Jenot – Nyctereutes procyonoides
Mięsożerne pełnią rolę naturalnego regulatora wśród populacji dzikich zwierząt, gdyż zapobiegają nadmiernemu rozmnażaniu się innych ssaków, głównie roślinożernych. W środowisku naturalnym ustala się więc równowaga, z której obie strony mają korzyść. Mięsożerne odżywiają się zabijając osobniki osłabione oraz nieudanych reproduktorów, których przeżycie nie jest pożądane. Człowiek często niszczy tę równowagę faworyzując niektóre gatunki i niepotrzebnie prześladując inne lub, co więcej, wprowadzając nowe gatunki bez przewidywania konsekwencji. Introdukcja niektórych gatunków może być sukcesem (daniel, muflon), wprowadzanie innych budzi podzielone opinie (piżmak).
Naturalizacja jenota bardzo niepokoi ludzi zajmujących się ochroną przyrody. Pochodzący z południowego wschodu Azji jenot został sprowadzony w 1939 roku do europejskiej części Związku Radzieckiego ze względu na cenne futro. Od tego czasu jego populacje posuwają się ciągle na zachód Europy: pierwszego jenota w Niemczech strzelono w 1963 roku. Leśnicy uważają go za szkodnika, gdyż powoduje znaczne straty w populacjach zwierzyny drobnej. Mimo bowiem, że dużą część jego pokarmu stanowią drobne gryzonie, żaby, gady, ryby i owady, jenot pustoszy całe lęgi ptaków, których gniazda znajdują się na ziemi, pożera także młode zwierzęta. Ponieważ drobna zwierzyna nie nauczyła się jeszcze obawiać jenota, jego łowy często są uwieńczone powodzeniem.
Para jenotów wygrzebuje norę i po okresie godowym w marcu i kwietniu samica rodzi 5 do 12 młodych po 63 dniach ciąży. Samiec opiekuje się młodymi wraz z samicą.
Jenot (1) jest średniej wielkości przedstawicielem psowatych, przypominającym jednak raczej szopa pracza niż psa. Ma krótkie cienkie łapy, ogon o długości 15 cm, a ciało długości 60 cm. Futro z długimi włosami jest barwy brązowoszarej. Jego czarna maska czyni go podobnym do szopa pracza.
Odciski łap jenota (4) przypominają tropy wilka (2), lisa (3) lub psa (5), różnią się tylko wielkością. Odcisk łapy wilka ma 10—11 cm, lisa 5 cm, psa — zależnie od rasy — od 2,5 do 13 cm, jenota wreszcie 4—5 cm. Odciski łap psowatych wyróżniają się tym, że dwa środkowe palce wystają nad dwa palce boczne, co nie zachodzi w przypadku psa. Gatunek łowny.
