i wystąpienie objawów jest szybsze, gdy zarazek wniknie poprzez skaleczenie głowy niż np, nogi lub ręki. Inkubacja trwa przeciętnie od 2 do 6 tygodni, ale może też trwać pół roku i więcej. Wirus wścieklizny pojawia się w ślinie chorego 16 dni przed wystąpieniem objawów. Pies, który pogryzie człowieka, poddawany jest 16-dniowej obserwacji. Jeżeli nie wystąpią u niego objawy choroby, pogryziony unika serii bolesnych i niebezpiecznych szczepień.
Co roku na wiosnę – najczęściej w maju lub czerwcu – odbywa się w Polsce akcja obowiązkowych szczepień przeciw wściekliźnie i każdy pies powinien być poddany szczepieniu ochronnemu. Akcje te bardzo ograniczyły występowanie wścieklizny. Przenosicielami tej choroby są mieszkańcy lasu -głównie lisy, borsuki, niekiedy szczury lub wiewiórki. Dzikie zwierzęta chore na wściekliznę zatracają instynkt samozachowawczy i przestają się obawiać człowieka. Zające, sarny, wiewiórki, lisy lub rysie, które nie unikają spotkania z człowiekiem, mogą być chore i nie można ich dotykać.
W krajach, w których wścieklizna nie występuje – najczęściej są to wyspy lub półwyspy – obowiązuje kwarantanna. Każdy pies, który przyjeżdża do tych krajów, musi najpierw przebywać w izolacji przez okres 4-6 miesięcy.
Wścieklizna
