Kot norweski
Miejsce pochodzenia Norwegia
Początki rasy lata 30. XX w.
Inna nazwa norse, skogatt, wegie
Waga 3—9 kg
Długość życia 10—12 lat
Charakter wymagający uwagi
Norweski kot leśny przez długi czas utożsamiany był z nordyckimi legendami i opowieściami
o Huldrekacie, czyli Kocie Wróżek.
W 1912 r. Gabriel Scott napisał słynną historię dla dzieci a kocie norweskim o imieniu Solvkaks.
Jak możemy wnioskować na podstawie nazwy, kot norweski pochodzi z krainy nordyckich fiordów. To bardzo stary gatunek, który prawdopodobnie powstał z połączenia kota krótkowłosego, sprowadzonego z Wielkiej Brytanii przez powracających do domu wikingów kota długowłosego przywiezionego z wypraw krzyżowych oraz dzikiego kota miejscowego. Na przestrzeni wieków gatunek stal się bardzo odporny i doskonale przystosował się do surowych skandynawskich zim. Wyposażony jest w specjalne dwuwarstwowe futro, które nie tylko osłania go przed przeszywającym wiatrem, ale również szybko schnie, co zapewnia wystarczającą ochronę przed gęstym śniegiem, jaki spotyka się w tych rejonach.
Przez całe stulecia kot norweski uważany był za zwykłego kota domowego i miano rasowego zostało mu nadane przez Norwegów dopiero w latach 30. XX w Jednak prezentacja niewielkiej liczby tych kotów w Niemczech klika lat później wzbudziła znaczne zainteresowanie. Niestety, obecność wielkiej liczby innych gatunków oraz zbliżająca się druga wojna światowa sprawiły, że koty te zostały zepchnięte na boczny tor i prawie zapomniane. Dopiero na początku lat 70. zyskały należytą popularność.
Pieszczotliwie nazywane „wegies”, lubią być w centrum uwagi i pragną ludzkiego towarzystwa. Chcą, by się nimi zajmować, i potrafią być bardzo wymagające. Przyzwyczajone do trudnych warunków atmosferycznych. będą nadzwyczaj szczęśliwe, mogąc opuścić pokój i wędrować po podwórku, ale nie pogardzą ciepłymi kolanami swojego właściciela, chętnie położą się też przed kominkiem.
