Parson Russell Terier
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania.
Użytkowanie: wytrwały, mało wymagający terier pracujący, szczególnie przydatny jako norowiec.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 – teriery, sekcja l teriery duże i średnie.
Wymaga się prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Twórca tej rasy, John (Jack) Russell urodził się w Darthmouth w hrabstwie Devon w roku 1795. Zostawszy pastorem przeniósł się do swej parafii w Swymbridge także w Devon, gdzie przyszło mu spędzić większą część życia. Zapalony jeździec i myśliwy, którego pasją była hodowla i selekcja terierów. W roku 1873 został jednym z członków założycieli Kennel Clubu. Zmarł w roku 1883 w sędziwym wieku 88 lat. Podczas swoich studiów w Oxfordzie nabył pierwszego teriera: białą, szorstkowłosą sukę z łatami na głowie, którą dziś uważa się za wzorcowy egzemplarz rasy. Jack Russell dokonał licznych krzyżowań między różnymi rasami terierów użytkowych o umaszczeniu jednolitym lub różnobarwnym. Celem tych eksperymentów było doskonalenie cech użytkowych rasy, jej wygląd miał dla pastora drugorzędne znaczenie. Zgodnie z tą tradycją krzyżowań 7, innymi rasami terierów dokonywano aż do naszych czasów. Próbowano także mieszać Jack Russell z innymi rasami psów, ale potomkowie nie byli już podobni do starego typu rasy i hodowcy zaniechali tych nieudanych eksperymentów. Po II wojnie światowej rasa ta cieszyła się rosnącą popularnością na kontynencie europejskim, szczególnie wśród myśliwych i jeźdźców.
Angielski Kennel Club 22 stycznia 1990 roku uznał ją i opublikował oficjalny standard, nazywając ją Parson Jack Russell Terrier. Prowizoryczne zaakceptowanie rasy przez FCI nastąpiło 2 lipca 1990 r.
WYGLĄD OGÓLNY: Aktywny, ruchliwy, chętny do pracy, zbudowany tak, by był szybki i wytrzymały. Chlubne blizny po potyczkach są tolerowane.
WAŻNE PROPORCJE: Długość psa mierzona od kłębu do nasady ogona odpowiada jego wysokości w kłębie. Odcinek od trufli nosowej do stopu jest nieco krótszy od odległości od stopu do guza potylicznego.
ZACHOWANIE I CHARAKTER: W zasadzie terier użytkowy, z racji swej budowy i pasji łowieckiej nadaje się na norowca i umie podążyć za gończymi. Odważny i przyjacielski.
GŁOWA: Mózgoczaszka płaska, średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom. Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna. Uzębienie: szczęka i żuchwa silnie i dobrze umięśnione. Zgryz nożycowy, regularny i kompletny, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy w kształcie migdała, dość głęboko osadzone, ciemne o bystrym wyrazie.
Uszy małe, w kształcie litery „V”, opadające do przodu, noszone ściśle przy głowie. Linia ich załamania nie powinna znajdować się wyżej, niż wierzch czaszki. Koniuszek ucha sięga zewnętrznego kąta oka. Małżowina jest średniej grubości.
SZYJA: Szlachetnie zarysowana, muskularna, dobrej długości, stopniowo poszerza się ku łopatkom.
TUŁÓW: Proporcjonalny. Ogólnie pies jest dłuższy niż wyższy. Grzbiet mocny i prosty. Lędźwie lekko uwypuklone. Klatka piersiowa umiarkowanej głębokości. Wzięta tuż za łopatkami w obie średnio duże dłonie powinna dać się objąć. Żebra niezbyt wysklepione.
OGON: Prosty, mocny, średnio wysoko osadzony, podczas ruchu noszony do góry. Zwykle jest kopiowany w odpowiedniej proporcji do całości ciała. Powinien być takiej długości, by dobrze chwycić go w dłoń.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie mocne i proste. Nie mogą być skierowane w stawach do wewnątrz, ani na zewnątrz. Łopatki długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi, wyraźnie zaznaczony kłąb. Łokcie przylegające do ciała, poruszają się swobodnie po jego bokach. Kończyny tylne mocne, muskularne, o dobrym kątowaniu. Stawy kolanowe o dobrych kątach. Stawy skokowe nisko położone. Śródstopia równolegle, wykrok jest mocny. Łapy o zwartych palcach, jędrnych opuszkach, nie zwracają się do wewnątrz, ani na zewnątrz.
RUCH: Wydajny, dobrze wyważony (skoordynowany), przednie i tylne kończyny poruszają się prosto, ku przodowi.
SKÓRA: Powinna być gruba i nie napięta.
OKRYWA WŁOSOWA: Włos twardy z natury, ścisły i gęsty u odmiany tak krótko, jak i szorstkowłosej. Brzuch i spód korpusu są owłosione.
Umaszczenie: całkowicie białe lub dominujące) białe z łatami barwy podpalanej (beżoworudymi), cytrynowymi lub czarnymi, mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę ogona.
WZROST: psy – idealna wysokość w kłębie 35 cm, suki – idealna wysokość w kłębie 33 cm.
W okresie przejściowym, którego czas trwania nie został określony, wysokość psów i suk nie powinna być mniejsza niż 26 cm. Psy, które nie mają idealnego wzrostu, nic powinny mieć z tej przyczyny obniżonej oceny wystawowej i są bez żadnych restrykcji traktowane jako hodowlane.
